EP.17 #จำคนผิดแล้ว
1108 Words
“นี่ จะนั่งอีกนานไหม เจ็บตรงไหนหรือเปล่า”
“ห๊ะ!...มะ ไม่เป็นไร ไม่เจ็บเลย” ฉันสะดุ้งเมื่อจู่ ๆ ผู้ชายร่างสูงที่ช่วยชีวิตฉันไว้เดินเข้ามายืนข้าง ๆ ฉันเลยค่อย ๆ ลุกขึ้นยืนบ้างโดยที่ไม่ได้มองหน้าเขาสักนิด รู้สึกเหมือนจะเจ็บจี๊ด ๆ ที่ข้อเท้าแฮะ
โอ๊ยยย...เจ็บจริงด้วย
“เฮ้...เธอเจ็บขาเหรอ เดินไหวไหมเนี่ย” เขาเข้ามาประคองตัวฉันก่อนที่ก้นฉันจะลงไปกระแทกพื้น
“ไม่เป็นไรหรอก เจ็บนิดหนะ...เหวออ” ฉันยังพูดไม่ทันจบประโยคก็ต้องร้องตกใจทันทีที่หันไปมองหน้าเขาชัด ๆ ก่อนจะผลักเขาออกจากการประคองจนตัวฉันเองล้มลงไปนั่งกองบนพื้นอีกรอบ
กรี๊ดดดดด นี่มันอีตาไลท์นี่หว่า อ๊าก....ผู้ชายที่ฉันไม่อยากเจอที่สุด แง ๆ คนที่มาช่วยชีวิตฉันคือตาบ้าไลท์อีกแล้วเหรอเนี่ย รู้งี้ยืนให้รถชนตายเลยดีกว่า!
“เฮ้ย...เป็นบ้าอะไรอีกเนี่ย มาผลักฉันทำไมห๊ะ” ไลท์ทำท่าหงุดหงิดใส่ฉัน แล้วเดินเข้ามาพยุงตัวฉันอีกรอบ
“หนะ...นี่! ออกไปนะ อย่ามายุ่งกับฉัน” ฉันดันตัวอีตาบ้าไลท์ออกอีกครั้งจนตัวเองเซล้มลงไปนั่งบนพื้นอีกรอบ
กรี๊ด...เจ็บก้นแล้วนะตาบ้า! อย่ามายุ่งกับฉันได้ไหม (รู้สึกว่าเขาเพิ่งช่วยชีวิตแกเองนะ)
“เฮ้ย!...นี่ฉันช่วยชีวิตเธอไว้อีกแล้วนะ ไม่สำนึกบ้างเลยหรือไงวะ"
ใครสั่งใครสอนให้นายพูดโว้ยวะกับผู้หญิงกันเนี่ย แล้วดูสิ ยังจะมีหน้ามาทวงบุญคุณอีก
“แล้วไง ฉันไม่ได้ขอให้นายช่วยสักหน่อย”
“เฮ้ นี่ฉันเกือบตายอีกแล้วนะที่วิ่งเข้าไปช่วยเธอเมื่อกี้อ่ะ ถ้าไม่ได้ฉันนะเธอได้นอนตายกลางถนนไปแล้ว ให้ตายสิ! ชอบวิ่งเล่นกลางถนนนักหรือไงกันนะ สงสัยจะโดนรถชนตายสักวัน ฮึ่ย! ยัยเอมิเอ๊ย!” อีตาบ้าไลท์บ่นออกมาอย่างหัวเสีย
เอ๊ะ! เมื่อกี้หมอนี่เรียกฉันว่าอะไรนะ เอมิเหรอ? หา! ตายล่ะ อย่าบอกนะว่าอีตาบ้าไลท์จำฉันที่เป็นเอมิได้งั้นเหรอ กรี๊ดดดด! แต่นี่มันตัวจริงของฉันนะ นิวเคลียร์ตัวเป็น ๆ ที่ไม่ได้ปลอมตัวเลยสักนิด ไม่ได้! จะให้อีตาไลท์เห็นตัวจริงของฉันไม่ได้ ตอนนี้ฉันไม่ใช่เอมินะ นี่มันตัวจริงของฉันน้าาา~
“นายพูดบ้าอะไรอ่ะ ฉันไม่ได้ชื่อเอมินะ” ฉันตีหน้าซื่ออย่างแนบเนียนเพื่อไม่ให้มีพิรุธ
“ว่าไงนะ? นี่เธอคิดว่าฉันโง่เหรอยัยเซ่อ ฉันจำเธอได้นะ ต่อให้เธอแต่งตัวยังไงฉันก็จำเธอได้”
ยัยเซ่อ? เขาเรียกฉันว่ายัยเซ่อเหรอ กรี๊ดดดด หยาบคายที่สุด!
“จำอะไร นายจำคนผิดแล้ว” ฉันพยุงตัวลุกขึ้นอีกครั้ง อ่า...ยังเจ็บจี๊ด ๆ อยู่เลยอ่ะ
“หึ...เธอแน่ใจเหรอ ถ้างั้นเธอชื่ออะไรล่ะ ชื่อจริง ๆ ของเธอน่ะ ชื่ออะไร..” ไลท์ก้าวเท้ายาว ๆ เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าฉัน แถมยังจ้องตาฉันอย่างจับผิดอีกต่างหาก ถอยไปนะไอ้บ้า เดี๋ยวฉันก็ล้มไปอีก มันเจ็บนะโว้ยยย
“..หนะ..นิวเคลียร์ ฉันชื่อนิวเคลียร์” ฉันจ้องไลท์กลับด้วยสายตาจริงจัง เขานิ่งไปราวกับกำลังคิดทบทวน แง้ว! ก็ฉันชื่อนิวเคลียร์จริง ๆ อ่ะ
“นิวเคลียร์เหรอ… นิวเคลียร์..” เขาพูดลอย ๆ เหมือนพูดกับตัวเองมากกว่า แต่ฉันไม่สนใจหรอก ยังไงก็ต้องหาทางหลบไปจากหมอนี่ให้ได้
“จะเรียกทำไมนักล่ะ! ถอยไปนะ ฉันจะกลับบ้านแล้ว” ฉันก้มลงเก็บหนังสือที่ทำตกไว้ตั้งแต่แรก และค่อย ๆ เดินกะเพลก ๆ ไปตามทาง
“โอเค ๆ ก็ได้ เราไม่เคยเจอกันแล้วฉันก็ทักคนผิด ถ้างั้นเดี๋ยวฉันไปส่งเธอเอง” ไลท์ตะโกนมาจากด้านหลังฉัน เหอะ! ฝันไปเถอะย่ะ ฉันไม่ยอมให้นายรู้จักบ้านฉันหรอก
“ไม่จำเป็น ฉันกลับเองได้”
พรึ่บ!
ไลท์เดินมาช้อนตัวฉันขึ้นอุ้มไว้ในวงแขนแข็งแรงของเขาโดยที่ฉันยังไม่ทันตั้งตัว
“กรี๊ด...ไอ้บ้า ปล่อยฉันนะ! ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้!” ฉันดิ้นขลุกขลักอยู่ในวงแขนแกร่งของเขาอย่างเอาเป็นเอาตาย
“อย่าดิ้นน่า ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอก ก็แค่เห็นเธอเดินเป๋จนน่าเวทนาอ่ะเลยสงเคราะห์ให้”
“กรี๊ดดดดด ไอ้บ้า อย่ามาว่าฉันเป๋นะ! ฉันไม่ต้องการให้นายมาเวทนา ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้!” ฉันตะคอกใส่หน้าเขาอย่างเหลืออด พลางใช้มือที่ถือหนังสืออยู่ทุบลงที่หน้าอกเขาอย่างแรง
“โอ๊ย...ยัยบ้า ฉันเจ็บนะ หยุดทุบได้แล้ว ถ้าเธอไม่หยุดนะ อย่าหาว่าฉันป่าเถื่อนล่ะ”
กึก หยุดทันทีเหมือนสั่งได้
อ๊ากกกกกกก....มันขู่ มันขู่ฉันนนนนนนนนน
“หึ...อยู่เฉย ๆ ซะตั้งแต่แรกก็จบแล้ว” ไลท์แสยะยิ้มพอใจที่ฉันเงียบกริบ อ๊ากกกก ฝากไว้ก่อนเถอะไอ้ปีศาจบ้า ฮือออออ
.
.
.
“นี่...ปล่อยฉันได้แล้ว”
“แน่ใจนะว่าที่นี่เป็นบ้านเธอน่ะ?” ไลท์มองเข้าไปภายในร้านอาหารตามสั่งเล็ก ๆ ตรงหน้าด้วยสีหน้าแปลกใจ ฮะ ๆ ฉันเป็นคนหลอกให้หมอนี่อุ้มมาส่งที่ร้านป้าจุ๊หน้าปากซอยบ้านเองแหละ เรื่องอะไรจะต้องให้อีตาบ้านี่รู้จักบ้านด้วยล่ะ
“อืม ปล่อยฉันลงสักทีสิ เดี๋ยวพ่อฉันก็ลงมาเห็นพอดี” ฉันโวยใส่ไลท์อีกรอบจนเขาค่อย ๆ วางฉันลงบนพื้นโดยสวัสดิภาพ ฉันฟอร์มเดินเข้าไปยืนหน้าร้านก่อนจะหันหน้ากลับมามองเขาอีกครั้ง ชิ! จะยืนจ้องอีกนานไม่ย่ะ ไม่รีบกลับบ้านกลับช่องไปล่ะ!
“มีอะไรอีก”
“เปล่า... แค่จะยืนส่งจนกว่าเธอจะเข้าไปในร้าน เอ่อ บ้านน่ะ”
“ไม่ต้องหรอก นายรีบ ๆ กลับไปเถอะ” ฉันจะได้กลับบ้านฉันสักที ตาบ้า
“เอางั้นเหรอ?”
“อืม ยังไงก็ขอบใจแล้วกัน” กัดฟันนิดหน่อย
“หึ ไม่เป็นไร” ไลท์ยิ้มน้อย ๆ ให้ฉันก่อนจะหมุนตัวเดินกลับไป เขาโบกมือให้ทั้ง ๆ ที่ยังหันหลังเดินอยู่ ชิ ๆ มั่นใจมากเลยนะย่ะว่าฉันยืนมองนายอยู่น่ะ หมั่นไส้
- Writer
