“เอ่อ...เราไปกินที่อื่นก็ได้นะ ถ้านายไม่อยากนั่งที่นี่อ่ะ”
“เหอะ ๆ ฉันยังไม่ได้บอกเลยว่าไม่อยากนั่ง”
“ก็นายกลับมาทำหน้าแบบนี้อีกแล้วอ่ะ ก่อนหน้านี้นายยังยิ้มอยู่เลย”
“หึ… เธอชอบให้ฉันยิ้มหรือไง?”
“ก็ดีกว่าให้นายทำหน้าเหมือนพวกไร้ความรู้สึกแบบนั้นอ่ะ มันอ่านความรู้สึกไม่ออกนะรู้ไหม…”
ฉันก้มหน้าลงมาสนใจกับก๋วยเตี๋ยวตรงหน้าที่ป้าเจ้าของร้านเดินมาเสิร์ฟ ส่วนของเซนจิก็ตามกันมาติด ๆ ฉันจัดแจงปรุงเครื่องปรุงอย่างช่ำชอง พอเหลือบตาขึ้นมองเซนจิเมื่อเห็นว่าคุณชายมาเฟียนั่งทำหน้างงเต้กอย่างแรงก็อดอมยิ้มไม่ได้
ฮ่า ๆ ฉันจะขำหรือจะสงสารนายดีนะ เป็นคนรวยนี่มันช่วยไม่ได้จริง ๆ เลย
“อย่าบอกนะว่านายปรุงไม่เป็น” เซนจิทำหน้านิ่งใส่ฉันอีกแล้ว อีตาบ้านิ จะเอายังไงก็ไม่พูด เดี๋ยวแม่ก็เทน้ำปลาใส่ให้กินทั้งขวดเลย w
“งั้นนายชอบกินรสอะไรล่ะ เปรี้ยว หวาน เค็ม เผ็ด”
“เอ่อ... ไม่รู้สิ”
“เฮ้อ~งั้นเดี๋ยวฉ
