ZAHİRDEN ÖTE

KİMSESİZ KABUSLAR

Kabus, insanların stres, yorgunluk ve endişeli oldukları zamanlarda uykularında yaşadıkları çaresizlik halidir. Kabusların tek güzel tarafı bir tarz rüya olmaları ve uyandığınızda ne kadar etkisinde kalırsanız kalın geçmeleridir. Ya kabusu uyanıkken görüp canlı canlı yaşarsanız, işte o kabusa kimsesiz kabuslar denir. Kimsesiz kabuslar, sizi uyandıracak biri olmadığı için kaçamadığınız, kurtulamadığınız ve gerçek hayatınızda izler bırakan kabuslardır.

Tarlada yakalanıp tüm çırpınışlarıma rağmen kurtulamadığımda ilk kimsesiz kabusumu görmenin acısını yaşamıştım. Ama o an yaşadıklarım gelecek kabuslara ön gösterim bile değildi. Saçlarımdan sürüklenip at üstündeki adamlardan birinin beni atına alması ile debelenmeye devam ettim. Ama çırpınışlarım başıma üst üste yediğim darbelerle son bulurken hatırladığım son şey burnuma dolan pis kokuydu.

Gözlerimi açtığımda soğuk bir taşın dibindeydim, her yanım ağrırken bedenim soğuktan titriyordu. Başımı zorla kaldırdığımda gördüğüm manzara ise hayatımın en korkunç anlarının başlangıcıydı. Karşımda pis sakalı, kısa boyu, çirkin bedeni ile 40 larında bir adam üstünü giyiniyordu. Ne olduğunu anlamak için doğrulmaya çalıştığımda sadece başımda değil alt kısmımda da hissettiğim ağrı ile yüzüm buruştu.

" Uyandın ha! İyi iyi kendine geldiğinde tekrar gelirim tadın damağımda kaldı."

Adamın iğrenç sesi kulaklarıma dolarken baygın kaldığım zamanda yaşadıklarımı tahmin etmem zor olmadı. Üzerimdeki ince örtüyü hafifçe kaldırdığımda gördüğüm çıplak bedenimle gözlerimden yaşların süzülmesi bir olmuştu. Ama pis herif benim gözyaşlarıma aldırmadan gülerek bulunduğumuz soğuk mağaradan çıktığında kabuslarımın yeni başladığını anlamıştım.

Tam altı ay , on beş gün, sekiz saattir bu kabuslarımın merkezi mağarada yaşamaya çalışıyorum. Geldiğim ilk günlerde geçirdiğim sinir krizlerinin birinden çıktığımda kolumda olan ve kimin verdiğini bilmediğim eski saat sayesinde zamanı takip edebiliyordum. Sinir krizi dediğime bakmayın ben delirdim ilk gün bana tecavüz eden Adar isimli it beni bayılana kadar dövdü. Sonrasında onun bu eşkiya takımının güçlü adamlarından biri olduğunu öğrensem de bu ona duyduğum nefreti de tiksintiyi de değiştirmedi. Benden daha uzun zamandır burada yaşayan ve artık kaçmayı bırakın rıza verilse bile gitmeyi düşünmeyen bazı kadınlar şanslı olduğumu söylediler. Şans, onlara göre güçlü adamlardan birinin beni beğenip sahiplenmesiydi. Ama bu benim için şans değil lanetti çünkü bu durum bu delikten çıkma çabamı baltalıyordu.

Bir kaç defa denemiştim kaçmayı ama başarısız olduğumda Adar denen pislik başıma genç oğlanlardan birini dikmişti. Kaçamıyordum ve o köpek - ki bu köpeklere hakaret olsa da- mağaraya döndüğü her gece tepeme çökmeyi ihmal etmiyordu. Kendi deyimi ile beni sevdiğini ve benden asla vazgeçmeyeceğini söyleyen bu manyak yüzünden kendimi bile öldürmeyi denesem de ne yazık ki onda da başarısız olmuştum.

Bir gün büyük bir baskından epey bir yaralı ile döndüklerinde Adar yanıma geldi. İçeri asık ve çirkin suratı ile girip yamacıma tek ayağını bükerek çöktüğünde kokusu midemi bulandırmıştı.

" Güzelim bu gece diğer aşiret ağaları ile eğlencemiz var. Kızlar hizmet edecek ama sen sakın buradan çıkma yoksa mazallah biri bakar katil olurum."

Bunu dediği sırada başımı yana çevirsem de çenemden sıkıca tutup yüzümü kendine döndürüp dudaklarıma asılınca debelenmeye başladım. Ama it herif bundan gram etkilenmedi. Kendi kendine öpme işi bitince:

" Benim vahşi çiçeğim, şu adamlar gitsin geri gelip seni memnun edeceğim." dedikten sonra yüzünde mağaraya girdiğinin aksine pis bir sırıtışla mağaradan çıktı. Hava yeni yeni kararırken etrafa müzik sesi ve kahkahalarla küfürler dolmaya başlamıştı. Mağaranın bir köşesine sinmiş, sessiz ama sıkıntılı düşüncelerimle beynimi kemiriyordu. Neredeyse iki aydır hasta olmuyordum ve üç dört gün daha hasta olmazsam üç ay olacaktı. Aklıma gelen ihtimal ölmekten bile beterdi ama ben ölmeyi bile becerememiştim.

Ben düşüncelerim ile boğuşurken kapıdan gelen sesler ile yerimde dikleştim. Kısa bir süre sonra gittikçe yükselen adım sesleri ile korku tüm bedenimi ele geçirmişti. Adar'dan nefret ediyordum ama onun bana yaşattıklarını başkasından da yaşamak düşüncesi Adar'la birlikte olmak kadar iğrençti. Korku dolu bekleyişim kapıda beliren iki beden ile son buldu.

Gelenlerden biri liderlerden Ahmet denen adamın karısı Şule, diğeri ise burada doğduğunu ve annesinin doğumundan kısa bir süre sonra kendini öldürdüğünü öğrendiğim benden 4 yaş büyük bir genç olan Hakkı'ydı. Girişte durduklarında ellerinde gördüğüm çuvallarla kısa bir an gerildim. Ama burada ölmenin başıma gelebilecek en iyi şey olduğunu düşündüğüm için sakince nefesimi verdim. Bu arada Hakkı, Şule 'ye başı ile işaret verip dışarı çıktığında yerimde dikleştim.

" Abla , kurbanın olayım, beni öldüreceksen ölümü burada bırakma. Ne olur Allah hakkı için ...beni .. gömer misin?"

Şule, yanıma çömelip hafif bir tebessüm ettikten sonra :

" Olur Elvan sen endişelenme." dedikten sonra sırtındaki torbayı açıp içinden bazı kıyafetler çıkardı ve bana gözlerini dikip "Giy" dedi. Ne olduğunu anlamasam da itiraz etmeden getirdiği siyah pantolon ve siyah kazağı giydim. En son siyah bir kaban giymeme yardım edip poşuyu da bağladıktan sonra ayağa kalktı.

" Bak Elvan, buraya bunca kız geldi. Çoğu öldürüldü, birazı delirdi, bazısı da bu adamların yaptıklarını kabul edip oturdu. Senin kadar uzun dayananı olmadı. Adar delidir ve sonunda Hakkı'nın annesi gibi ölmeni istemiyoruz. Belkıs benim arkadaşımdı ve bu cehenneme kurban oldu. "

Şule tekrar torbayı açıp içinden bez bir çanta çıkardı.

" Burada bir harita var, nasıl köye ineceğini gösteriyor. Burada da biraz erzak, su ve çamaşır var."

" Ya fark ederlerse?"

" Korkma onu da düşündük. Seni Hakkı devam edebileceğin yol ağzına kadar götürecek. Yolun açık olsun canım."

Söylediklerini idrak etmem biraz zamanımı alsa da kapıda beliren Hakkı ile hızla ayaklandım. İt beni iyi besliyordu ve bu sayede gücüm kuvvetim yerindeydi. Mağaradan çıkarken cehennemden kurtulduğumu düşünmenin sevinci ile içim kıpır kıpırdı. Oysa cehennem sadece bu dağ başında değildi ki...