EP.07 #นายเป็นใคร
1045 Words
ฉันส่งยิ้มให้พนักงานสาวพร้อมกับเดินตามเธอเข้าไปนั่งโต๊ะที่เธอจัดไว้ให้แล้วยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูด้วยความเซ็ง
ว๊ากกก ห้าโมงแล้วเหรอเนี่ย ทำไมอีตาบ้านี่มาสายจังนะ ฉันกลับบ้านเกินหกโมงไม่ได้นะเฟ้ย!
กรุ๊งกริ๊ง~
ห้านาทีต่อมาเสียงประตูก็ดังขึ้นจากด้านหลัง สงสัยอีตาบาสจะมาแล้ว ฮึ่ม ๆ คอยดูนะต้องบ่นซะให้เข็ด โทษฐานที่ทำให้ฉันรอตั้งนาน ฉันทำเป็นงอนเชิดหน้าออกไปนอกหน้าต่างกระจกบานใหญ่ข้าง ๆ จนกระทั่งรู้สึกเหมือนว่ามีใครบางคนได้เข้ามานั่งลงบนเก้าอี้ตรงหน้าฉันอย่างเงียบเชียบ
หึหึ สงสัยจะรู้สึกผิด โหะ ๆ ต้องบ่นซะหน่อยแล้ว
“คนมาสาย! ปล่อยให้เอมิมารอตั้งนาน งอนแล้ว! เอมิจะไม่คุยด้วยแล้ว” ฉันตัดพ้อด้วยน้ำเสียงจริตสุดฤทธิ์
“หึ งั้นเหรอ? แต่ฉันเห็นเธอเพิ่งมาเมื่อกี้เองนะ” เสียงทุ้มต่ำ (แอบเซ็กซี่นิด ๆ) ดังขึ้นจากคนที่นั่งตรงข้ามฉัน ทำเอาฉันแอบเหวอเล็กน้อย
ให้ตาย! นี่เขาเห็นฉันเหรอเนี่ย ไม่ได้ ๆ ต้องทำเป็นงอนต่อไป อย่าเพิ่งมองเขา ๆ (แต่วันนี้เสียงเขาแปลก ๆ แฮะ)
“แล้วไงล่ะ! ยังไงเอมิก็มาก่อนแล้วกัน เอมิจะงอน จะงอน!”
“งั้นฉันคงต้องง้อเธอใช่ไหม? หึ…”
เสียงหัวเราะในลำคอของเขาทำให้ฉันแปลกใจอ่ะ จะขำบ้าอะไรฟะ คนงอนอยู่นะเฟ้ย!
Kiss~♥
…………………........
กรี๊ดดดด! อีตาบ้าบาสชะโงกมาหอมแก้มฉัน เกิดปรากฏการณ์อาฟเตอร์ช๊อคกลางอากาศ ฉันรีบยกมือขึ้นลูบแก้มปอย ๆ แล้วหันไปจ้องหน้าเขาด้วยความโกรธเคือง มันจะมากไปแล้วนะตาบ้า! แต่กับต้องอ้าปากค้าง...
เหวอออ!!!
“หนะ...นายเป็นใคร!?!” ฉันลุกพรวดจากเก้าอี้พลางชี้นิ้วไปทางเขาทันทีที่พบว่าผู้ชายตรงหน้าไม่ใช่คนที่นัดให้ฉันมาเจอในวันนี้
ช็อกค่ะ! ช็อก! อย่างแร๊งงง!!
ให้ตายเถอะ! คนที่อยู่ตรงหน้าฉันไม่ใช่อีตาบาสเป้าหมายของฉันจริง ๆ ด้วย! ฉันยืนนิ่งกะพริบตาปริบ ๆ พลางมองหน้าเขาด้วยอาการเหวอเช่นเดิม ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งในเครื่องแบบนักเรียนโรงเรียนนานาชาติเซนต์อังดรูว์โรงเรียนเดียวกับอีตาบาสกำลังนั่งพิงพนักเก้าอี้ด้วยท่าทางสบายใจ นัยน์ตาสีฟ้าน้ำทะเลแสนขี้เล่นของเขามีแววขบขัน จมูกโด่งเป็นสันบ่งบอกถึงเชื้อชาติในร่างกาย ริมฝีปากรูปกระจับน่าจูบสีแดงอ่อนกระตุกยิ้มบางมุมปาก รวมไปถึงเรือนผมสีบลอนด์แกมทองซอยสไลด์ยาวระต้นคอของเขาเมื่อต้องแสงแดดยามเย็นด้วยแล้ว
ฆ่าฉันเหอะ ผู้ชายบ้าอะไรวะ! หล่อเกินคำบรรยายเลยอ่ะ อ๊าง~
“เฮ้~จ้องกันแบบนั้นเดี๋ยวก็ทำซะยิ่งกว่าหอมแก้มหรอก”
ผึง~ (เสียงเส้นเลือดในสมองฉันกระตุกขาดด้วยความเคือง)
อ๊ากกกกกก! ไอ้บ้า! หล่อซะเปล่าแต่หื่นชะมัด เสียใจย่ะ! คนอย่างฉันภูมิคุ้มกันผู้ชายสูงงงงง~ชิส์~ (เหรอออ)
“ฉะ...ฉันถามว่านายเป็นใคร! นายไม่ใช่บาสนี่!” ฉันรีบตั้งสติจากความหล่อร้ายกาจของผู้ชายตรงหน้าก่อนที่จะเสียการควบคุมไปมากกว่านี้
“ฮะ ๆ แล้วฉันบอกเธอตอนไหนล่ะว่าฉันเป็นมัน?”
อ๊ากกกก ไอ้บ้านิ! แล้วฉันจะรู้ได้ไงล่ะย่ะ ก็ใครใช้ให้นายมานั่งที่อีตาบาสกันล่ะ นิวเคลียร์อยากตาย แก้มน้อย ๆ ของช้านนนนนนนนน
“แล้วนายมาหอมแก้มฉันทำไมล่ะอีตาบ้า ในเมื่อเราไม่รู้จักกันสักหน่อย (พูดแล้วก็แอบเขิน) ”
“อ้าว ก็เห็นเธอบอกว่างอน ๆ ฉันท่าเดียว แถมยังไม่ยอมหันมามองกันอีกด้วย ฉันก็เลยต้องง้อเธอไง”
เออ! ฉันผิดเอง โฮกกกก แล้วบ้านนายเขาง้อผู้หญิงกันแบบนี้เหรอย่ะ! นี่ถ้าฉันโกรธนาย มีหวังฉันคงหนีไม่พ้นเตียงนายแน่ ๆ
“แล้วนี่นายมานั่งที่บาสทำไม? ฉันไม่ได้นัดนายมานะ!” หลังจากเริ่มไว้อาลัยกับแก้มน้อย ๆ ของฉันไปแล้ว พอนั่งลงสงบสติสักพักฉันก็ยิงคำถามใส่เขาอีกครั้ง
“อ๋อ ไอ้บาสมันมาไม่ได้อ่ะ มันเลยขอร้องให้ฉันมาที่นี่แทนมัน แต่พอมาถึงแล้วยังไม่เห็นใครมาสักทีเลยออกไปนั่งเล่นฝั่งโน้นน่ะ” เขาชี้ไปฝั่งตรงข้ามกับร้านไอศกรีม เหอะ ๆ ถึงว่าทำไมรู้ว่าฉันเพิ่งมา ฉันยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูอีกครั้ง
หว่า... ห้าโมงครึ่ง
“งั้นฉันกลับแล้ว ถ้าตานั่นไม่มาก็ฝากไปบอกด้วยแล้วกันว่าฉันงอนอย่างแรงงง!” ฉันกระแทกเสียงใส่เขาด้วยความไม่พอใจ ก่อนจะหยิบกระเป๋าขึ้นมาถือแล้วเดินกระแทกเท้าออกจากโต๊ะ
ฮึ่ย ๆ อีตาบ้าบาสเอ๊ย ฉันเสียเวลากับนายอีกแล้วนะแถมยังเสียแก้มให้ไอ้หน้าหล่อนั่นอีก เจ็บใจนัก!
.
.
.
ครืน ๆ ๆ ~ แปะ ๆ ๆ
อ๊า~ฉันเปิดประตูหน้าร้านออกมาได้แค่ครึ่งเดียว แล้วฝนเม็ดใหญ่ก็เทลงมาอย่างไม่เกรงใจใคร กรรมของฉันจริง! ตาย ๆ ฝนตกอ่ะ แล้วฉันจะกลับบ้านยังไงเนี่ยยยยยย
“เอ่อ...คุณค่ะ อย่าเพิ่งกลับเลยนะคะ ฝนตกแรงมากถ้าเดินออกไปหน้าปากซอยตอนนี้ คงจะเปียกจนไม่สบายได้นะคะ”
ฉันก็คิดเหมือนเธอแหละ บ้าจริง! พระเจ้าแพนด้ากลั่นแกล้ง ฉันหันกลับมาทำหน้าเศร้าใส่พนักงานคนเดิม ก่อนจะลากสังขารตัวเองกลับไปนั่งเก้าอี้ตัวเดิม
“อ้าว กลับมาทำไมล่ะ จะกลับบ้านไม่ใช่ไง? ” อีตาบ้าที่นั่งอยู่ตรงข้ามฉันพูดจากวนเส้นอย่างกับว่ามันไม่เห็นสายฝนข้างนอก
“ฉันคงไม่โง่เดินออกไปให้เป็นปอดบวมตายหรอกนะย่ะ”
“ไม่ตากฝนเธอก็บวมอยู่ดี”
- Writer
