“หึ... งั้นก็คุยซะเลยสิ” น้ำเสียงเย็นชาเรียกสติของฉันให้กลับเข้าที่พลางมองหน้าเฮียนัทที่ตอนนี้ยังไม่เลิกยืนอึ้ง
“ยัยนิว แกมาทำอะไรที่นี่” เฮียนัทเปลี่ยนสีหน้าจากอึ้งกลายเป็นเย็นชาลงทันทีจนฉันรู้สึกน้อยใจนิด ๆ ที่เห็นสีหน้าแบบนั้นของเฮีย ฉันหายใจเข้าปอดลึก ๆ ก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วเดินเข้าไปหาเฮียนัท
ให้ตายเหอะ เพิ่งจะสังเกตเห็นว่าอีตาปีศาจไลท์ยืนอยู่ข้าง ๆ เฮียเหมือนกัน ฉันปรายตามองอีตาบ้านั่นนิดหน่อยก่อนจะกลอกตาขึ้นมองเพดานอย่างเหนื่อยหน่ายใจแล้วกลับมามองหน้าเฮียตามเดิม อยากจะบ้าตาย นายจะจ้องฉันไปถึงไหนกันย่ะอีตาปีศาจ!
“เค้าแค่...จะมาคุยกับเฮียน่ะ” ฉันเริ่มด้วยเสียงที่แผ่วเบาพลางก้มหน้าก้มตาเหมือนเด็กมีความผิดติดตัว
“คุยกันที่บ้านก็ได้ ไม่เห็นต้องมาถึงนี่เลย”
“แล้วคิดว่าเค้าจะได้เจอเฮียเมื่อไหร่ล่ะ ทุกวันนี้เฮียได้กลับบ้านบ้างเปล่าเหอะ” เริ่มจะกลับเข้าสู่โหมดดื้อทีละนิด (ความอดทนน้อย)
