หอมหวน -5 โลกกลม /2
1169 Words
“ห๊าาาา” ลูกตาลเผลอหลุดปากออกมาเสียงดัง ทำให้โต๊ะข้างๆ หันมามอง “ขอโทษค่ะ….พี่เองหรอคะ”
“ใช่ครับขอโทษทีนะครับ แล้วหน้าผากเป็นไงบ้างครับ”
“นี่หรอคะ” เด็กสาวเอามือลูบที่หน้าผากของตัวเอง ที่ตอนนี้เธอก็ยังคงติดแผ่นสีขาวเหมือนแผ่นลดไข้เอาไว้ เพื่อปกปิดรอยช้ำ “คงจำได้เพราะนี่สินะคะ”
“ครับ จำได้แม่นเลย ครั้งแรกก็นึกๆ อยู่ว่าเจอที่ไหน” เขาหัวเราะในลำคอ ทาเคชิเอนหลังไปพิงพนักเก้าอี้ที่ตัวเองนั่ง เขาจ้องมองใบหน้าสวยเหมือนตุ๊กตา ผิวที่ถูกผลัดเอาไว้แค่แป้งฝุ่นบางๆ ริมฝีปากก็คงเคลือบเอาไว้แค่ลิปมัน ทุกอย่างคงความธรรมชาติเอาไว้ไม่มีเปลี่ยน เขาเผลอมองเธออยู่น่าน จนลูกตาลเริ่มจ้องมองเขาคืนกลับมาเช่นเดียวกัน
“พี่รู้จักโรงเรียนหนูด้วยเหรอคะ”
“ครับ น้องพี่ก็เรียนที่นั่น อยู่ปีสุดท้าย”
“ชื่ออะไรหรอคะ หนูก็เรียนปีสุดท้ายเหมือนกัน”
“ตะวันกับดีเจ ครับ” เขาเอ่ยชื่อน้องชายต่างสายเลือดออกไป ลูกตาลทำท่าครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ ก่อนที่เธอจะส่ายหน้าเป็นการบอกว่าเธอไม่รู้จักน้องชายทั้งสองของเขา
“คนชื่อเหมือนกันมีเยอะค่ะ หนูจำไม่ได้ แต่ถ้าหนูจำได้ ก็ไม่รู้ว่าใช่คนเดียวกันหรือเปล่าค่ะ”
“ไม่เป็นไรครับ ทานข้าวเถอะ” ทาเคชิชวนเธอทานอาหารที่พึ่งถูกจัดเสิร์ฟเมื่อครู่ เขามองเด็กสาวที่เอาแต่ตักผักใบเขียวทานแค่อย่างเดียว “ทำไมทานแต่ผัก?”
“คือหนูปวดฟันค่ะ”
“แล้วไม่บอก จะได้สั่งอย่างอื่นแทน เดี๋ยวสั่งให้ใหม่” ทาเคชิกำลังเรียกพนักงานของร้าน แต่ถูกเด็กสาวสั่งห้ามเอาไว้ ต่อให้ชายหนุ่มสั่งอาหารแบบไหนมา เธอก็ไม่อยากแม้แต่จะขยับปาก ให้ฟันกระทบกันเสียด้วยซ้ำ
“ไม่เป็นไรค่ะ บังเอิญว่ากินของหวานมากไปหน่อยคงฟันผุนะคะ” ลูกตาลยิ้มเจืออีกครั้ง ก่อนที่ชายหนุ่มตรงหน้าจะหัวเราะออกมา
“เหมือนเด็กตัวเล็กๆ เลย รู้ว่าทานเยอะ ก็ควรแปรงฟันด้วยสิ ปล่อยเอาไว้มันก็ต้องผุอยู่แล้ว งั้นทานข้าวเสร็จไปหาหมอไหม เดี๋ยวพาไป” ทาเคชิขันอาสา เมื่อเขามองเห็นความเจ็บปวดปนความน่ารักของเด็กสาว ที่นั่งเคี้ยวผักใบเขียวที่ต้มสุกอย่างทุลักทุเล แต่แล้วใบหน้าสวยก็ส่ายไปมาในทันที
“ไม่ค่ะ” เธอรีบปฏิเสธทันที ก่อนจะเบือนหน้าหลบสายตาของเขา เมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังจับพิรุธของเธอได้
“กลัวหมอเหรอ” คำถามของชายหนุ่ม ทำให้ตัวเธอสะดุ้งเล็กน้อยแต่นั่นก็ไม่รอดพ้นสายตาของทาเคชิไปได้ เมื่อเขาเป็นคนช่างสังเกตเอาใจใส่ทุกรายละเอียดของคนตรงหน้า “ไม่ต้องกลัว หมอไม่ทำเจ็บหรอก ไปให้หมอดูหน่อย ถ้าเป็นฟันผุจะได้รีบจัดการก่อนจะผุไปทุกซีกจนรักษาไม่ได้” คำพูดของเขาทำให้เด็กสาวคิดตาม
“ไม่ดีกว่าค่ะ หนูไม่รบกวนพี่หรอกค่ะ” เธอรีบปฏิเสธทันที ลูกตาลมองใบหน้าหล่อเหลาตรงหน้าแล้วยิ้มเล็กน้อย นี่ขนาดพึ่งเจอกันเขาก็จะพาเธอไปหาหมอฟัน ยิ่งกว่าพี่ชายและพี่สาวของเธอซะอีก
“ไม่รบกวน ว่างมาก...เดี๋ยวพาไป” ทาเคชิยังยืนยันคำเดิม ที่จะพาลูกตาลไปหาหมอ เขารีบทานอาหารตรงหน้า เพื่อที่จะได้ไปทำธุระต่อ แต่ดูเหมือนคนตรงหน้าของเขาจะไม่ให้ความร่วมมือสักเท่าไร
“พี่ค่ะ หนูไม่รบกวนพี่ดีกว่าค่ะ เดี๋ยวหนูไปเองก็ได้ค่ะ” ลูกตาลเอ่ยขึ้น เมื่อเดินตามหลังของทาเคชิออกมาจากร้านอาหาร
“กลัวหมอไม่ใช่หรือไง มีเพื่อนไปด้วยจะได้อุ่นใจ อีกอย่าง ปล่อยเอาไว้แบบนี้มันไม่ดีต่อสุขภาพรู้ไหมครับ”
“รู้ค่ะ แต่กินยาแก้ปวดเดี๋ยวก็หายแล้วค่ะ”
“มันหายแค่ชั่วคราวเดี๋ยวมันก็กลับมาปวดอีกครั้ง” ทาเคชิหันหน้ามาพูดกับลูกตาล ไม่รู้ทำไมเขาและเธอถึงดูเหมือนสนิทกันมานานหลายปี ชายหนุ่มแย่งถุงผ้าในมือของเธอเอามาถือไว้เอง ก่อนที่จะจับมือของเด็กสาวให้เดินตามมาที่คลินิกที่เปิดอยู่ข้างๆ ห้างสรรพสินค้า
“คนไข้เป็นอะไรมาค่ะ”
“ปวดฟันครับ”
“ปวดตรงไหนคะ” พยาบาลสาวถามขึ้น “เดี๋ยวขอทำประวัติคนไข้ก่อนนะคะไม่เคยมานะคะ”
“ค่ะ ปวดตรงนี้ค่ะ ด้านบน” ปลายนิ้วเรียวชี้เข้าที่ฟันซี่บนด้านในฝั่งขวามือ แววตาของเธอดูเป็นกังวลอยู่ไม่น้อยกับการมาหาหมอฟันในรอบหลายปี
“น้องเขากลัวนะครับ รบกวนเบามือหน่อยนะครับ” ทาเคชิบอกกล่าวพยาบาลขึ้น
“ไม่ต้องกลัวนะคะ ไม่เจ็บเลยค่ะ คุณหมอมือเบามาก เห็นไหมคะ น้องคนนั้นมาถอนฟัน ยังไม่ร้องไห้เลย” เธอชี้ไปที่เด็กหญิงคนหนึ่ง ที่พึ่งถูกคุณแม่อุ้มออกมาจากห้องทำฟัน แต่ยังไม่ทันไร เด็กหญิงก็ร้องไห้ออกมาเสียงดังลั่นไปทั่วทั้งคลินิก
ทาเคชิเห็นท่าไม่ดีจึงรีบพูดขึ้นเพื่อปลอบใจไม่ให้ลูกตาลคิดมากกับสิ่งที่จะต้องเจอในอีกไม่ช้า แต่ดูเหมือนคำพูดของเขาจะไร้ผล เพราะอาการหวาดกลัวไม่ได้หายไปหรือลดน้อยลงแม้แต่นิดเดียว แววตาที่เป็นกังวลยังคงฉายชัด
“คุณหมอครับ ผมขอเข้าไปด้านในด้วยได้ไหมครับ”
“ได้ครับ”
ทาเคชินั่งอยู่ข้างๆ ลูกตาลตลอดเวลา มิวายที่เด็กสาวจะจับมือของเขาเอาไว้แนบแน่น มือเล็กจับแน่นไม่มีทีท่าว่าจะปล่อย รอยยิ้มบางๆ ผุดขึ้นมาบนริมฝีปากหยักได้รูป ชายหนุ่มนั่งมองการทำงานของคุณหมออยู่นายเกือบหนึ่งชั่วโมง ก่อนทุกอย่างจะจบลงด้วยดี
“ฟันผุหลายซี่เลยนะครับ หมออุดฟันข้างขวา เหลือข้างซ้ายอีกซี่ เอาไว้หมอนัดให้มาอาทิตย์หน้านะครับ ข้างที่อุดฟันไปงดเคี้ยวอาหารก่อน สักสองสามวัน อาการปวดอาจยังคงมี หมอให้ยาแก้ปวดไปด้วยนะครับ”
“ค่ะ” ลูกตาลตอบรับคำของหมอ ก่อนที่จะเดินออกมาด้านนอก ซึ่งมีทาเคชินั่งรออยู่ก่อนแล้ว
“ไปไหนต่อไหม??”
“ไม่ค่ะ หนูจะกลับเลยค่ะ”
“ค่ายาจ่ายไปแล้ว”
“เท่าไหร่ค่ะ เดี๋ยวหนูจ่ายคืนให้”
“ไม่เป็นไรครับ”
“ไม่ได้ค่ะ หนู..”
“งั้นตอบแทนด้วยการให้ไปส่งได้ไหม??”
- Writer
