“นั่งลงก่อนสิ”
“หือ?” ฉันหันกลับไปสนใจเจ้าของนัยน์ตาสีดำสนิทตรงหน้า แล้วก็พบว่า...เขาจ้องฉันอีกแล้ว ฉันรีบเบือนหน้าหนีขณะนั่งลงบนโซฟารับแขกใกล้ตัวก่อนหันกลับไปสนใจรอบห้องต่อเพื่อหลบสายตาเขา
“นายพาฉันมาที่นี่ทำไมน่ะ เฮียนัทอยู่ที่นี่เหรอ?”
“...” เซนจินั่งลงบนโซฟาตรงข้ามด้วยความเงียบแถมไม่ยอมตอบคำถามอีกต่างหากฉันเลยอดไม่ได้ที่ต้องหันกลับไปมองอย่างสงสัย ชะอุ๋ย จ้องอีกแล้ว
“นี่...ไม่ได้ยินที่ฉันถามหรือไง”
“ได้ยิน... เดี๋ยวมันก็มาแล้ว”
โอ๊ย... จะจ้องเอาถ้วยหรือไงฟะ ฉันก็อึดอัดเป็นเหมือนกันนะโว้ย!
“นายมีปัญหาอะไรกับหน้าฉันหรือเปล่า เห็นเอาแต่มองอยู่ได้” ถามออกมาด้วยความหงุดหงิดนิด ๆ
“...”
“นี่...”
“ทำไมเธอถึงชอบนกฟินิกส์”
“ฮะ? นายว่าอะไรนะ” ฉันขมวดคิ้วมุ่นเมื่อคนที่เอาแต่จ้องฉันไม่วางตาจู่ ๆ ก็ถามคำถามขึ้นขณะที่ฉันกำลังสติแตกใส่เขา
“ฉันถามว่า...ทำไมเธอถึงชอบนกฟินิกส์”
“เห? แล้วนายรู
