"หลับไปแล้วล่ะ"
กว่าอัญญารินทร์จะกลับมาถึงคอนโดฯลูกแก้วลูกสาววัยเจ็ดขวบกว่าก็หลับไป หญิงสาวรุดนั่งลงบนโซฟาเอนกายพิงพนักอย่างคนที่ผ่อนคลายหลังจากเจอเรื่องหนักๆ และวุ่นวายมาทั้งวัน
"ทำบุญเดือนสิบกลับบ้านกันมั้ย?"
อัทธ์ยื่นเครื่องดื่มให้ก่อนจะนั่งลงข้างๆ อาหารสองสามอย่างถูกจัดแจงไว้ให้ก่อนหน้านี้แล้ว วันนี้เป็นวันหยุดของอัทธ์ เขาเลยมาใช้เวลาอยู่กับหลานสาวและน้องสาวเพราะที่นี่เขาคือญาติคนเดียวที่น้องสาวมี ตลอดเวลาที่ผ่านมาอัทธ์ทำหน้าที่เป็นทั้งพ่อให้หลานและพี่ชายให้น้องสาวอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง
"หึ พ่อยังไม่หายโกรธน้องเลยค่ะ นี่ก็แปดปีแล้ว..."
น้ำเสียงหม่นลงเล็กน้อยเมื่อเอ่ยถึงเรื่องนี้ รู้สึกเจ็บปวดและสำนึกผิดอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันแต่จะให้ทำอย่างไรได้ในเมื่อ...มันเกิดขึ้นไปแล้ว ต่อให้เธอคุกเข่าอ้อนวอนขอให้ท่านอภัยแค่ไหนก็ไม่มีผล ตราบใดที่อัญญารินทร์ยังไม่ยอมเอ่ยปากพูดออกมาทั้งหมด
"แต่แม่ไม่
