“ไม่ต้องหรอก ฉันรู้ว่าต้องเป็นคนที่นายพูดถึงวันนั้นแน่ๆ สวยน่ารักกว่าที่คิดเอาไว้นะ ฉันนึกว่าเป็นตุ๊กตาเดินได้นะเนี่ย สวยอ่ะ” เธอหันไปกระซิบกระซาบกับทาเคชิ พร้อมหัวเราะออกมาอย่างชอบใจ สิ่งที่เธอทำ ลูกตาลดูไม่ชอบใจมากนัก “อย่าเข้าใจผิดนะ พี่เป็นเพื่อนของเขานะ ร้านนี้เป็นของญาติพี่นะ พอดีเอาของมาให้เขา แต่บังเอิญจัง เจอนายเข้า” หญิงสาวหันมาพูดกับทาเคชิ ก่อนที่จะเดินไปหาเด็กสาวที่พยายามยิ้มกลบความไม่ชอบใจเอาไว้
“ผมขอตัวก่อนนะครับ” ทาเคชิเอ่ยขึ้นพร้อมคว้ามือของลูกตาลดึงเธอให้มายืนอยู่ใกล้ๆ “เอาไว้เจอกันครับ”
“นี่เดี๋ยวสิ ฉันยังถามไม่จบเลยนะ” ตาแป๋วเดินเข้ามาขวางหน้า “ฉันไปอู่ทีไรก็เจอแต่กลับคนบ้าที่ไหนไม่รู้ ไล่แต่ให้ฉันกลับ แค่เอ่ยชื่อนายไป เขาก็ไม่สนใจฉันเลย”
“เดี๋ยวผมบอกเพื่อนเอาไว้ให้ ถ้าสนใจอะไรถามเพื่อนผมได้เลยครับ”
“จะดีหรอ ฉันไปสามรอบแล้วนะ ไอ้บ้านั้นก็ไล่ฉันกลับสามรอบเลย ฉันพยายา
