“ฉันแคนดี้ค่ะ เป็นแฟนไลท์”
เหอะ! หมั่นไส้! ฉันปรายตามองไลท์ในขณะที่เขาเองก็ยืนจ้องฉันสลับกับเซนจิด้วยสายตาเย็นชาเช่นกัน ฉันกระชับแขนเซนจิให้แน่นขึ้นพร้อมกับเชิดหน้าใส่เขาแล้วหันไปยิ้มให้เซนจิ
ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมฉันต้องทำอย่างนี้ ฉันจะประชดอีตาปีศาจนี่ไปทำไมกันนะ ในเมื่อเราไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย!
ฉันทำท่าจะปล่อยมือออกจากแขนเซนจิแต่เซนจิกลับคว้ามือฉันไปจับไว้แน่น ยิ่งทำให้ไลท์จ้องมือที่ถูกเซนจิจับเข้าไปใหญ่ วูบหนึ่งฉันมองเห็นประกายความโกรธในสายตาคู่นั้นของเขา แต่พอเขาเงยหน้าขึ้นมาสบตากับเซนจิสายตาคู่นั้นก็เปลี่ยนเป็นเย็นชาเหมือนเดิม ฉันมองเซนจิที่ยังคงทำหน้านิ่งใส่คนทั้งคู่ด้วยความงุนงง
“เอ่อ...งั้นเราสองคนขอตัวก่อนนะคะ พอดีจะกลับแล้วน่ะค่ะ”
“อ๋อ งั้นเหรอคะ แหม.. เสียดายจังเลยค่ะ แคนดี้ว่าจะชวนไปทานอาหารอิตาเลี่ยนด้วยกันซะหน่อย” แม่สาวเปรี้ยวคนเดิมจีบปากจีบคอพูด แถมยังเอียงคอซบไหล่
