EP.09 #ฉันกลัว
1026 Words
ปึง!
เสียงประตูอะไรสักอย่างปิดดังลั่นพร้อมกับลมหายใจอุ่น ๆ ของคนตรงหน้าที่ยืนอยู่ใกล้กันอย่างกระชั้นชิดเขาพ่นลมหายใจแรง ๆ มาโดนต้นคอฉันจนรู้สึกขนลุก ฉันค่อย ๆ ลืมตาขึ้นช้า ๆ พลางกะพริบตาปริบ ๆ ก่อนจะไล่สายตาขึ้นมองใบหน้าของพลเมืองดีที่ช่วยชีวิตฉันเอาไว้ นัยน์ตาสีฟ้าน้ำทะเลคุ้นตามองตอบกลับมาเหมือนกำลังต่อว่าฉันอยู่
ไลท์!!!
ชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาราวนายแบบชาวตะวันตกพ่นลมหายใจปนหอบนิด ๆ ด้วยความเหนื่อย ผมสีบรอนด์แกมทองยาวระต้นคอลู่ลงคงเพราะเปียกน้ำฝน ใบหน้าเข้มเต็มไปด้วยหยาดเหงื่อ เอ๊ะ หรือว่าน้ำฝนวะ ช่างเหอะ! ที่สำคัญตอนนี้ คือ...เขาเซ็กซี่ม้ากมากอ่ะ อ๊ายยย (แอบหน้าแดงลึก ๆ) นิวเคลียร์อยากตายค่ะ!! (ไหนบอกไม่บ้าผู้ชายไง)
“จ้องอะไรล่ะยัยบ้า! เธอจะฆ่าตัวตายหรือไง ห๊ะ!” เขาตวาดฉันอย่างโมโห
ง่ะ ทำไมต้องมาขึ้นเสียงกับฉันด้วยอ่ะ โป้งแล้ว
“กะ...ก็ฉันไม่รู้นี่นาว่ามันเป็นถนนอ่ะ”
“ยัยบ้าเอ๊ย แล้วไปนั่งลงแบบนั้นทำไมหา! อยากโดนรถชนตายมากหรือไง เธอเกือบตายแล้วรู้ไหมถ้าฉันไม่เข้าไปดึงเธอมาซะก่อน Shitt!” เขาสบถออกมาเป็นภาษาไทยคำอังกฤษคำอย่างหงุดหงิด
อีตาขี้เล่นที่นั่งยิ้มขบขันคนเมื่อกี้หายไปไหนแล้วฟะ ทำไมกลายเป็นอีตาปีศาจขี้หงุดหงิดแบบนี้ไปได้ล่ะ ฮือออ
เปรี๊ยง!
กรี๊ดดด! ฉันกรีดร้องดังลั่นก่อนจะกระโจนกอดไลท์ด้วยความตกใจ น้ำตาที่เพิ่งเหือดหายไปพลางไหลพรากลงมาอีกรอบ ฉันกลัวจริง ๆ ไม่ใช้สลิง ไม่ใช้สแตนด์อินเลยนะ เปล่าสำออยอ่ะ
“เฮ้ย! เป็นบ้าอะไรอีกเนี่ย มากอดฉันทำไม?” ไลท์คงจะตกใจที่อยู่ ๆ ฉันก็กระโดดเข้าไปกอดเขา แต่เขาก็ยืนให้กอดโดยไม่ผลักตัวฉันออกเลยสักนิด
“..ฮึก ฉันกลัว..ฉันกลัวเสียงฟ้าร้องอ่ะ ฮือ ๆ .. อย่าทิ้งฉันนะ ฉันกลัวจริง ๆ ฮึก”
ฉันซุกอยู่ในอ้อมกอดเขาพลางสะอื้นเบา ๆ ไลท์นิ่งอึ้งสักพักก่อนจะยกมือข้างหนึ่งขึ้นลูบผมฉันเป็นการปลอบโยน ส่วนแขนอีกข้างหนึ่งก็โอบหลังฉันไว้เพื่อไม่ให้ตัวสั่นเหมือนเขาเริ่มเข้าใจในสิ่งที่ฉันกลัวแล้ว ฉันยืนตัวสั่นอยู่ในอ้อมกอดเขาภายในตู้โทรศัพท์สาธารณะที่ไลท์พาเข้ามาหลบฝน
“...เอ่อ..โอเค..ฉันเข้าใจแล้ว .. มะ..ไม่เป็นไรนะ ฉันจะอยู่ข้าง ๆ เธอเอง ไม่ต้องกลัวอะไรแล้ว.. ฉันจะปกป้องเธอ.. เฮ้!.. หยุดร้องไห้ได้แล้ว... ฉันไม่อยากเห็นน้ำตาเธอเลย..ให้ตายสิ!''
ไลท์ปลอบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนความรู้สึกอบอุ่นแล่นเข้ามาภายในหัวใจฉันอย่างน่าประหลาด อ้อมกอดที่แสนอบอุ่นกับคำปลอบโยนของเขาทำให้ฉันรับรู้ถึงความจริงใจอย่างที่เขาบอกจริง ๆ ฉันสัมผัสความรู้สึกเหล่านี้จากคนแปลกหน้าอย่างเขาได้ยังไงกันนะ...
ฉันยืนซุกหน้าเข้ากับแผ่นอกอุ่น ๆ ของเขาอยู่อย่างนั้นจนเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ก็ไม่รู้ มารู้สึกตัวอีกทีเวลาก็ล่วงเลยไปเกือบจะสองทุ่มกว่าแล้ว ฝนข้างนอกซาลงจนแทบไม่เหลือหยาดฝนให้เห็นเลยด้วยซ้ำ ฉันไม่กล้ามองหน้าเขาตั้งแต่ฉันผละออกจาก (อ้อมกอด) เขาตั้งแต่ครึ่งชั่วโมงที่แล้ว เราสองคนยืนอยู่คนละมุมของตู้โทรศัพท์ด้วยความหนาวสั่น เสื้อผ้าฉันเริ่มแห้งแล้วแถมยังมีเสื้อคลุมของไลท์ที่อุตส่าห์ถอดมาคลุมให้ฉันอีกตัว
“เอ่อ...คือ ฝนหยุดแล้ว งั้นฉันคงต้องกลับแล้วล่ะ” ฉันพูดด้วยเสียงแผ่วเบาโดยไม่สบตาเขาเหมือนเดิม
“เอ่อ...อืม ได้สิ งั้นก็กลับพร้อมกันนี่แหละ” เขาพยักหน้ารับรู้ก่อนจะค่อย ๆ เปิดประตูตู้โทรศัพท์แล้วเดินนำออกไป ฉันเลยเดินตามเขาออกมาโดยไม่รู้ตัวสักนิดว่าสายตาของฉันไม่ได้ละไปจากแผ่นหลังกว้างของเขาเลย
“ให้ฉันไปส่งไหม?” ไลท์ถามขึ้นหลังจากที่ฉันยืนเงียบอยู่นาน
โอ๊ยยย ฉันเป็นอะไรไปวะเนี่ย ทำไมต้องเขินอีตานี่ด้วยเนี่ยยย
“เอ่อ...ไม่เป็นไรอ่ะ เดี๋ยวฉันนั่งแท็กซี่กลับดีกว่า (เขินเหมือนเดิม) ” ฉันยิ้มแห้ง ๆ ให้เขาก่อนจะโบกมือเรียกรถแท็กซี่ ภายในเวลาไม่ถึงนาทีแท็กซี่ก็จอดเทียบตรงหน้า ฉันเปิดประตูเตรียมก้าวขึ้นไปนั่งบนรถ แต่ก็ต้องหยุดชะงักเพราะฝ่ามือของใครบางคนดึงแขนฉันไว้ซะก่อน ฉันหันไปมองเขาที่ยืนเกาหัวเหมือนกำลังเขิน
“เอ่อ...เราจะได้เจอกันอีกไหม? คือฉันหมายถึงฉันอยากเจอเธออีกน่ะ” ไลท์พูดขึ้นโดยไม่มองหน้าฉัน นี่นายพูดกับยางรถยนต์หรือไงฟะ 0
“ไม่รู้สิ คงแล้วแต่โชคชะตามั้ง นายเชื่อเรื่องโชคชะตาไหมล่ะ”
“ไม่เชื่อ.. เอ่อ.. ไม่รู้สิ”
“งั้นเหรอ..งั้นเราคงไม่ได้เจอกันอีกแล้วล่ะ เพราะโชคชะตามันไม่มีจริงสำหรับนาย...”
ฉันพูดได้แค่นั้นก่อนเข้าไปนั่งในรถแท็กซี่แล้วปิดประตูตามหลัง ฉันนึกอะไรได้บางอย่างเลยกดเลื่อนกระจกรถลง ไลท์มองหน้าฉันแล้วก้มหน้าลงมาใกล้ ๆ
“คือ... ฉันลืมบอกนายอ่ะ ขอบใจนะ นายคนแปลกหน้า” ฉันยิ้มขอบคุณให้ไลท์ที่มองมาด้วยสายตาอึ้ง ๆ ฉันเลยรีบกดเลื่อนกระจกขึ้นก่อนที่เขาจะเห็นใบหน้าแดงระเรื่อของฉัน
ให้ตายเหอะ นี่ฉันเป็นอะไรไปเนี่ย รถแท็กซี่ค่อย ๆ เคลื่อนตัวออกไป ฉันหันไปมองชายหนุ่มที่ยืนส่งยิ้มอบอุ่นอยู่ภายนอกหน้าต่างรถด้วยใจที่เต้นแรง
โชคดีนะ ไลท์... ถ้าโชคชะตามีจริงเราคงได้เจอกันอีกแน่
- Writer
