EP.23 #ชมรมดนตรี
1095 Words
รถลีมูซีนคันหรูขับเคลื่อนผ่านความมืดมากว่ายี่สิบนาทีแล้ว ก่อนจะเลี้ยวเข้ามาภายในเขตโรงเรียนนานาชาติเซนต์อังดรูว์ ตอนแรกฉันก็แปลกใจว่าทำไม รปภ. หน้าประตูถึงให้เซนจิเข้ามาในโรงเรียนยามวิกาลแบบนี้ได้ แต่เพราะผู้ชายที่นั่งข้างฉันเอาแต่นั่งเงียบมาตลอดทางจึงทำให้ต้องเก็บความสงสัยนั้นเอาไว้ในใจ
รถคันหรูเคลื่อนตัวช้าลงและจอดสนิทตรงหน้าประตูทางเข้าอาคารสูงสี่ชั้นมีป้ายเขียนหน้าประตูทางเข้าว่า 'ชมรมดนตรี' ฉันหันมองเซนจิแวบหนึ่งขณะเขาก้าวลงจากรถโดยไม่ลืมหันมาบอกแกมสั่งให้ฉันนั่งรออยู่บนรถห้ามลงไปไหนเด็ดขาด
อ่า.. ก็ไม่อยากลงหรอกนะ แต่ไม่ไหวแล้วอ่ะ ฉันปวดฉี่น่ะสิไม่รีบเข้าเดี๋ยวจะราดซะก่อน! ฉันจึงรีบก้าวลงจากรถทันทีหลังจากเซนจิเข้าไปด้านในได้สิบนาที
“จะไปไหนครับคุณหนู คุณชายบอกให้รอที่รถนะครับ” เสียงผู้ชายใส่สูทดำเรียกเมื่อขาเรียวบางของฉันลงมาเหยียบพื้นเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เขาทำหน้าลำบากใจราวกับกลัวว่าเจ้านายจะกลับมาดุ
“ค่ะ แต่ฉันอยากเข้าห้องน้ำน่ะค่ะ ไม่ต้องห่วงนะคะ ฉันจะรีบไปรีบกลับ ถ้าเซนจิรู้ละก็ฉันจะบอกเซนจิให้เอง”
“แต่...” ไม่รอฟังต่อแล้ว ฉี่จะราดแล้วนะ รีบไปรีบกลับไม่เป็นไรหรอกน่าเฮียเอ๊ยย
ฉันเดินอ้อมไปทางด้านหลังของตึกชมรมดนตรีเพราะตอนที่นั่งรถเข้ามาเมื่อกี้ฉันทันสังเกตเห็นว่ามีประตูข้างหลังตึกนี้ด้วย พอเดินมาถึงประตูบานใหญ่ด้านหลังมือบางก็ค่อย ๆ แง้มเปิดประตูเข้าไปด้วยแรงที่ค่อนข้างแผ่วเบา
ไม่ได้ล็อกด้วยแฮะ
หลังจากก้าวเข้ามาเหยียบภายในตัวอาคารเป็นที่เรียบร้อยแล้วฉันรีบหันกลับไปปิดประตูตามเดิมแล้วหันหลังกลับมามองรอบ ๆ ตัวท่ามกลางความมืด ดูเหมือนจะเป็นห้องครัวแฮะ ที่โรงเรียนนี้มีตึกแบบนี้ด้วยเหรอเนี่ย "
ฉันค่อย ๆ ก้าวเท้าไปตามทางเดินที่เป็นทางเชื่อมไปสู่ห้องต่าง ๆ ภายในอาคาร ดูผิวเผินที่นี่ก็คล้าย ๆ บ้านทั่ว ๆ ไป ทั้งที่มันเป็นชมรมดนตรีประจำโรงเรียนแท้ ๆ เอ๊ะ! จะว่าไปแล้วมันก็เหมือนกับชมรมแฟชั่นของฉันเลย เพียงแต่เบื้องหลังมันเป็น SG คลับเท่านั้นเอง ชมรมนั้นเปรียบเสมือนบ้านหลังที่สองของพวกเราในคลับเลยนะ ทั้งกิน ทั้งอยู่ นอนค้างก็เคยมาแล้ว
และในขณะที่ฉันกำลังคิดอะไรเพลิน ๆ จู่ ๆ ก็รู้สึกหนาว ๆ ร้อน ๆ ขึ้นมาซะดื้อ ๆ หว๋า~หวังว่าคงจะไม่มี ผออี หรอกนะ ฉันกลัว~ อึ่ยย
ปึง!
ฉันสะดุ้งโหยงทันทีเมื่อได้ยินเสียงประตูปิดดังมาจากด้านหลัง แต่ก็ยังไม่กล้าหันกลับไปมองเนื่องด้วยบรรยากาศมันโคตรจะมืดเลย แง้ ผออี หรือเปล่าค้า~ โฮ~
“เฮ้ นั่นใครน่ะ มาทำอะไรลับ ๆ ล่อ ๆ ตรงนั้นวะ!”
หลังจากฟุ้งซ่านอยู่นานเสียงผู้ชายคนหนึ่งก็ดังขึ้นจากด้านหลังซึ่งเป็นต้นเหตุของเสียงประตูปิดเมื่อครู่ เง้อ ที่แท้ก็เป็นคนนี่เองตกใจหมดเลย ฉันยังคงยืนเงียบอยู่กับที่เพราะไม่รู้จะตอบเขายังไงดี แง้ว ๆ ก็ใครมันจะไปคิดล่ะว่าจะมีคนอยู่ในนี้ด้วยอ่ะ โฮกกกก
ตึก ตึก ตึก
“...”
หมับ!
“นี่ ฉันถามทำไมไม่...เฮ้ย!”
“อ๊ะ! นาย...” พอเห็นฉันยืนเงียบไม่ยอมตอบ อีตานั่นก็เดินเข้ามาดึงแขนฉันให้หันไปหาเขา และสายตาของเราสองคนก็ประสานกันโดยบังเอิญ แสงไฟสลัวส่องออกมาจากห้องด้านข้างทำให้เราพอจะมองเห็นหน้ากันและกันค่อนข้างชัดเจน เท่านั้นแหละ.. ฉันถึงกับอึ้งไปสองวินาที
หมอนี่อีกแล้วเหรออออออ!!
“เธอ...เข้ามาที่นี่ได้ไงเนี่ย” ดูเหมือนอีตาบ้าไลท์จะตกใจมากที่เจอฉันยืนอยู่ในนี้ โหย! ฉันก็ช็อกไม่แพ้นายล่ะย่ะ ฮือ ๆ ทำไมต้องมาเจออีตาบ้านี่ด้วยฟะ
“เอ่อ...คือ ฉัน...”
เอาไงดีวะ พูดไม่ออกอ่ะ จะบอกว่าฉันแค่แอบเข้ามาฉี่เฉย ๆ นี่นะ เขาจะเชื่อฉันไหมอ่ะ อายจัง
“ว่าไงยัยเบ๊อะ เธอมาที่นี่ได้ไง” ไลท์ยังไม่ละความพยายามแถมยังไม่ยอมปล่อยแขนฉันอีกต่างหาก แต่ก่อนที่ฉันจะได้พูดอะไรมากไปกว่านั้น เสียงระฆังระงับความอายของฉันก็ดังขึ้น
“อะไรกันน่ะ ไอ้ไลท์มีเรื่องอะไรวะ?” ไม่ได้มาแค่เสียงแต่เจ้าของเสียงเดินมาหยุดอยู่ข้าง ๆ อีตาไลท์ก่อนจะหันมามองหน้าฉันด้วยความสงสัย
“เฮ้ย ไอ้นิว!”
กรี๊ดดด!! คนสวยอยากกรีดร้อง! เฮียนัทมาอยู่นี่ได้ไงฟะเนี่ยยยย อ๊ากก~~
“มึงมาทำอะไรที่นี่วะ!”
เอาแล้วไง! เสียงเฮียนัทเปลี่ยนโหมดเป็นโหดขึ้นมาทันที ทำไงดีวะเนี่ย
เฮียนัทมองหน้าฉันด้วยสายตาโหด ๆ ก่อนจะหันไปมองหน้าไลท์แล้วไล่สายตาลงมาหยุดอยู่ที่มือของไลท์ที่กำลังจับแขนฉันอยู่ พลางส่งรังสีอำมหิตออกมาอย่างเห็นได้ชัด
“เฮ้ย! ปล่อยน้องกูได้แล้ว เดี๋ยวเหอะมึง ไอ้นี่นิ!” เฮียนัทเดินเข้ามาแกะมือไลท์ออกจากแขนฉันแล้วดึงตัวฉันออกมายืนห่าง ๆ ส่วนไลท์ก็ทำเป็นยืนเกาท้ายทอยนิด ๆ ฉันเหลือบตาไปมองหมอนั่นนิดหนึ่งก่อนจะหันกลับมาหาเฮียนัทที่ยืนทำหน้าทะมึนทึนใส่ฉัน
“จะตอบฉันได้หรือยัง? ว่าแกเข้ามาที่นี่ได้ยังไง?”
“เอ่อ...คือ เค้ามาเข้าห้องน้ำอ่ะเฮีย” ฉันก้มหน้าก้มตาตอบแบบอาย ๆ ก็มาเข้าห้องน้ำจริง ๆ นะ แต่ตอนนี้รู้สึกหายปวดไปทันทีเลยอ่ะ
“เข้าห้องน้ำ? แล้วมาเข้าอะไรที่นี่ ทำไมไม่กลับบ้านวะ!”
“...”
“ว่าไง! อย่าให้ฉันต้องโมโหมากไปกว่านี้นะไอ้นิว มึงมาที่นี่ได้ยังไง ห๊ะ!” ฉันสะดุ้งตกใจเมื่อเฮียนัทตวาดขึ้นอีกครั้ง
แง้ ไอ้พี่บ้า ก็รู้ว่าเป็นห่วงแต่ทำไมต้องมาขึ้นเสียงใส่กันด้วยล่ะ
- Writer
