EP.11 #จำคนผิด
1132 Words
“หมายถึงสาวสวยอีกท่านหนึ่งด้านหลังคุณใช่ไหมครับที่บอกว่าเป็นน้องสาว..” กรวิทย์ส่งยิ้มทักทายยิปซีที่ยืนตัวเกร็งอยู่ด้านหลังฉัน
“อ๋อ ใช่ค่ะ แหม... แย่จังเลยนะคะ พริตติ้ลืมแนะนำ” ฉันขยับใกล้ยิปซีเพื่อแนะนำ “นี่...พิ้งกี้น้องสาวสุดที่รักของพริตตี้ค่ะ”
“สวัสดีค่ะ คุณกรวิทย์'' ยิปซียกมือไหว้กรวิทย์อย่างเรียบร้อย เขาเองก็ยกมือขึ้นรับไหว้เช่นกันก่อนจะส่งยิ้มหวานให้
เจ้าชู้จริง ๆ ด้วยอีตานี่
“เรียกผมว่าวิทย์ก็ได้ครับดูเป็นกันเองดี”
ยังไม่ทันที่ฉันจะได้พูดอะไรต่อยิปซีรีบเดินมาหลบข้างหลังฉันก่อนจะสะกิดแขนเบา ๆ ฉันหันไปมองเหมือนจะถามทางสายตาว่า ‘อะไรของเธอ’
“พี่ยิปซัม!”
“หา... ยิปซัม.. ยิปซัมไหน?”
“พี่ชายของยิปซีไงคะ” ยิปซีกระซิบแผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยิน พลันสายตายังคงจับจ้องไปทางกลุ่มผู้ชายกลุ่มหนึ่งซึ่งเป็นกลุ่มเพื่อนของนายกรวิทย์นั่นเอง
“พิ้งกี้เป็นอะไรหรือเปล่าครับ ไม่สบายหรือเปล่า?”
“อ๋อ.. ปะ เปล่าหรอกค่ะ พอดียัยพิ้งเขาขี้อายน่ะค่ะ เลยไม่ค่อยชอบออกงานสักเท่าไหร่” ฉันพูดแก้อาการของยิปซีก่อนที่นายกรวิทย์จะจับได้ แล้วหันมาหายิปซีอีกรอบ
“แล้วเธอจะกลัวทำไมนี่เธอปลอมตัวอยู่นะ เขาจำเธอไม่ได้หรอกทำตัวปกติเดี๋ยวนี้นะ!” ฉันส่งสายตาดุใส่ ยิปซีจึงพยักหน้านิดหน่อยก่อนค่อย ๆ ขยับออกมายืนข้างฉันเหมือนเดิม ฉันหันกลับมายิ้มให้นายกรวิทย์ก่อนจะปรายตาไปมองกลุ่มเพื่อนของเขา มีผู้ชายอยู่ประมาณสี่ห้าคนกำลังยืนคุยหยอกล้อกันอย่างสนุกสนาน จะเป็นพวกกลุ่ม PB คลับตามที่ยิปซีบอกหรือเปล่านะ แต่ก็น่าจะเป็นไปได้เพราะอีตาพวกนั้นหน้าตาหล่อเป็นบ้าเลย
“แฮป์ปี้เบิร์ดเดย์นะคะพี่ชายสุดหล่อ”
เสียงหวาน ๆ ของผู้หญิงคนหนึ่งดังมาจากข้างหลังฉัน ฉันหันกลับไปมองเธอด้วยความเป็นมิตร หญิงสาวหน้าตาสะสวยในชุดราตรีสีชมพูหวานโถมตัวกอดร่างกรวิทย์อย่างรักใคร่ โดยมีผู้ชายอีกคนเดินตามหลังเธอมาติด ๆ แต่ฉันไม่ทันสังเกตหน้าตาหรอกเพราะมัวแต่มองภาพของคนตรงหน้าที่กำลังกอดกันอยู่กลางงาน
“ขอบใจยัยตัวป่วน เอ่อ... นี่ยัยน้ำหวานน้องสาวผมเองครับคุณพริตตี้” กรวิทย์คลายกอดน้องสาวของตัวเองออกก่อนจะหันมาแนะนำ
“สวัสดีค่ะ ฉันพริตตี้ค่ะ ส่วนนี่พิ้งกี้น้องสาวของฉันค่ะ” ฉันส่งยิ้มให้น้ำหวานอย่างเป็นมิตรและเริ่มแนะนำตัว น้ำหวานส่งยิ้มให้ฉันกลับเช่นกัน
“ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ คุณพริตตี้อย่าเข้าใกล้พี่วิทย์มากนะคะ พี่ชายของหวานคนนี้น่ะเป็นเพลย์บอยตัวฉกาจเลยนะคะไว้ใจไม่ได้ ฮิ ๆ” น้ำหวานหัวเราะคิกคักอย่างชอบใจที่ได้แกล้งพี่ชาย ส่วนกรวิทย์เองรีบทำท่าจะโวยวายน้องกลับ
“เอมิ?”
ฉันหันไปตามเสียงเรียกของผู้ชายที่ยืนข้าง ๆ น้ำหวาน ซึ่งไม่ทันได้มองหน้าตั้งแต่แรก
...!!
นี่มัน...!
“อ้าว มึงรู้จักคุณพริตตี้ด้วยเหรอ” กรวิทย์ถามไลท์ด้วยความงง ฉันเองก็งงเหมือนกัน งงที่มาเจอนายที่นี่ได้ยังไง ตายแล้ว! แล้วเมื่อกี้อีตาไลท์เรียกฉันว่าอะไรนะ?
“เอมิ ใช่จริง ๆ ด้วย ฉันจำเธอได้”
กรี๊ด! ซวยแล้วค่ะ! ความลับฉันจะแตกก็วันนี้แหละ!
“เอ่อ... เอมงเอมิอะไรกันคะ ฉันชื่อพริตตี้ ไม่ใช่เอมิค่ะ คุณจำคนผิดแล้วล่ะ” ฉันแก้ตัวอย่างแนบเนียนเพื่อไม่ให้มีพิรุธ
“นั่นสิพี่ไลท์ พี่จำคนผิดหรือเปล่า?” น้ำหวานแทรกขึ้นมาพลางยกมือขึ้นแตะแขนไลท์เบา ๆ
“บ้าน่า...ฉันเพิ่งเจอเธอเมื่อวานเองนะ ทำไมฉันจะจำไม่ได้ล่ะ”
นั่น! ยังจะย้ำอีกตาบ้า ซวยแล้ววววว
“เข้าใจผิดแล้วล่ะค่ะ ฉันจะเคยเจอคุณได้ยังไงกันคะ ในเมื่อฉันกับน้องสาวเพิ่งมาถึงเมืองไทยเมื่อเช้านี้เอง แล้วอีกอย่างฉันชื่อพริตตี้ไม่ใช่เอมิค่ะ” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงเด็ดขาดพลางจ้องตาไลท์จริงจังว่าฉันไม่ได้โกหก
เชื่อฉันเหอะไลท์ พรีสสสสสส
นัยน์ตาสีฟ้าน้ำทะเลคู่นั้นมองฉันเหมือนค้นหาความจริง ฉันสบตาเขาครู่หนึ่งจนต้องเป็นฝ่านหลบสายตาร้อนแรงคู่นั้น ให้ตายเหอะ! ทำไมฉันต้องใจเต้นแรงขนาดนี้ด้วยนะ แค่กลัวเขาจับผิดได้อย่างนั้นเหรอ
“...งั้นเหรอ หึ… นี่ฉันจำคนผิดเหรอเนี่ย แย่จังเลยนะ สงสัยคิดถึงหน้ายัยนั่นมากไปหน่อย งั้นผมต้องขออภัยด้วย” ไลท์ตอบรับอย่างไม่ค่อยเชื่อนัก แต่ก็เอาเหอะ ดีกว่าเขาโวยวายมากไปกว่านี้
เอ๋? ว่าแต่เมื่อกี้เขาบอกว่าคิดถึงฉันงั้นเหรอ?
“ยัยซี แกมาทำอะไรที่นี่วะ” เสียงผู้ชายอีกคนหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลังไลท์ แล้วเจ้าของเสียงนั้นก็ถลาเข้าจับแขนยิปซีเบา ๆ
“เอ่อ... ขะ.. เข้าใจผิดแล้วค่ะ คุณจำคนผิดแล้ว”
ฉันดูสีหน้ายิปซีก็รู้ว่าอีตาบ้านี่ต้องเป็นยิปซัมพี่ชายของยิปซีแหง ๆ คนสวยคอนเฟิร์ม! ฉันรีบเดินเข้าไปดึงแขนยิปซีให้ออกจากการเกาะกุมของพี่ชายตัวเองก่อนดันให้ยืนหลบอยู่ข้างหลังฉัน
“แหม.. อะไรกันคะ ฉันไม่อยู่เมืองไทยตั้งหลายปีไม่คิดเลยนะคะว่าผู้ชายไทยยังไม่เลิกใช้มุกนี้จีบผู้หญิงกันอีก” คำพูดขบขันของฉันดูเหมือนจะทำให้อีตายิปซัมงงเต๊ก
“หมายความว่าไง? ยัยนี่เป็นน้องสาวฉัน เธอเกี่ยวอะไรด้วย” หมอนั่นทำท่าจะเข้ามาดึงยิปซีอีกครั้งแต่ถูกไลท์ดึงไว้ซะก่อน
“เข้าใจผิดแล้วล่ะค่ะ ยัยนี่ชื่อพิ้งกี้.. เป็นน้องสาวของฉันเองแล้วฉันก็จำได้ว่าไม่เคยมีพี่ชายแบบคุณ คุณคงจำคนผิดเหมือนกับเพื่อนคุณแล้วล่ะค่ะ” ฉันปรายตาไปทางไลท์ที่ยืนทำหน้าไร้อารมณ์ก่อนจะหันกลับมามองหน้ายิปซัมต่อ
“จะบ้าเหรอ มันจะมีคนหน้าเหมือนน้องสาวฉันมากขนาดนี้เลยหรือไง ผมคุ้นหน้ายัยนี่มากเลยนะ”
ก็แน่สิยะ คลานตามกันมาซะขนาดนั้น!
- Writer
