“วันนี้มึงดูเซ็งวะ เป็นไง ลูกค้าพูดมากหรือไง” ลัคกี้ทักขึ้น เขาเดินขึ้นมาบนดาดฟ้าของบาร์ ก่อนที่จะหยิบบุหรี่ในกระเป๋าขึ้นมาจุดสูบ กล่องสี่เหลื่อมสีฟ้าถูกยื่นมาตรงหน้าของทาเคชิ แต่เขากลับไม่รับมันมา บุหรี่กล่องนั้นจึงถูกว่างเอาไว้ข้างๆ ควันสีขาวลอยล่องในอากาศ เขายังคงจ้องมองแสงไปบนถนนที่มีรถราขับผ่านไปมา
“มึงจะต่อสัญญาไหม”
“ก็ต่อดิ ไม่ต่อจะทำอะไรกิน งานสบาย ได้เงินแบบนี้ ถึงใครจะมองไม่ดี กูก็ไม่สนหรอก พอถึงจุดอิ่มตัวก็แค่เลิกเท่านั้นเอง” ลัคกี้พูดออกมาเหมือนเขาไม่ได้คิดอะไรมาก “แล้วมึงล่ะจะต่อไหม”
“คงไม่”
“ก็ดี มึงมีธุรกิจเป็นของตัวเอง ที่จริงไม่ต้องทำงานนี้ก็ได้ด้วยซ้ำ ส่วนกูไม่ได้มีงานอย่างอื่นทำ แล้ววันนี้มีอะไรถึงมานั่งหน้าหงอยเป็นหมาเหงาอยู่ตรงนี้”
“แค่มีเรื่องให้คิด ว่าแต่ลูกค้าประจำไม่มาแล้วหรอ”
“ไม่มาแล้ว เห็นบอกแต่งงานไปแล้ว ตอนนี้อยู่ต่างประเทศ กูไม่อยากเป็นหมาเห่าเครื่อง
