“พี่เห็นผมเป็นอะไร”
เสียงที่ดังขึ้นเป็นครั้งแรกของมันทำให้ผมที่กำลังจะก้มลงจัดการกับกางเกงของตัวเองเงยหน้าขึ้นทันที ไอ้เอิร์ธยังนอนหงายหน้าขนานกับเพดานเหมือนเดิมแต่สายตามันเหลือบมองมาที่ผม แลดูรวดร้าวใจจะขาด
ความรู้สึกผมตอนนั้นเหมือนโดนอะไรสักอย่างกระแทกเข้าที่ใบหน้า รู้สึกชาอ่อนๆ ก้มลงปลดเข็มขัดกางเกงเหมือนไม่ใส่ใจแต่ในหัวผมกลับคิดวนเวียนหาคำตอบไม่หยุด
มือที่รูดซิปกางเกงลงหยุดชะงัก ผมเริ่มไม่แน่ใจกับสิ่งที่คิดจะทำ พอเลื่อนสายตากลับไปมองหน้าไอ้เอิร์ธก็เห็นว่ามันกำลังจ้องผมด้วยสายตาเย็นชาขนาดไหน
“มึงไม่ใช่น้องกู” ผมพูดออกไปเพราะอารมณ์ล้วนๆ
ไอ้เอิร์ธสูดหายใจลึกแล้วกลั้นเอาไว้ สีหน้าเจ็บปวดเหมือนมีอะไรทิ่มแทงของมันผมเห็นแล้วรู้สึกบีบรัดในอกประหลาด
แมร่ง... กูกำลังทำอะไรอยู่วะ
ผมขบกรามแน่น ความต้องการที่ขาดช่วงทำจิตใจผมแกว่ง หงุดหงิด และรู้สึกแย่ปะปนกัน บรรยากาศตอนนี้ก็ดูอึดอัดสุดๆ
“ออ
