EP.27 #แก้แค้น
1049 Words
[...]
[รัก...ไลท์...เราจะ...รักกันตลอดไป...ใช่ไหม...ไลท์ ฮึก..]
[พอแล้วซันนี่..ไม่ต้องร้องแล้วนะ] พี่ซันชายน์เอื้อมมือไปเช็ดคราบน้ำตาให้ซันนี่อย่างปลอบโยน แต่ซันนี่กับปัดมือออกพร้อมกับส่ายหน้าไปมาเหมือนคนเสียสติ เธอร้องไห้สะอึกสะอื้นจนฉันต้องยกมือขึ้นปิดปากอย่างสะเทือนใจ
นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย... ทำไมสาวน้อยน่ารักแสนไร้เดียงสาอย่างซันนี่ถึงต้องกลายมาเป็นแบบนี้ได้ล่ะ
พรึ่บ!
ภาพของซันนี่ที่ยกมือขึ้นปิดหน้าร้องไห้หายวับไปเมื่อพี่ซันชายน์กดปิดโทรทัศน์ ก่อนที่เธอจะหันกลับมาหาฉันด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตา พวกเราต่างนิ่งงันไปกลับสิ่งที่เพิ่งรับรู้จนไม่มีใครแม้แต่จะเอ่ยพูด
“ไอ้ผู้ชายสารเลวคนนั้นมันทิ้งน้องสาวฉัน จนน้องสาวฉันต้องฆ่าตัวตาย!” พี่ซันชายน์พูดขึ้นทำลายความเงียบด้วยน้ำเสียงสั่น เธอกำมือทั้งสองข้างแน่นอย่างโกรธแค้น “ฮือ..ซันนี่เกลียดการกินยาที่สุด! แต่กลับเลือกที่จะกินยาตาย!”
สีหน้าตื่นตระหนกของทุกคนในห้องทำให้ฉันหายใจแทบไม่ออก
มะ...ไม่จริงน่า...สาวน้อยคนนั้นกินยาตายงั้นเหรอ โหดร้าย...โหดร้ายเกินไปแล้ว
“ละ...แล้ว ซันนี่ปลอดภัยหรือเปล่าคะ” โบลิ่งที่นั่งเงียบมานานถามขึ้นน้ำเสียงเศร้า พี่ซันชายน์พยักหน้ารับน้อย ๆ จนได้ยินเสียงถอนหายใจดังไปทั่วห้อง แม้แต่หนามเตยเองยังสะเทือนใจเลยเหรอเนี่ย
“อืม... ฉันพาซันนี่ไปโรงพยาบาลทันเวลาและได้รับการรักษาจนหายเป็นปกติ แต่สิ่งเดียวที่ไม่สามารถรักษาให้หายได้ก็คือจิตใจของซันนี่! น้องสาวที่น่ารักและไร้เดียงสาของฉัน ถูกผู้ชายเลว ๆ พรรค์นั้นทำลายอย่างไม่มีชิ้นดี! ฮือ… แล้วเธอคิดว่ามันยุติธรรมไหมกับสิ่งที่ซันนี่ต้องเจอ ฮึก... ตอบฉันมาสิ! มันยุติธรรมหรือเปล่า!” พี่ซันชายน์เดินเข้ามาเขย่าแขนฉันที่ยังยืนนิ่งราวกับน้ำแข็ง ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งบนพื้นแล้วเริ่มร้องไห้คร่ำครวญ เรื่องราวที่เพิ่งได้รับรู้ทำให้สมองของฉันพร่าเบลอ ยุติธรรมงั้นเหรอ...
ใช่! มันเลวร้ายมาก กับสิ่งที่ผู้หญิงน่ารักและไร้เดียงสาอย่างซันนี่ต้องเจอ เธอคงเจ็บปวดกับการกระทำของผู้ชายคนนั้นมาก ถึงขนาดยอมตายเพื่อความรักที่มีให้แก่เขา ฉันไม่คิดเลยว่าผู้ชายคนนั้นจะเลวร้ายได้ถึงเพียงนี้ เขามันปีศาจชัด ๆ
“ฉันขอร้องล่ะ.. ช่วยทำภารกิจนี้ให้ฉันหน่อยได้ไหม ฮึก..ฉันอยากแก้แค้นคนที่ทำลายน้องฉัน!”
ถึงจะว่าอย่างนั้น...แต่ฉันก็ไม่อยากเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับผู้ชายคนนั้นเลยนะ!
“..ทำไมต้องเป็นฉัน”
หลังจากที่นิ่งไปนานฉันก็เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง ใช่.. ทำไมต้องเป็นฉันล่ะ ไม่จำเป็นต้องให้ฉันรับภารกิจนี้เลยนี่ จะเป็นใครก็ได้ไม่ใช่เหรอ ขอแค่ทำให้ผู้ชายคนนั้นเจ็บปวดก็พอ
“เพราะว่าฉันเคยเห็นเธออยู่กับมันยังไงล่ะ ฉันเห็นว่ามันเป็นห่วงเธอ!”
เห? ว่าไงนะ เห็นเหรอ แล้วเป็นห่วงอะไร? ไม่เข้าใจอ่ะ!
“ฉันไม่เข้าใจ?” ฉันเอียงคอมองพี่ซันชายน์ด้วยความงุนงง อีตาปีศาจไลท์เนี่ยนะห่วงฉัน เท่าที่จำได้ฉันเคยเจออีตาบ้านั่นแค่สี่ครั้งเองนะ
“เมื่อหลายวันก่อนฉันสะกดรอยตามผู้ชายสารเลวนั่นไปที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่ง และฉันก็เห็นเหตุการณ์ทุกอย่าง ตั้งแต่ตอนที่มันวิ่งไปช่วยเธอจากรถที่กำลังจะพุ่งเข้ามาชนเธอ จนถึงตอนที่มันอุ้มเธอกลับมาส่งที่หน้าบ้านของเธอนั่นแหละ”
“หา? แกไม่เคยบอกฉันเรื่องนี้เลยนะยัยนิว”
ตอนนี้ฉันไม่มีเวลามาสนใจยัยน้ำชาแล้ว ให้ตายเหอะ! วันนั้นพี่ซันชายน์เห็นหมดทุกอย่างเลยเหรอ งั้นก็ต้องเห็นตอนที่ฉันล้มไปทับอีตาบ้านั่นด้วยน่ะสิ แง้ว! น่าอายชะมัด
ฉันค่อย ๆ นั่งลงตรงหน้าพี่ซันชายน์ พร้อมกับเอื้อมมือไปจับไหล่เธอเบา ๆ
“ฉันไม่อยากไปยุ่งกับหมอนั่นเลยนะ ไม่อยากไปเกี่ยวข้องด้วยจริง ๆ ให้คนอื่นรับภารกิจนี้แทนฉันเถอะ ฉันทำไม่ได้จริง ๆ”
“ไม่ได้! ให้ใครรับแทนไม่ได้นะ! ต้องเป็นเธอคนเดียวเท่านั้น” พี่ซันชายน์ส่ายหน้าทั้งน้ำตาแล้วหันมาทำหน้าอ้อนวอนใส่ฉัน อึ๋ย~ ฉันจะใจอ่อนเพราะความสวยของพี่นี่แหละ “ฉันรู้ว่าถ้าเป็นเธอมันจะต้องสำเร็จแน่ ๆ ได้โปรดเถอะ”
“เอ่อ...”
“นิว ฉันอยากให้แกรับงานนี้นะ อย่างน้อย ๆ ก็เพื่อซันนี่ไง ผู้ชายสารเลวคนนี้มันทำเกินไปจริง ๆ ว่ะ มันเลวเกินไปนะ” โบลิ่งออกความเห็นที่หลายคนต่างพยักหน้าเห็นด้วยก่อนที่ฉันจะปฏิเสธจบ
เออ! ให้ตายดิ เอามีดมาแทงฉันเหอะแก...
“แต่... ถ้ามันไม่สำเร็จล่ะ”
“ฉันเชื่อ...ฉันเชื่อว่าเธอทำได้ ฉันสะกดรอยหมอนั่นมาหลายเดือนแล้ว ไม่เคยเห็นหมอนั่นให้ความสำคัญกับใครเท่าเธอเลย ขอร้องล่ะ ช่วยฉันหน่อยนะ”
คราวนี้พี่ซันชายน์รวบมือทั้งสองข้างของฉันขึ้นไปกุมพร้อมกับส่งสายตาอ้อนวอนมาอีกครั้ง ฉันทำสีหน้าลำบากใจใส่เขาอย่างอึดอัด ทำไมต้องเป็นฉันด้วยล่ะ ฉันไม่อยากเกี่ยวข้องกับไอ้ปีศาจนั่นเลยนะ แถมยังมีลางสังหรณ์แปลก ๆ อีกต่างหาก
ทำไมต้องเป็นฉัน ฉันมองหน้าพี่ซันชายน์อีกครั้ง แต่เธอก็ยังพยักหน้าเหมือนยืนยันคำตอบเดิม จะให้ฉันเห็นแก่สาวน้อยที่แสนน่ารักและไร้เดียงสาอย่างซันนี่งั้นเหรอ…
เง้อ ฉันจะลองสักตั้งหนึ่งก็ได้
“...ก็ได้...ฉันจะรับภารกิจนี้เอง” ฉันถอนหายใจกับความใจอ่อนของตัวเองในที่สุด
ทำไมฉันต้องรู้สึกหนักหัวขนาดนี้ด้วยนะ ความรู้สึกเจ็บแปล๊บแล่นเข้ามาในอกฉันอีกครั้ง ทำไมอ่ะ ทำไม!
- Writer
