EP.20 #คุ้นเคย
1111 Words
“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวโซลค่อยกลับก็ได้ นาน ๆ เจอาร์จะกลับมาไทยทั้งทียังไม่หายคิดถึงเลย” ฉันเอื้อมไปจับมือเจอาร์ที่กำลังจับไหล่ฉันอยู่ให้ลดลงมาวางที่โต๊ะแทนก่อนจะปั้นยิ้มที่คิดว่าจริงใจสุด ๆ ให้เขา
“แหม...ก็คุณน่ารักอย่างนี้ไง ผมถึงไม่อยากบินไปอังกฤษเลย นี่ผมก็รีบเคลียร์เรื่องเรียนแล้วก็รีบกลับมาเลยนะ คิดถึงโซลจะแย่อยู่แล้ว” เจอาร์ดึงฉันเข้าไปกอดเพื่อแสดงให้รู้ว่าเขาคิดถึงฉันมากแค่ไหน
เอาล่ะ วันนี้ฉันตั้งใจว่าจะมาบอกเลิกเขา เพราะเราก็คบกันมาเดือนหนึ่งแล้ว ถึงเขาจะบินไปกลับอังกฤษบ่อย ๆ แต่เราก็โทรคุยกันประจำฉันเลยมั่นใจว่าเจอาร์คงเข้าแผนฉันแล้วล่ะ
“เจอาร์คะ โซลมีเรื่องจะบอกคุณค่ะ” ฉันดันตัวออกจากอ้อมกอดของเขา ขณะที่เจ้าตัวหันมามองหน้าฉันอย่างสงสัย “คุณรักโซลไหมคะ?”
“เอ๋? รักสิครับ ทำไมโซลถามแปลก ๆ อย่างนั้นล่ะ คุณก็รู้ว่าผมรักคุณขนาดไหน ผมยังไม่เคยจริงจังกับใครเท่าคุณมาก่อนเลยนะ”
“...” เข้าแผนแฮะ
“โซล… คุณเป็นอะไรหรือเปล่า หืม.. ผมเป็นห่วงคุณนะ” เจอาร์ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ๆ หน้าฉัน เพราะฉันมัวแต่ก้มหน้ามองพื้น
“คือ.. โซลขอโทษนะเจอาร์ แต่โซลมีคนอื่นแล้ว เราอย่าเจอกันอีกเลยนะคะ” ฉันเงยหน้าขึ้นสบตาสีฟ้าสดคู่นั้น เจอาร์นิ่งอึ้งไปกับคำพูดของฉัน เขาจ้องมองมาราวกับถูกกระชากวิญญาณออกไปก็ไม่ปาน “โซลขอโทษนะเจอาร์”
พูดจบฉันก็รีบลุกขึ้นยืนทันที ก่อนจะรีบวิ่งออกมาจากผับโดยไม่ฟังเสียงของเจอาร์ที่กำลังร้องเรียกพร้อมวิ่งตามฉันมาติด ๆ ให้ตายเหอะ จะวิ่งตามมาทำซากอะไรเล่า~
“เดี๋ยวโซล! อย่าไปนะ! โซล.. ไม่ ๆ อย่าทิ้งผม...”
ฉันวิ่งมาหยุดอยู่ริมถนนหน้าซอยที่ไกลออกมาจากผับ ก่อนจะหันหลังกลับไปมองหาเจอาร์ที่ตอนนี้คงวิ่งตามฉันมาไม่ทันหรอก ก็ฉันเล่นวิ่งฝ่าฝูงคนจำนวนมากออกมาอย่างรวดเร็วปานนั้นตามทันก็ลิงแล้ว
โอ๊ย! เหนื่อยชะมัดเลย! ทำไมฉันต้องมาทำอะไรบ้า ๆ แบบนี้ด้วยนะ ฉันปล่อยผมที่เกล้าอยู่ให้พลิ้วสยายลงมากลางหลังด้วยความอึดอัด ฉันเป็นพวกไม่ชอบรวบผมหรือมัดผมไว้นาน ๆ น่ะ เพราะมันจะทำให้ปวดหัวส่วนมากชอบปล่อยผมยาวไปเลยมากกว่าที่จะรวบมันไว้
“หยุดนะ! อย่ามายุ่งกับฉันนะไอ้พวกสวะ! ถอยออกไปนะ!!!”
หลังจากที่เดินออกมาจากซอยที่เริ่มเปลี่ยวขึ้นเรื่อย ๆ เสียงผู้หญิงคนหนึ่งก็ดังแว่วออกมาจากหลังกำแพงมืดแถวซอกตึกร้างริมถนนที่ฉันกำลังเดินผ่านพอดี ฉันหยุดเดินพลางหันไปมองด้วยความสงสัยก่อนจะค่อย ๆ ย่องเข้าไปแอบดูตรงหลังกำแพงนั่นว่าเกิดอะไรขึ้น
ภาพที่ฉันเห็นคือภาพของหญิงสาวร่างบอบบางคนหนึ่งกำลังยืนชี้มีดพกเล่มเล็กในมือไปทางผู้ชายหน้าตาโหด โฉด และตัวใหญ่บึกสี่คนตรงหน้าเธอ สีหน้าเธอบ่งบอกถึงความหวาดกลัวอย่างชัดเจน
นั่นไง งานเข้าฉันแล้วไง จะไม่ช่วยก็ไม่ได้ด้วยสิ ฮือออ~ แล้วสาวน้อยผู้บอบบางอย่างฉันจะไปช่วยอะไรเขาได้ล่ะเนี่ยยยยย อ๊ะ! โทรแจ้งตำรวจเลยดีกว่า ฉันควานหาโทรศัพท์มือถือจากกระเป๋าสะพายอย่างรีบเร่ง แต่ก็ต้องชะงักมือทันทีเมื่อเห็นเงาสูงที่พาดพิงมาจากด้านหลัง พอจะหันกลับไปมองก็ต้องร้องกรี๊ดด้วยความตกใจเมื่อมือปริศนาเอื้อมมาปิดปากฉันไว้จากด้านหลัง
อุ๊บ!
ฉันดิ้นขลุกขลักอยู่ในวงแขนแกร่งที่รวบตัวฉันเข้าไปล็อกไว้จากด้านหลังทำให้แรงที่มีอันน้อยนิดของฉันแทบจะไร้ประโยชน์ไปเลย ฉันพยายามใช้เท้าตวัดไปสะเปะสะปะบนพื้นที่มีกระป๋องสีตกอยู่ แต่กลับยิ่งโดนวงแขนนั่นรวบตัวฉันไว้แน่นขึ้น
กรี๊ดดดดดด! ช่วยด้วย ฉันโดนจับตัวไปด้วยแล้วววววว
“ชูว์...อย่าดิ้นสิ เดี๋ยวไอ้พวกนั้นก็ได้ยินหรอก” เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นจากข้างหูจนรู้สึกถึงลมหายใจร้อน ๆ ที่เป่ารดบนลำคอฉันจนน่าขนลุก อ๊าก! เอาหน้าแกออกไปห่าง ๆ แก้มฉันเลยน้า
“ไปจัดการพวกมันซะ!!”
“ครับคุณชาย”
เสียงทุ้มต่ำนั่นดังขึ้นอีกครั้งแต่ครั้งนี้เหมือนเขาหันไปสั่งใครอีกคนที่ฉันมองไม่เห็น ก่อนจะตามมาด้วยเสียงตอบรับของผู้ชายอีกคน
พระเจ้า! ไม่อยากจะบอกเลยว่าเสียงออกคำสั่งของเขาเมื่อกี้ฟังแล้วน่ากลัวเป็นบ้า น้ำเสียงนิ่งเรียบแสนเย็นชานั่นทำให้ฉันรู้สึกกลัวจนน่าขนลุก ว่าแต่...เสียงคุ้น ๆ แฮะ…
ตึก ตึก ตึก
“เฮ้ย!! พาผู้หญิงออกไป ที่เหลือจัดการมันซะ!” เสียงผู้ชายที่รับคำสั่งไปเมื่อกี้ดังขึ้น ก่อนจะมีเสียงต่อสู้ดังตามมาเรื่อย ๆ อ๊าก! เสียงเอฟเฟคน่ากลัวมากเลยอ่ะ ทั้งเสียงเนื้อกระแทกเนื้อ และเสียงร้องโหยหวน ฮืออ พวกเขาจะฆ่ากันม้ายยยยย
“เอาล่ะ ทีนี้ฉันจะปล่อยเธอ” เสียงเดิมดังขึ้นข้างหูฉันอีกครั้งพร้อมกับวงแขนที่คลายออกจากร่างกายฉันช้า ๆ
พรึ่บ!
ทันทีที่ร่างกายเป็นอิสระฉันก็รีบหันหลังกับมาผลักผู้ชายคนนั้นที่ไม่ทันตั้งตัวอย่างแรงจนเขาเซถอยหลังไปนิดหน่อย แสงไฟสลัวจากถนนส่องผ่านมาทางที่เราสองคนยืนอยู่ทำให้ฉันมองเห็นใบหน้าเขาค่อนข้างชัดเจน
นี่มัน...
ใครฟะ? ? คุ้น ๆ อ่ะ
ฉันจ้องหน้าผู้ชายร่างสูงตรงหน้าด้วยอารมณ์นิ่งอึ้ง ผมสีดำยาวประบ่าใบหน้าเรียวขาวสุดจะหล่อเหลาแสนจะคุ้นตาฉันมาก และที่เหมือนจะคุ้นมาก ๆ ก็คือนัยน์ตาสีดำสนิทแสนเย็นชาคู่นั้นที่จ้องตาฉันตอบกลับมานิ่ง ๆ แต่โคตรจะหล่อเลยอ่ะ เอ๋? คุ้นเคยจริง ๆ นะเนี่ย แต่คิดยังไงก็คิดไม่ออกแฮะ หล่อ ๆ ขนาดนี้ ใครว้า อ่า~มันติดอยู่ที่ปากอ่ะ
- Writer
