หอมหวน

หอมหวน - 1 เสียงในหัว /2

เด็กสาวเดินเข้ามาในคลินิกพร้อมถุงน้ำแข็งที่แตะเอาไว้กลางหน้าผาก ทุกคนต่างให้ความสนใจ หันมามองกันหน้าสลอน พยาบาลชุดขาวเดินเข้ามาถามไถ่อาการ ก่อนนำพาลูกตาลเดินเข้ามาด้านใน เพื่อทำประวัติคนไข้รอเพื่อเข้าตรวจอาการบาดเจ็บกับคุณหมอ

“ถ้ามีอาการเหมือนที่หมอบอกไปให้รีบไปโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุดนะครับ พรุ่งนี้หน้าผากคงจะช้ำมากกว่านี้ อย่าลืมทำตามที่หมอแนะนำอย่างเคร่งครัดนะครับ อย่าวิตกกังวลมากเกินไป ทำใจให้สบาย เดี๋ยวทุกอย่างก็กลับมาปกติเหมือนเดิม”

ลูกตาลรับฟังคำแนะนำจากคุณหมออยู่นาน เธอเดินออกมาจากห้องตรวจ พร้อมผ้าก๊อซสีขาวผืนใหญ่ที่แปะเอาไว้ที่หน้าผาก สายตาของทุกคนต่างมองมาที่เธอเหมือนครั้งแรก มันยิ่งทำให้เด็กสาว รู้สึกไม่สบายใจ สองมือรีบกุมตรงผ้าสีขาวเอาไว้ ก่อนเดินไปรับยาที่มีพี่ชายรออยู่ตรงจุดนั้นก่อนแล้ว

“หึ สวยดีนะ” เขาเอ่ยล้อน้องสาวขึ้น

“พี่นัท หนูงอนแล้วนะ ชิ!!” เธอเบือนหน้าหนีไปทางอื่น เสียงหัวเราะของพี่ชายยังคงดังขึ้นมา ยิ่งทำให้ใบหน้าสวยหงิกงอเข้าไปใหญ่

“กล้างอนพี่หรอ พี่ว่าจะแวะร้านเค้กที่ชอบให้ซะหน่อยเป็นการปลอบใจ แต่ดูเหมือนคนแถวนี่จะไม่อยากกินของอร่อย” โดนัทพูดขึ้นมาลอยๆ แต่มันก็ได้ผล น้องสาวที่นั่งอยู่ข้างๆ รีบเอาสองมือคว้าหมับ!! เข้าที่แขนของเขา ลูกตาลรีบเอาใบหน้าแนบลงมาบนต้นแขนของพี่ชาย

“พี่นัทที่น่ารักของน้อง หนูจะงอนพี่ได้ไงคะ เมื่อกี้หนูแค่ล้อเล่น แต่ว่าค่าขนมของหนูหมดแล้ว พี่ชายเลี้ยงน้องสาวได้ไหมเอ่ย” ลูกตาลส่งสายตาออดอ้อนออเซาะมาให้ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ด้านข้าง เป็นชายใดก็ต้องใจอ่อน ใบหน้าสวยหวานของลูกตาล ยิ่งเธอฉีกยิ้มหวานหยดย้อย หัวใจของเขาก็อ่อนปวกเปียกลงในทันใด

“ได้ แต่วันนี้ต้องทำตัวน่ารักๆ ให้พี่ทำงานอย่างสบายใจสักวัน โอเคไหม” โดนัทพูดต่อรองกับน้องสาวใบหน้าสวยรีบขยับขึ้นลงเป็นการตอบรับในทันที เขาเดินไปรับยาให้กับลูกตาล ก่อนที่ทั้งสองจะเดินทางมายังร้านขายขนมเค้กที่เธอโปรดปราน

เด็กสาวรีบเดินลงจากรถ ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความสุข ที่จะได้ลิ้มลองรสชาติของเค้กร้านโปรดน้อยนักที่จะได้ผ่านทางมาซื้อเค้กทานแบบนี้ เธอคิดว่าไหนๆ ก็มาแล้ว ของซื้อยกเป็นปอนด์ไปเลย จะได้ทานให้สมใจอยากที่ต้องรอคอยมานาน

ปึก!!

ร่างเล็กเซถลาลงไปกองที่พื้น พร้อมเค้กในมือที่เลาะไม่เป็นชิ้นดี ลูกตาลมองเค้กที่พื้นด้วยสายตาละห้อยก่อนที่เธอจะแหงนมองบุคคลที่เดินชนตัวเธอล้ม ร่างสูงใหญ่ของชายเสื้อสีดำ เขาสวมหมวกปีกสีดำพร้อมผ้าปิดจมูกก็ยังคงเป็นสีดำ

“เป็นอะไรหรือเปล่าครับ” เขารีบเข้ามาพยุงให้เด็กสาวลุกขึ้น แต่มืออีกข้างก็ยังคงถือโทรศัพท์แนบกับใบหูเอาไว้ “ขอโทษด้วยนะครับ...น้องครับ พี่ขอเค้กที่เหมือนกับน้องคนนี้ให้ผมทีครับ” ชายหนุ่มคนดังกล่าวเอ่ยขึ้นกับพนักงานในร้าน สายตาของเขาไม่ได้มองมาที่เด็กสาวแม้แต่น้อย เขายังคงจดจ่ออยู่กับการพูดคุยโทรศัพท์

“ข้าจะเป็นท้องฟ้าที่คอยโอบกอดเจ้าเอาไว้ ไม่ว่าเจ้าจะอยู่หนแห่งใด ชาติภพใด ข้าจะตามหาเจ้าให้เจอ ยอดรักของข้า….”

สองคิ้วงามของเด็กสาวขมวดเข้าหากัน ทำไมเธอถึงได้ยินเสียงนี้ภายในหัว บทสนทนาของนวนิยายเรื่องโปรดกำลังดังขึ้นมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า อีกเพียงเพราะปลายนิ้วของเขาได้สัมผัสกับร่างกายของเธอ

สองมือเล็กรีบปัดฝุ่นที่กระโปรงออกอย่างเร่งรีบ เสมองไปทั่วบริเวณร้าน ตอนนี้เธอกลายเป็นจุดสนใจของคนทั้งร้าน ก่อนเค้กก้อนใหญ่จะถูกส่งมาตรงหน้า พร้อมคำขอโทษจากชายร่างสูง สายตาสองคู่สบประสานกันชั่วครู่

“ขอโทษนะครับ” น้ำเสียงแสนอ่อนโยนจากชายตรงหน้า ทำให้ลูกตาลยิ้มกว้าง จนแก้มสองข้างขึ้นร่องจนตาหยี

“หนูไม่เป็นอะไรคะ ขอบคุณมากนะคะ” เธอกล่าวคำขอบคุณพร้อมรับถุงขนมที่ชื่นชอบ สายตาของเธอเป็นประกายดั่งผิวน้ำต้องแสงแดดตอนเที่ยงวัน สองเท้าก้าวออกเดินออกมาจากร้าน เมื่อคิดว่าพี่ชายคงรออยู่นานมากแล้ว

“ไปเหมาร้านมาหรือไง” โดนัทเอ่ยแซวน้องสาวเมื่อเธอขึ้นมานั่งบนรถ ก่อนมองเห็นรอยยิ้มบนริมฝีปากบาง เขาคิดในใจ มีเรื่องดีอันใดที่ทำให้น้องสาวของเขายิ้มจนตาลอยจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแบบนี้

“พี่ไม่รีบไปหรือคะ” ลูกตาลถามขึ้น เมื่อพี่ชายยังคงนั่งนิ่งไม่ยอมขยับรถ เด็กสาวโน้มใบหน้าเข้าไปหาพี่ชาย “เป็นอะไรคะ หนูขอโทษที่ให้รอนาน หนูซื้อมาฝากพี่ด้วยนะ” เธอยกมือที่ถือถุงขนมขึ้นมาโชว์ให้โดนัทดู ก่อนที่ใบหน้าสวยจะง้องั้มด้วยการที่โดนมือใหญ่บีบเข้าที่แก้มข้างซ้าย

“มีอะไรยิ้มจนแก้มป่องมาเชียว”

“หนูเจอผู้ชายในนิยายของหนูมาค่ะ”

“พี่ไม่อนุญาตให้มีแฟน รอให้เข้ามหาลัยฯ ก่อน แต่ใช่ว่าจะมีตามใจชอบได้นะ ต้องพามาแนะนำให้ครอบครัวรู้จักด้วย” น้ำเสียงของโดนัทดูดุดันขึ้นมาเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะเคลื่อนรถออกจากที่

“ผู้ชายในฝันของหนูไม่มีบนโลกนี้หรอกค่ะ น้องสาวของพี่อาจจะเป็นโสดขึ้นคานไปตลอดชีวิตก็ได้นะคะ” ลูกตาลพูดเสียงใส ก่อนที่จะหัวเราะให้กับคำพูดของตัวเอง

รถยนต์คันหรูวิ่งเข้ามาจอดที่ลานจอดรถวีไอพีสำหรับผู้บริหารเท่านั้น สองพี่น้องเดินเข้ามาในบาร์โฮส ที่ตนเองถือหุ้นพร้อมกับเพื่อนอีกคน ซึ่งเป็นธุรกิจตกทอดมาจากรุ่นพ่อของพวกเขา

ประตูห้องทำงานสีดำถูกผลักเข้าไปด้านใน ก่อนที่ทั้งสองจะพบเข้ากับหญิงสาวอีกคนที่ก้มหน้านั่งทำงานอยู่บนเก้าอี้สีดำตัวใหญ่ ภายในห้อง

“น้องลูกตาล!!” ปากกาสีเงินถูกวางลงไปในทันที หญิงสาวที่ตะโกนดังลั่นไปทั่วห้อง ทั้งสองรีบวิ่งเข้ามาหาเด็กสาวผู้มาใหม่ ใบหน้าสวยที่ถูกแต่งแต้มเอาไว้อย่างสวยงามฉีกยิ้มจนดวงตากลมโตดูเรียวเล็ก

“สวัสดีค่ะ พี่ลูกปลา” ลูกตาลยกมือขึ้นไหว้อย่างอ่อนน้อม ก่อนที่มือของเธอจะถูกรวบเอาไว้ในมือของหญิงสาวตรงหน้า

“เลิกไหว้พี่สักทีเถอะ พี่ยังสาวยังสวย แค่พูดสวัสดี เฉยๆ ก็พอ มันดูเหมือนคนแก่”

“ก็แก่จริง” คำพูดลอยๆ ของโดนัท ทำให้ลูกปลาส่งสายตาไม่พอใจไปให้ชายหนุ่มที่ยืนทำหน้าตายอยู่ด้านข้าง ก่อนที่เขาจะก้าวเดินมาหย่อนตัวลงนั่งที่โซฟาหนังสีดำตัวใหญ่ที่ตั้งเอาไว้กลางห้องทำงาน มันดูเข้าชุดกับเฟอร์นิเจอร์ภายในห้องอย่างลงตัว

“ปากนายนี่นะ ผีเจาะปากมาหรือไง ฉันออกจะสวยยังไม่แก่สักหน่อย” ลูกปลาหันหน้ามาแว๊ดใส่ชายหนุ่มหน้านิ่ง ที่มีท่าทางกวนอารมณ์ของเธอเป็นอย่างมาก

“หนูมีเค้กมาให้พี่ลูกปลาด้วยนะคะ” เด็กสาวยกถุงขนมในมือขึ้นให้ลูกปลาที่ยืนหัวฟัดหัวเหวี่ยงใส่พี่ชายของตนเองดู ก่อนที่สีหน้าของหญิงสาวจะปรับเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ

“ทำไมน้องลูกตาลของพี่น่ารักแบบนี้นะ ขอบใจมากนะน้องรักของพี่”