ความสัมพันธ์กั้นเวลา
1076 Words
ทุกกระเบียดนิ้วดูสง่าภูมิฐานสมกับเป็นถึงผู้บริหารระดับสูงขององค์กรแห่งนี้ ที่สำคัญความหล่อของเขาที่นับวันจะดูดีกว่าแต่ก่อนมากสลัดคราบหนุ่มนักดนตรีคนนั้นทิ้งไปโดยสิ้นเชิง
เธอยืนสบตาเขานิ่งอยู่อย่างนั้นราวกับว่าโลกทั้งโลกกำลังหยุดหมุน พร้อมๆ กับเขาที่ไม่ละสายตาจากเธอไปไหน
"อันน์...."
คำแรกที่เขาเอ่ยออกมา ทำให้โลกที่กำลังหยุดหมุนเมื่อครู่เคลื่อนไหวอีกครั้งเมื่อสติเริ่มกลับมาสายตาที่พร่าเลือนไปชั่วขณะก็สว่างมีสติขึ้นในทันที เธอในวันนี้หาใช่เด็กสาวหัวอ่อนคนนั้นอีกต่อไปแล้ว
ความทรงจำในอดีตย้อนวกกลับเข้ามาในสมองราวกับละครเรื่องหนึ่งกำลังนำกลับมาฉายรีรันใหม่อีกครั้ง
แปดปีที่แล้ว
"ต้าร์ น้องอันน์ฝากขนมมาให้มึงน่ะ"
พีทยื่นถุงกระดาษที่ข้างในบรรจุเป็นขนมเค้กชาเขียวกับช็อกโกแลตบราวนี่อย่างที่ต้าร์ชอบมาให้
"วางไว้ตรงนั้นแหล่ะหรือมึงจะเอาไปแดกก็เชิญ"
ต้าร์ยักไหล่อย่างไม่สนใจใยดีแม้จะเป็นของโปรดก็ตามเพราะคนที่เอามาให้เป็นคนที่เขาไม่โปรด
"เมื่อไหร่มึงจะใจอ่อน และหันมาคบกับน้องเขาจริงจังสักที หรือว่า..มึงยังไม่ลืมปาลิน"
"....."
ต้าร์ไม่ตอบ สองมือยังสาละวนอยู่กับการเช็ดถูกีตาร์คู่ใจในมือ ทั้งคู่เป็นเพื่อนสนิทที่มาเปิดห้องซ้อมดนตรีให้เช่ารายชั่วโมงอยู่ที่หาดป่าตองเกาะภูเก็ต ส่วนกลางคืนก็ไปรับงานเล่นดนตรีร้องเพลงบ้างแล้วแต่ลูกค้าจะจ้าง
ส่วนน้องอันน์ที่ว่าคือรุ่นน้องที่มหาวิทยาลัยเรียนอยู่ปีสอง ส่วนต้าร์เรียนอยู่ปีสุดท้ายแน่นอนว่าทั้งหมดนี้ไม่มีใครเป็นคนในพื้นที่ ทั้งหมดเป็นเด็กต่างจังหวัดที่เข้ามาหางานทำควบคู่กับการเรียนภาคค่ำในวันเสาร์อาทิตย์ไปด้วย
"ตัดใจเถอะวะ ปาลินมีผัวใหม่ไปนานแล้ว"
ได้ยินคำนี้ทำให้ต้าร์อึ้งไปชั่วขณะ ความรู้สึกปวดแปลบยังคงอยู่แม้ว่าปาลินจะทิ้งเขาไปหลายเดือนแล้วก็ตาม
"เสือกให้มันน้อยๆ หน่อยมึงน่ะ"
ต้าร์ยกมือขึ้นเสยผมที่หล่นลงมาพรกหน้า ก่อนจะเก็บกีต้าร์ไว้กับที่เหมือนเดิม อีกสักครู่จะมีน้องๆ เด็กมัธยมปลายที่จองคิวไว้มาซ้อมดนตรีเขาเลยต้องมาตรวจเช็คระบบไฟและเครื่องดนตรีต่างๆ ให้พร้อมใช้งานเพราะรับเงินลูกค้ามาแล้วเต็มจำนวน
ที่นี่เป็นแหล่งท่องเที่ยวระดับโลกการหาเงินสำหรับนักดนตรีอย่างเขาไม่ใช่เรื่องยาก เดือนๆ นึงบางครั้งก็เหยียบหลักแสน
"เป็นกูยอมใจอ่อนคบกับน้องอันน์จริงจังไปนานแล้ว น้องเขาน่ารักดี"
อันน์เป็นเด็กสาวอายุยี่สิบหน้าตาติดน่ารักมากกว่าสวยสะดุดตาแต่ยิ่งมองยิ่งมีเสน่ห์ ผมยาวประบ่าดวงตากลมโตผิวขาวๆ แก้มป่องๆ มองเท่าไหร่ก็ไม่เบื่อ แต่ไอ้ต้าร์มันโง่...เห็นหน้าน้องเขาทีไรก็ทำหน้ารำคาญใส่ทุกทีหรือไม่ก็แอบหลบไปอยู่หลังร้านแล้วให้พีทบอกว่าไม่อยู่
เขาก็อยากรู้เหมือนกันนอกจากหน้าตาที่หล่อดูดีแล้วไอ้ต้าร์จอมเย็นชามันมีอะไรดีน้องอันน์ถึงได้หลงมันหัวปักหัวปำ
"ปล่อยให้เด็กมันไปได้ดีเถอะวะ กูไม่อยากให้ความหวังใคร"
"แล้วที่มึงไปนอนกับน้องมันมาแล้วล่ะวะ"
พีทรู้สึกว่าคำพูดของต้าร์ย้อนแย้ง ปากบอกไม่ชอบแต่ก็ไปนอนกับน้องเขาบ่อย
"กูเมา อีกอย่างน้องเขาเป็นคนบอกกูเองว่าไม่ต้องรับผิดชอบ"
พีทสั่นหน้า..คำพูดแบบนี้มันเหมือนคำพูดที่เห็นแก่ตัว ต้าร์อาศัยว่าน้องเขายอมทุกอย่าง
"กูรู้แต่อย่างน้อยมึงก็ลองเปิดใจคุยกับน้องเขาหน่อย..ไม่ชอบก็ไม่ต้องไปหา ไม่ต้องไปนอนด้วย"
ก็จริงอย่างที่พีทพูด แต่บางคืนเขาไม่สามารถที่จะอยู่คนเดียวได้จริงๆ บวกกับอพาร์ทเม้นท์ของเขาและอันน์อยู่ใกล้กันแค่ช่วงตึกกั้น
"ก็คุยอยู่หนิ ไลน์มาก็ตอบมีตรงไหนที่กูไม่คุย"
ระหว่างเขากับอันน์มีข้อตกลงกันอยู่ อันน์เสนอมาเองว่าจะอยู่อย่างเงียบๆ เพียงแค่เขายอมเปิดใจคบด้วย..ไม่ต้องเปิดเผยไม่ต้องบอกให้ใครรู้ ทุกอย่างเป็นข้อเสนอของหญิงสาวทั้งนั้นซึ่งเขาเองก็ไม่ได้ปฎิเสธ ไม่คุยตรงไหนเอาปากกามาวงแม้จะเป็นการคุยแบบถามคำตอบคำก็เถอะ
พีทได้แต่ส่ายหน้า ในใจลึกๆ อยากให้ต้าร์ลืมปาลินสักที หลังจากที่ปาลินแฟนที่ต้าร์รักมากทิ้งไปกับคบกับคนญี่ปุ่นที่เข้ามาทำธุรกิจในไทย พออกหักต้าร์ก็เปลี่ยนไปเป็นคนล่ะคน จากที่เคยร่าเริงสนุกสนานกลายเป็นคนเงียบขรึมพูดน้อย
ไม่ต้องบอกว่ารักครั้งนั้นมันทำร้ายใจต้าร์ขนาดไหน มันถึงกลัวการเริ่มต้นใหม่ขนาดนั้น...แต่พีทไม่เห็นด้วยที่ต้าร์จะใช้อดีตมาทำร้ายปัจจุบัน ความสัมพันธ์ระหว่างต้าร์กับอันน์ไม่คบก็เหมือนคบเพราะต้าร์ก็ยังไปหาอันน์อยู่เรื่อยๆ ..แม้มันจะอ้างว่าอันน์บอกว่ายังไงก็ได้ก็เถอะ กลัวว่าสักวันน้องอันน์จะไม่ทน ซึ่งพีทเองก็ไม่อยากให้อันน์ทิ้งมันไปอีกคน
บทสนทนาทั้งหมด อันน์ได้ยินทุกถ้อยคำ เธอเดินกลับเข้ามาเพราะเอาข้าวมาให้เขาเพิ่ม จึงได้รู้ว่าแท้จริงแล้วพี่ต้าร์ยังไม่เคยลืมคนเก่า เขาคบกับเธอเพียงแค่เหงาเป็นความสัมพันธ์ที่มีไว้เพียงแค่กั้นเวลา
มือเรียวยกขึ้นปาดเช็ดน้ำตาที่ไหลเอ่อออกมา ก่อนจะวางกล่องข้าวเอาไว้เงียบๆ และเปิดประตูออกไปเบาๆ ไม่ให้ทั้งคู่รู้ตัวว่าเธอได้ยินทุกถ้อยคำในบทสนทนาที่ทำร้ายความรู้สึกนั้น
- Writer
