ผมขายให้เพื่อน

ตอนที่8

ในตอนเช้า

ออกัสเพลียจนแทบคลาน เพราะมีเวลานอนแค่3ชั่วโมง แถมคลับที่เขาทำงานอยู่ ก็ไกลจากมหาลัยมาก จนต้องรีบตื่นแต่เช้าเพื่อไปเรียนให้ทัน อาศัยงีบบนรถ แล้วขอให้กระเป๋ารถเมย์ช่วยปลุกเมื่อถึงป้าย แต่นั่นก็ดูจะไม่เพียงพอ ออกัสคิดถึงที่นอน

“เฮ้ นายชื่อออกัสใช่ไหม” เพื่อนในคลาสเรียนคนหนึ่งที่เคยคุยกันสองสามคำเมื่อตอนรับน้อง กล่าวทักทายเขา ออกัสพยักหน้าหงึกรับ เพราะเป็นคนพูดไม่เก่ง เข้าหาคนไม่เป็น เหตุนี้ชายหนุ่ม4ตาอย่างเขาจึงยังไม่มีเพื่อน

“เออ ผมทรงนี้ค่อยดูดีหน่อย หล่อกว่าเดิมเยอะเลย ไอ้ทรงก่อนนี้อยากกับเห็ด” เพื่อนคนนั้นค่อนข้างพูดตรง

ออกัสยิ้มเก้อๆ อายๆ ไม่รู้ควรทำหน้าหรือพูดอะไรถึงจะถูก

“มานั่งนี่” ชายคนนั้นชวนกึ่งบังคับ แล้วออกัสจะทำอะไรได้ล่ะ นอกจากจะนั่งลงอย่างว่าง่าย

“นายรู้ชื่อเราไหม” ชายคนเดิมถามเพื่อความแน่ใจ ออกัสส่ายหน้าเบาๆ แล้วบอกว่าลืม

“ฮ่าๆๆ นายนี่มันสนใจแต่หนังสือการ์ตูนหรือไงนะ” เขาต่อว่าพร้อมขำ ก็ตั้งแต่งานรับน้องแล้วที่เขาพยายามคุยกับออกัส แต่เจ้าตัวก็ทำตัวให้ยุ่งตลอด และพอเข้าถึงเนื้อเรื่องในการ์ตูน ไม่ว่าใครจะพูดด้วยออกัสก็จะไม่ได้ยิน

“เราชื่อจิมมี่ จำได้ยัง” ชายหนุ่มแนะนำตัวเอง

“อ๋อ ครับ” ออกัสพยักหน้ารับ และก็เหมือนเคย คือนั่งตัวเกร็งพานทำให้คนอื่นอึดอัด

แต่หนนี้จิมมี่จะไม่ปล่อยให้ออกัสหลุดลอยไปในโลกของตัวเองอีก เขาจึงใช้สกิลขั้นเทพพูดคุยอย่างเป็นกันเอง จนทำให้ออกัสค่อยๆ ผ่อนคลายตัวเองลง

“เป็นไร อย่างกับคนไม่ได้นอน” จิมมี่เอื้อมมือมาหยิกแก้มนุ่มนิ่มของออกัสจนหน้าผิดรูปดูตลก

“เรานอนดึก” ออกัสบอกเสียงอ่อนเสียงเพลียแล้วผละตัวเองออกจากการรังแกของจิมมี่

โชคดีที่อาจารย์ประจำคาบเข้ามาในห้องพอดี จิมมี่จึงหยุดระรานร่างกายของเพื่อน แต่เปลี่ยนเป็นหันมองพินิจออกัสตลอดคาบเรียนแทน โดยที่ถูกสายตาคมของเต็มที่ จับจ้องพวกเขาอยู่อีกที

เวลาเลิกเรียน

“นี่ออกัส เลิกเรียนแล้วไปไหน” จิมมี่ถาม พลางวิ่งตามเพื่อนตัวบางที่ชอบทำตัวยุ่ง

“กลับหอน่ะ” ออกัสบอก เวลามีค่า เขาควรได้พักสัก2-3ชั่วโมงก่อนจะตื่นไปทำงานทั้งคืน

“ไปดูหนังกันไหม เราเลี้ยง จิมมี่ชวนพร้อมเข้ามาประชิดตัวเกินจำเป็น

“เราง่วง ขอตัวก่อนนะ” ออกัสบอกตัดบทฉับ จนจิมมี่ก็ไปต่อไม่ถูกเหมือนกัน เขาจึงได้แต่บอกไล่หลังออกัสมาว่า ได้ แล้วเจอกันพรุ่งนี้

ออกัสถอนใจโล่งอกที่ในที่สุดเขาก็ได้อยู่คนเดียวสักที ชายหนุ่มขยับแว่นกรอบบาง ก้มหน้าก้มตาเดินอย่างรีบร้อน พาร่างที่มีส่วนสูงเพียง168เซนฝ่าฝูงชนไป ความง่วงเบลอทำให้ออกัสไม่สนใจเลยว่าตัวเองจะเบียดเสียดไปโดนใคร จุดหมายเขาคือที่นอนนุ่มๆ เท่านั้น

“เบียดเข้ามาได้ เกินไปอะ เจ้าสี่ตานั่น” เคทและกลุ่มผู้หญิงตรงนั้นชักสีหน้ามองตามออกัสด้วยความไม่พอใจ แต่คนตัวสูง189ที่ถูกออกัสเบียดโดนตัวเมื่อครู่กลับยิ้มอารมณ์ดี

“เป็นอะไรหรือเปล่าคะเต็มที่” เคทแสร้งทำเป็นห่วงใย ทั้งที่แค่อยากจะลูบคลำกล้ามท้องแน่นๆ ของอีกฝ่ายเท่านั้น

“ผมกลับก่อนนะ มีธุระ” เต็มที่บอกลาเพื่อนร่วมคลาสที่ชอบมาพันแข้งพันขาเขาพร้อมบอกตัดบทไม่ให้ใครมีโอกาสได้ยื้อยุดเขาได้

เคทอ้าปากจะพูดรั้งเต็มที่ไว้ แต่ก็คิดหาเหตุผลไม่ทัน จึงได้แต่มองร่างสูงเดินจากไปด้วยขัดใจ