"เอาสิ"
"นี่คุณ!"
มองเขาอย่างเป็นศัตรูอย่างเป็นทางการ แต่อีกฝ่ายกลับมองหญิงสาวด้วยสายตาเอ็นดูเหมือนผู้ใหญ่มองเด็กดื้อ อัญญารินทร์ในเวอร์ชั่นนี้น่ารักไม่น้อยในสายตาของเขา
"ลาออกได้เลยพี่อนุมัติ อันน์กับลูกพี่เลี้ยงได้"
"ลูกฉันกับตัวฉัน..ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับคุณไม่จำเป็นต้องมาเลี้ยงดู"
เขาล่ะอยากกลืนคำว่าฉันที่หลุดออกมาจากปากอวบอิ่มน่าจูบนั้นกลืนลงคอเสียเหลือเกิน
"ไม่รู้สิ ก็มันเกี่ยวไปแล้วนี่ เกี่ยวตั้งแต่แปดปีก่อนนู่น ลูกของอันน์ก็แล้วไง จะมีกี่คนพี่รับได้ ขอเพียงต่อไปนี้อย่าไปมีกับใครอีก นับแต่นี้ไปให้อันน์มีแค่พี่คนเดียว"
อธิชนม์รู้ว่าเขากำลังเป็นตุเป็นตะไปฝ่ายเดียว แล้วทำไมล่ะ เขามั่นใจว่าอัญญารินทร์ยังรักเขา จีบใหม่ก็นี่ไงกำลังจีบอยู่ แต่จีบในวิธีของเขาแบบรวบหัวรวบหางไม่ให้มีทางหนีทีรอดไปไหน ยินดีรับผิด ยินดีชดเชยให้หล่อนชั่วชีวิต
"พูดเพ้อเจ้อไปคนเดียวเถอะค่ะ แล้วก็ออกไปห่างๆ ฉัน
