เซนจิทำหน้าตกใจนิดหน่อยก่อนจะหันไปหาผู้ชายชุดดำที่ยืนอยู่ด้านข้างแล้วกระซิบกระซาบอะไรบางอย่าง เอ่อ คงไม่คิดจะอุ้มฉันไปฆ่าหรอกใช่มะ ฉันถอยหลังหนีออกมาอีกก้าวซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่เซนจิหันกลับมองฉันพอดี
“เธอว่างหรือเปล่าน่ะ”
“ฮะ?”
“ฉันจะชวนเธอไปทานข้าวเที่ยงน่ะ ไปได้ไหม?”
กินข้าวเที่ยงงั้นเหรอ ฉันหันไปมองนาฬิกาบนฝาผนังของโรงพยาบาล แง้ว เที่ยงแล้วจริง ๆ ด้วย ถึงว่าทำไมท้องกิ่ว ๆ หิวอ่ะ
“เอ่อ...ละ..แล้วจะไปที่ไหนล่ะ ฉันอยู่นานไม่ค่อยได้นะ” ฉันตอบรับไปแต่สายตากลับมองไปที่พวกผู้ชายชุดดำซึ่งยืนทำหน้านิ่งอยู่รอบตัวเซนจิด้วความหวาด ๆ ก็เข้าใจอ่ะนะว่านายเป็นลูกมาเฟีย แต่ทำไมต้องมีบอดี้การ์ดคุ้มกันเยอะขนาดนี้ด้วยอ่ะ กลัวนะ
เหมือนเซนจิจะอ่านใจฉันออกเขาอมยิ้มให้ฉันอย่างรู้ทัน ก่อนจะยกมือขึ้นแล้วสะบัดมือไล่บอดี้การ์ดเขากลับไปจนหมด ตอนแรกพวกนั้นทำท่าอึกอักและไม่ยอมกลับไป แต่พอเจอสายตาน่ากลั
