Seda salonun ortasında durmuş çalan telefonuna bakıyordu. Bitmeyen aramalar ve her arandığında hat düşene kadar uzun çalmalar bir türlü bitmiyordu. Telefonu "kahretsin" diyerek koltuğa fırlattı ve ellerini başının üzerine kaldırarak saçlarına geçirdi. Tüm sinirini saçlarından çıkartmak ister gibi sıkıyordu. "Bitmiyor... Bitmiyor... Lanet usanmadı hala..."
Seda sesli söylenirken Cem'in eve geldiğini fark etmemişti. Cem olduğu yerde durup kızın sinirle söylenmesini izledi. Neden böyle öfkelendiğini anlayamadı. Sesinde öfkenin yanında usanmışlık da vardı. Yavaşça yanına yaklaşıp "Seda" dedi.
Seda telaşla arkasını dönerek sanki az önce söylenen o değilmiş gibi tebessüm etmeye çalıştı fakat yüzünde beliren sahteliği gizleyemedi.
"Aah Cem, hoş geldin. Duymadım seni"
Cem başını hafif yana yat
