ฉันนั่งเรียนจนเสร็จในเวลาที่แสนยาวนาน สมองและหัวใจแทบจะไม่ได้จดจ่อกับสิ่งตรงหน้า จะว่ายังไงดีล่ะ ฉันรู้สึก….กระวนกระวาย หายใจไม่ทั่วท้องและไม่รู้ว่าตัวเองกำลังต้องการอะไรอยู่กันแน่ แค่รู้สึกเหงาขึ้นมาจับใจ
เหงามาก….
“น้องครับ”
เสียงเรียกละมุนละม่อมทำให้ฉันที่เดินเหม่อลอยอยู่ข้างล่างของตึกคณะหันขวับกลับไปด้านหลัง ใครบางคนที่ฉันเคยเห็นผ่าน ๆ อย่างคุ้มตากำลังยิ้มหวานพลางส่งสมุดเลคเชอร์มาให้ฉัน
“น้องลืมไว้ในห้องน่ะครับ”
“อะ…อ่อ…ขอบคุณมากค่ะ”
ฉันรับมาแล้วยิ้มแย้มแจ่มใสให้กับอีกฝ่าย รุ่นพี่คนดังกล่าวจ้องฉันตาไม่กะพริบ เขามองมายังดวงตาที่สะท้อนให้เห็นถึงความโหยหาอะไรบางอย่าง ก่อนฉันจะหลบสายตานั้นแล้วเก็บสมุดลงในกระเป๋าผ้าด้วยความเขินอาย
“น้องชื่อต้นข้าวหรือเปล่า”
“อ๋อ ใช่ค่ะพี่รู้จักต้นข้าวเหรอคะ”
ฉันเดินออกมาโดยมีเขาเดินตามอยู่ไม่ห่าง ไม่ต่างจากนายวิคเตอร์ในตอนนั้นเลย แต่ว่า…รุ่นพี่เขาด
