แค่อากาศ
1341 Words
"พาฉันมาทำไมที่สนามบาสวะ?"
ฮารุแสดงสีหน้าซังกะตายบอกบุญไม่รับเพราะกำลังแอบงีบหลับอยู่ในห้องสมุดก็โดนอันน์ปลุกและลากตัวออกมาเป็นเพื่อนแบบไม่เต็มใจ
"พามาดูผู้ชายไง ของชอบไม่ใช่เหรอ"
"เออ ไปก็ไป"อ้าปากหาวหวอดๆ ยกแขนขึ้นบิดขี้เกียจพยายามกระปรี่กระเปร่าเมื่อเพื่อนสาวบอกจะพาไปดูผู้ชาย
วันนี้ต้าร์มีแข่งบาสเกตบอลของมหา'ลัย อันน์รู้เข้าเลยลากฮารุมาดูด้วย แต่มาแบบเงียบๆ ไม่ได้ถึงกับแสดงตัวเหมือนสาวๆ คนอื่นๆ ที่เป็นแฟนคลับของต้าร์อยู่หลายคน นอกจากหน้าตาที่หล่อมากและเล่นดนตรีเก่งแล้ว เรื่องกีฬาต้าร์ก็ไม่เป็นสองรองใครแล้วมีเหรอคนอย่างเขาจะไม่เป็นที่ต้องตาต้องใจของสาวๆ ในมหาวิทยาลัย
"เอ๊ะ นั่นมันยัยนักร้องคนใหม่ที่เพิ่งย้ายมาอยู่ในวงของพี่่ต้าร์ไม่ใช่เหรอ?"
เพลินเพลงอยู่ในทีมเชียร์ลีดเดอร์กำลังยืนเต้นเชียร์ต้าร์อยู่ติดขอบสนาม เห็นได้ชัดว่ามีเหล่าสาวสวยที่ปลื้มต้าร์เตรียมเชียร์ให้กำลังใจเขาอยู่ข้างๆ ขอบสนามแทบจะล้น อันน์เห็นเข้าได้แต่ถอนหายใจ มัน..รู้สึกปวดแปลบนึกถึงตัวเองที่เป็นไม่ได้แม้แต่คู่แข่งเพราะหลบอยู่แต่มุมมืดเป็นคนที่ไม่มีใครมองเห็น
"งั้นน้ำที่แกเอามา ก็เอามาให้ฉันดื่มเถอะ"
"หึ"
ถึงกระนั้นก็ไม่ยอมให้ฮารุแย่งน้ำในมือไป ก่อนจะนั่งลงตรงอัฒจันทร์ห่างจากขอบสนามบาสเกตบอลพอสมควร
"ว้าย แกๆ หุ่นพี่พีทไม่ใช่เล่นเลยเนอะ เห็นตอนแต่งตัวปกติมองไม่ออกเลยว่าจะล่ำขนาดนี้"
"เบาๆ หน่อยค่ะสาว..ไม่ต้องแสดงอาการหิวขนาดนั้นก็ได้ป่ะ"
ถึงจะติก็แอบอมยิ้มขันไปกับอาการของฮารุเพราะเธอเองก็เห็นด้วย นั่งดูเพลินๆ พร้อมกับลุ้นอย่างใจหายใจคว่ำไปด้วยพักใหญ่ๆ ผลสรุปทีมบาสเกตบอลของพี่ต้าร์ชนะอย่างไม่พลิกโผตามที่เธอตั้งเป้าเอาไว้ในใจแล้ว
เสียงกรี๊ดดังกระนาวเต็มสนามบาสส่วนมากก็เป็นเหล่าสาวๆ ที่มาเชียร์นักกีฬาขวัญใจของตัวเองก็เหมือนกับอันน์ที่มาเชียร์..คนในใจของตัวเอง
"กลับเหอะ ชนะแล้ว"
"อ้าว ไม่อยู่ทักพี่เขาก่อนเหรอ?"
ฮารุทำหน้าเลิ่กลั่กเพราะอยากลงไปสัมผัสเอ้ย!ลงไปกระทบไหล่นักบาสเกตบอลของมหาวิทยาลัยที่มีแต่คนโปรไฟล์ดีๆ เผื่อฟลุกได้กินของไทยบ้างหลังจากที่กินสายฝอมานานจนเอียน
"ไม่ล่ะ"
ในใจอันน์ก็อยากจะเข้าไปทักอยู่แหล่ะ..แต่..ไม่อยากโดนดุ ฝืนพยายามแสดงตัวอาจจะทำให้เขาไม่พอใจขึ้นมาแล้วถ้าเขาไม่อยากพบเธออีกล่ะ ในช่วงระยะเวลาสั้นๆ ที่เหลืออีกไม่นานแบบนี้อันน์ก็อยากจะพบเจอเขาอยู่มาก
"เอ๊ะ อีอันน์"
"อะไร?"
"มึงดูนั่นแฟนเก่าพี่ต้าร์ม่ะ กูคุ้นๆ เหมือนเคยเห็น"
ฮารุยืนเท้าสะเอวยกมืออีกข้างชี้ไปตรงประตูทางเข้าโรงยิมให้อันน์ดู เป็นจริงอย่างที่ฮารุบอก หญิงสาวใบหน้าสวยคม โดดเด่น สูง สง่า ผิวสีน้ำผึ้ง สวยแบบอินเตอร์เนชั่นแนล สวยแบบนางงามมีคนเดียวเท่านั้นในมหาวิทยาลัยแห่งนี้ ก็คือปาลินดาวคณะคณะนิเทศศาสตร์ สาขาวิชาศิลปะการแสดง แต่ล่าสุดข่าวว่ากำลังแต่งงานกับหนุ่มลูกครึ่งญี่ปุ่นที่มีธุรกิจโรงแรมอยู่ในภูเก็ตหลายแห่งนี่นา แต่เรื่องที่อันน์แปลกใจคือนางมาหาต้าร์ทำไม
"พี่ต้าร์ก็ใช่ย่อย เห็นแอบปรายตามองไปอยู่เรื่อยๆ"
อันน์พำพึมออกมาเบาๆ รู้สึกเจ็บแปลบจี๊ดๆ อยู่ในอกแต่ทำอะไรไม่ได้สักนิดเดียว เธอหวังเพียงสักวันต้าร์จะเห็นความดีที่เธอทำบ้าง แต่ยิ่งนับวันยิ่งเหมือนว่าเขาจะยังไม่ลืมคนในใจ
"เห็นได้ชัดว่ายังไม่มูฟออน"
ฮารุเสริมตอกย้ำให้อันน์รู้สึกตัวซะที ว่าต้าร์น่ะ ยังคงมีใจให้ปาลินอยู่เต็มเปี่ยมเป็นใครก็ดูออก นอกจากจะยอมโง่งมปิดหูปิดตาไม่มองความจริงเท่านั้น
"กลับเหอะ ไม่น่ามาเลย"
อันน์พูดเสียงแผ่วจนฮารุสัมผัสได้ถึงความเศร้าก็อดที่จะสงสารมันขึ้นมาไม่ได้ เรื่องของความรักอ่ะนะ มันไม่เข้าใครออกใคร ใครไม่เจอกับตัวก็คงไม่รู้
"เออน่า ถ้ามันไม่ใช่ก็แค่ปล่อย ความรักที่เหมือนยืนอยู่บนเส้นดาย ทั้งๆ ที่แกก็รู้อยู่แล้วว่าจุดหมายปลายทางของมันคือความว่างเปล่า แกยังจะยอมเสี่ยงเพื่อเขาอยู่อีกเหรอ?"
ฮารุไม่ปลอบแต่เตือนให้อันน์ได้สติ ซึ่งก็เหมือนว่าจะได้ผลเพราะอันน์นิ่งอึ้งไปชั่วขณะ
'ปลายทางคือความว่างเปล่างั้นหรือ อืม..คำตอบก็ชัดเจนอยู่แล้วแท้ๆ'
"ฉันรู้ แต่ขอเวลาฉันสักหน่อยเถอะ..."
"อืม..ก็หวังว่าจะมูฟออนจริงๆ นะ"
อันน์ยิ้มแห้งๆ ให้เพื่อนสนิทในขณะที่ปรายตาหันไปมองต้าร์ที่กำลังเตรียมตัวกลับ ทว่า ปาลินก็ยังยืนอยู่ที่เดิมราวกับว่ากำลังรอต้าร์อยู่ หรือว่า...สองคนนี้กำลังจะกลับมาคบกัน
"ไอ้ต้าร์กูว่ากูเห็นน้องอันน์ว่ะ"
พีทบุ้ยไบ้ไปอีกทาง ซึ่งต้าร์ยักไหล่ตอบกลับไปอย่างไม่ได้สนใจอะไรมาก ราวกับว่าอันน์เป็นเพียงแค่อากาศที่เขามองผ่านๆ ไป ก็นะ ผู้หญิงที่เอาแต่ตามเขาตลอดเวลาอย่างอันน์จะมีค่าอะไรนอกจากจะเรียกใช้ตอนต้องการเรื่องอย่างว่า
"กูเห็นแล้ว"
"และกูก็เห็นปาลินยืนรอมึงอยู่ทางโน้นด้วย"
"กูก็เห็นแล้ว"
ต้าร์ไม่ได้มองตามที่พีทบุ้ยปากเขายังคงตีหน้านิ่งๆ ไม่ได้สนใจอะไรนอกจากเก็บของเข้าเป้แล้วยกขึ้นสะพายบนไหล่ ไม่ได้สนใจมองสาวๆ ที่กำลังยืนรอพูดคุยกับเขาด้วยสายตาคลั่งรักราวกับแฟนคลับของไอดอลท่านหนึ่งก็ไม่ปาน
พีทเห็นแล้วได้แต่ถอนหายใจ พวกผู้หญิงสาวๆ พวกนั้นก็กระไร รู้ดีอยู่แล้วว่าต้าร์ไม่มีวันรับเครื่องดื่มของคนอื่นง่ายๆ ก็ยังพากันเอามาให้อย่างทุกๆ ครั้ง พวกหล่อนปลื้มต้าร์มากแค่ไหนแต่ในใจของต้าร์กลับมองว่าพวกหล่อนเป็นเพียงแค่สิ่งน่ารำคาญ
"แม่ง มึงนี่นะ เนื้อหอมชิบหายผู้หญิงตามกันเป็นมด แล้วสรุปมึงจะไปกับเบอร์เก่าหรือเบอร์ใหม่"
พีทแซวต่อ
"หุบปากได้แล้วมึงน่ะ กลับกันเถอะ คืนนี้กูต้องกลับไปอ่านหนังสือใกล้จะสอบแล้ว มึงก็ด้วย"
"แล้วงานร้องเพลงอ่ะ ไม่รับแล้วเหรอ?"
"งดชั่วคราว"
"อ้าวแล้วจะเอาอะไรแดก"
พีททำท่าประท้วงเพราะเงินในบัญชีของเขาตอนนี้เข้าขั้นยาจกเต็มที
"แม่มึงโอนมาเดือนล่ะแสนยังใช้ไม่พอเหรอ เลิกทำตัวเป็นสายเปย์แล้วรีบเรียนให้จบพร้อมกูเหอะ กูไม่อยากถ่ายรูปรับปริญญาคนเดียว"
"พูดมากขึ้นมาก็บ่นเป็นพ่อ"
พีทกลอกตามองบน บ่นมันอยู่แท้ๆ กลับกลายเป็นผู้ประสบภัยเองซะอย่างนั้น
ต้าร์ได้แต่ส่ายหน้าอย่างนึกระอา ก่อนจะหรี่ตามองคนที่กำลังเดินเข้ามาหาเขา ผู้ชายร่างสูงอายุประมานสี่สิบห้าแต่งตัวดูดีแต่บนหัวเริ่มมีผมสีดอกเลาขึ้นแซมๆ ท่วงท่าดูเป็นผู้ใหญ่ภูมิฐานแบบนี้จะเป็นใครซะอีกถ้าไม่ใช่คนที่คุณย่าส่งมา มองซ้ายแลขวาจะหนีก็หนีไม่ทันแล้ว
- Writer
