Captivated by Mr. Sebastian (SPG)

"Offer"

CHAPTER 5

CHIARA POV

Sa paligid ng University of Russo, hindi maiiwasan ang mga usap-usapan tungkol sa akin. Kung paano nga ba ako napunta dito at kung ano ang tunay na dahilan ng aking paglipat, ito ang mga tanong na laging naglalaro sa mga bibig ng mga estudyante. Hindi biro ang aking nararamdaman tuwing maririnig ko ang mga bulung-bulungan tungkol sa akin, ngunit kailangan kong panindigan ang aking desisyon at patuloy na ipakita ang aking determinasyon.

Sa kantina, sa mga hallway, sa loob man o labas ng klase, tila ba may kasamang tila kung sino ang nagsasalita tungkol sa akin. Ang mga tingin ng iba ay puno ng kuryosidad at pangangalitngan, habang ang iba naman ay masasabing mapanlait at puno ng haka-haka.

"Alam mo ba kung bakit andito si Chiara sa Unibersidad ng Russo?"

"Narinig ko lang na naglipat siya mula sa isang maliit na paaralan."

"Parang may something daw sa kanya, sabi ng kaibigan ko na kaklase niya."

"Mukhang hindi naman siya gaanong kaaya-aya. Hindi ko siya nakikita na nakikipag-usap sa ibang tao."

Ang mga ganitong usapan ay hindi biro para sa isang bagong estudyante tulad ko. Sa bawat hakbang na ginagawa ko sa loob ng paaralan, parang mayroong mga mata na sumusubaybay sa bawat kilos ko. Hindi ko maiwasang mapaisip kung ano nga ba ang kanilang iniisip tungkol sa akin at kung paano nila ako tinitingnan.

Napapaisip ako kung may mga kasalanan ba ako sa kanilang tingin kaya sila ganito. O baka naman ay wala lang talaga silang magawa kaya ako ang pinag-uusapan nila. Sa kabila ng mga agam-agam na ito, alam ko sa sarili ko na kailangan kong magpatuloy. Hindi pwedeng patalo sa mga ganitong pagsubok.

Sa tuwing papasok ako sa silid-aralan, nararamdaman ko ang mga tingin na sumusunod sa akin. May mga taong nagtatanong sa kanilang mga kaibigan kung sino ako at kung bakit ako andito. Hindi maiiwasan na makarinig ng mga tsismis tungkol sa akin, mula sa aking pag-uugali hanggang sa aking pinanggalingan.

"Ang alam ko may mga issues daw si Chiara sa dating school niya kaya siya nagtransfer."

"Feeling ko may something din sa kanya. Parang palaging tahimik at hindi gaanong nakikipag-socialize."

"Minsan nakikita ko siyang mag-isa sa library. Parang may iniisip siyang malalim."

Mga salitang parang kidlat na dumaraan sa aking pandinig. Hindi ko alam kung paano ko ito haharapin. Ngunit sa kabila ng lahat, alam ko sa sarili ko na hindi dapat ako magpadala sa mga haka-haka at tsismis ng iba.

Sa bawat araw na lumilipas, patuloy akong nagtatrabaho sa aking mga pangarap at layunin. Hindi ko pinapansin ang mga tsismis at intriga, dahil alam kong hindi ito makakatulong sa aking pag-unlad bilang isang estudyante at bilang isang indibidwal.

Sa kabila ng lahat, mayroon akong mga kaibigan na naniniwala sa akin at sumusuporta sa akin. Sila ang nagbibigay sa akin ng lakas ng loob na patuloy na harapin ang mga hamon at pagsubok sa buhay. Sila ang nagpapakita sa akin na hindi ako nag-iisa sa aking paglalakbay dito sa Unibersidad ng Russo.

Sa bawat tanong at pagdududa ng iba, patuloy akong nagpapatunay sa sarili at sa kanila na karapat-dapat ako maging bahagi ng paaralan na ito. Hindi ko man maintindihan kung bakit ako pinag-uusapan ng mga tao, alam ko na sa huli, ang mahalaga ay kung paano ko haharapin ang mga pagsubok na darating sa aking buhay.

Kaya't sa bawat hakbang na gagawin ko, patuloy kong ipapakita ang aking determinasyon at dedikasyon sa aking mga pangarap. Hindi ko hahayaang ang mga usap-usapan at tsismis ng iba ang magdikta ng aking buhay. Sa halip, ako mismo ang magtatakda ng direksyon ng aking kinabukasan.

Kahit pa may mga taong hindi naniniwala sa akin at patuloy na nagdududa sa aking kakayahan, hindi ko hahayaang sila ang maging hadlang sa aking tagumpay. Sa bawat araw na dadaan, patuloy kong ipapakita sa kanila at sa buong mundo na ako ay isang Chiara na handang harapin ang anumang hamon na darating sa aking buhay.

Sa gitna ng mga tsismis at kutsya ng mga kapwa estudyante sa University of Russo, hindi ko na lang pinansin ang mga ito. Sa halip, dumeretso na lang ako sa aking silid-aralan upang mag-focus sa aking mga gawain at pag-aaral. Nais kong itakwil ang mga negatibong opinyon ng iba at magpokus sa aking mga pangarap.

Pagpasok ko sa silid-aralan, naramdaman ko ang pagbubulong ng mga estudyante sa likod ko. Hindi ko pinansin ang kanilang mga titig at mga hirit. Dahan-dahan akong lumakad papunta sa aking upuan, nais kong maging disente at di-maapektuhan sa harap ng mga taong naninira sa akin.

Ngunit bago pa man ako makapag-upo, biglang lumapit ang isang kaklase sa akin.

"Chiara, pwede ba kitang kausapin saglit?" sabi niya sa akin ng may kaba sa boses.

Tumango ako ng bahagya, nagtaka sa kung ano ang gusto niyang sabihin.

"Tungkol saan?" tanong ko sa kanya, sinubukan kong panatilihing mahinahon ang aking tono.

"Alam mo ba yung mga tsismis tungkol sa'yo?" sabi niya, at halatang nag-aalangan sa pagkakasabi.

Napalunok ako. Hindi ko alam kung paano ko sasagutin ang tanong niya. Pero sa huli, nagpasya akong harapin ang sitwasyon ng may tapang at pagmamahal sa sarili.

"Oo, alam ko," sagot ko sa kanya ng may tiwala sa sarili.

"Ay, okay lang ba sayo yun?" tanong niya, may pag-aalala sa kanyang mga mata.

Napangiti ako ng bahagya at mariin kong sinabi, "Oo, okay lang. Hindi ko pinapansin ang mga tsismis at hindi ko sila pinahahalagahan. Ang importante ay ang mga pangarap ko at kung paano ko ito mararating."

Napansin ko ang pagbabago sa kanyang ekspresyon, tila ba nabigla siya sa aking pagiging matatag at determinado.

"Nakakabilib ka, Chiara. Salamat sa pagpapakita ng iyong lakas ng loob," sabi niya sa akin ng may paghanga sa kanyang tinig.

Ngumiti ako sa kanya, nagpapasalamat sa kanyang mga sinabi. Sa simpleng pag-uusap na iyon, naramdaman ko ang pag-unlad ng aking pagiging matatag at ang pagpapahalaga sa aking sarili.

Matapos ang aming pag-uusap, lumakad ako papunta sa aking upuan at nagpasya na simulan ang aking araw sa pamamagitan ng pagsasanay ng aking pagiging matatag at determinado. Kailangan kong patunayan sa sarili ko na ang aking halaga ay hindi nasusukat sa mga opinyon ng iba.

Sa bawat araw na dadaan, patuloy kong ipapakita ang aking kakayahan at dedikasyon sa pag-aaral. Hindi ko hahayaang ang mga tsismis at panlalait ng iba ang magdikta ng aking buhay at pagkatao.

Sa kabila ng mga hamon at pagsubok, ako si Chiara, handang harapin ang anumang laban na darating sa aking buhay. Dahil alam ko sa aking puso na mayroon akong lakas at tapang upang malampasan ang anumang pagsubok na dumating sa aking buhay.

At sa bawat paghakbang ko patungo sa aking mga pangarap, hindi ko malilimutan ang aral na itinuro sa akin ng araw na iyon: na ang tunay na lakas at halaga ay matatagpuan sa loob ng sarili, at hindi sa mga salita at opinyon ng iba.

Nang dumating ang grupo nina Nina, Sebastian, Alessandro, Stefano, at Matteo sa kantina, hindi ko maiwasang mapansin ang kanilang presensiya at ang pagtigil ng mga kababaihan sa kanilang mga gawain upang sila'y masilayan. Ngunit hindi nila ako pansin sa gitna ng kanilang mga tawanan at biruan. Bagama't hindi ito bago sa akin, hindi ko maiwasang mapansin ang paglakad patungo sa akin ni Mr. Sebastian, ang kanilang grupo ay isa sa mga kilalang sikat sa paaralan.

Nang makita ko siya, bigla akong nabigla. Hindi ko inaasahan na makikita ko siya rito, lalo na't pagkatapos ng nangyari sa amin noong nakaraang gabi. Ang pagkakaroon niya ng lakas ng loob na lumapit sa akin nang ganito lamang kadali ay nagdulot sa akin ng halong takot at kaba.

Pinigilan ko ang sarili kong mag-react nang makarinig ako ng kanyang mga salita.

"Alam mo, Chiara, napansin ko ang iyong pagiging maganda at mapaglaro," sinabi niya, ang kanyang boses ay pumailanlang na puno ng malisya at kahalayan.

Napalunok ako ng bahagya, hindi makapaniwala sa kanyang mga salita. Hindi ko inaasahan na darating sa ganitong punto ang aming pag-uusap.

"Naisip ko lang, baka gusto mong maging s*x slave ko," dagdag niya, na puno ng panliligaw at malisya.

Napakunot ang aking noo sa gulat at hindi pagsang-ayon. Hindi ko maintindihan kung bakit biglang lumihis ang aming usapan sa ganitong mga bagay. Hindi ko alam kung paano ko haharapin ang ganitong uri ng proposisyon mula sa isang guro ng paaralan.

Hindi ako sumagot sa kanyang alok. Ang kanyang mga salita ay nagdulot sa akin ng kaba at takot. Hindi ko alam kung paano ko haharapin ang ganitong uri ng sitwasyon, ngunit sa aking puso, alam ko na hindi ako handa para dito.

"50,000 every month babayaran kita," dagdag niya, na puno ng determinasyon sa kanyang tinig.

Napalunok ako ng malalim, hindi makapaniwala sa kanyang alok. Ang halagang iyon ay napakalaki at maaaring magbago ng aking buhay ngunit hindi ito ang tamang paraan para matugunan ang mga pangangailangan ko.

Hindi ako agad sumagot. Pinag-isipan ko ang lahat ng posibleng epekto ng kanyang alok sa aking buhay. Ang pera ay maaaring magdulot ng kaginhawaan, ngunit hindi ito ang tamang dahilan para pumayag ako sa kanyang alok.

Pagkatapos ng ilang sandali, saka ko siya tiningnan ng diretso sa mga mata.

"Hindi ko kailangan ng pera na galing sa ganitong paraan, Mr. Sebastian," sabi ko sa kanya, na puno ng determinasyon sa aking tinig.

Napansin ko ang pagbabago sa kanyang ekspresyon, tila ba nabigla siya sa aking sagot. Ngunit sa kabila ng lahat, alam ko sa sarili ko na ito ang tamang desisyon para sa akin.

"Maaring hindi mo maintindihan ang aking desisyon, ngunit ito ang tanging desisyon na tama para sa akin," dagdag ko pa, na puno ng kahinahunan sa aking boses.

Matapos ang aming maikling pag-uusap, lumayo si Mr. Sebastian nang may mabigat na kalooban. Hindi ko alam kung ano ang maaaring maging reaksyon niya, ngunit alam ko sa aking puso na hindi dapat ako magpatalo sa ganitong uri ng pang-aalok.

Sa kabila ng lahat ng mga hamon at pagsubok, ako si Chiara, handang harapin ang anumang laban na darating sa aking buhay. Dahil alam ko na ang tunay na halaga ay hindi nasusukat sa pera o kapangyarihan, kundi sa integridad at dignidad ng isang tao.

Sa paglalakad pauwi, ang init ng hapon ay labis na nakakapagod, ngunit mas mabigat ang damdamin na bumibigat sa aking dibdib. Hindi ko maipaliwanag kung gaano karaming mga katanungan at alinlangan ang umiikot sa aking isipan habang tinatanaw ang daan patungo sa aming tahanan.

Ang alok ni Mr. Sebastian na maging "s*x slave" upang matulungan si Ate Giorgia ay patuloy na nagpapalusog sa aking isipan. Paano ko tanggapin ang ganitong uri ng alok? Paano ko kayang ipagkait ang aking dignidad at prinsipyo upang maisalba ang aming tirahan at matulungan si Ate Giorgia?

Nakatutok ako sa pag-iisip habang naglalakad, nakikipaglaban sa magkasalungat na damdamin sa aking puso. Sa isang banda, ang alok ni Mr. Sebastian ay tila isang sagot sa aming problema - isang paraan upang mabayaran si Ate Giorgia at mapanatili ang aming tahanan. Ngunit sa kabilang banda, hindi ko kayang magpatumba sa ganitong uri ng pagsasakripisyo.

Hindi ko alam kung paano ko haharapin ang aming mga magulang kung malaman nila ang alok na ito. Paano ko sila haharapin at ipapaliwanag ang sitwasyon na mayroon kami? Paano ko sasabihin kay Ate Giorgia ang tungkol sa alok na ito at kung ano ang aking plano? Maraming mga tanong ang naglalaro sa aking isipan, ngunit sa kabila nito, ang alam ko lamang ay kailangan kong magdesisyon sa lalong madaling panahon.

"Hindi ko alam kung kaya ko," bulong ko sa aking sarili, habang patuloy na naglalakad. Ang bigat ng responsibilidad ay tila nagiging mabigat pa sa bawat hakbang na aking ginagawa. Ngunit kahit gaano man ito kahirap, alam ko sa aking puso na hindi ko kayang iwanan si Ate Giorgia sa gitna ng kanyang pangangailangan.

Hindi pa rin ako handang magdesisyon, ngunit sa ngayon, ang mahalaga ay pagtulungan naming makahanap ng solusyon sa aming problema. Kailangan kong maging matapang at magkaroon ng lakas ng loob upang harapin ang anumang hamon na darating sa amin.

"Nandito ako para sa'yo, Ate Giorgia," sabi ko sa aking sarili, na puno ng determinasyon at pagmamahal. "Hindi kita iiwan sa oras ng pangangailangan. Kung kailangan kong magpakatatag at magbigay ng pagsasakripisyo para sa'yo, handa akong gawin ito."

At habang patuloy akong naglalakad sa ilalim ng mainit na sikat ng araw, ang liwanag ng pag-asa ay unti-unting naglalaho sa aking kalooban. Hindi man ganap na malinaw ang landas na aming tatahakin, mayroon akong tiwala na sa tulong ng bawat isa at sa determinasyon na taglay ko, malalampasan namin ang anumang pagsubok na haharapin namin sa hinaharap.