“นั้นรูปครอบครัวใบเดียวในชีวิตที่มี” เสียงของทาเคชิดังขึ้นมาจากทางด้านหลัง ลูกตาลสะดุ้งตัวเล็กน้อยก่อนวางรูปภาพนั้นกลับที่เดิม เธอหันมองไปทางเสียงนั้น ตอนนี้ชายหนุ่มอยู่ในชุดลำลอง เสื้อยืดสีขาวและกางเกงขาสั้น เขาเอาผ้าขนหนูสีขาวขยี้ผมที่เปียกพร้อมเดินเข้ามาใกล้เด็กสาว
“ตอนนี้ท่านอยู่ที่ไหนกันคะ”
“พ่อเสียไปหลายปีแล้ว ส่วนแม่ไม่รู้อยู่ที่ไหน” น้ำเสียงของเขาไม่ได้มีความเศร้าปะปนอยู่ เขาเดินมานั่งที่ปลายเตียงนอน “ตอนนี้ครอบครัวของพี่ ก็มีแค่คนในบ้านหลังนี้ อนาคตคงมีหนูเพิ่มเข้ามาอีกคน” ชายหนุ่มมิวายหยอดคำหวานใส่เด็กสาว และรอยยิ้มของเขาก็ปรากฏเมื่อคนตรงหน้า มีท่าทางเขินอาย ไม่กล้ามองสบตาของเขา
“หนูขอโทษค่ะ”
“มีอะไรให้ต้องขอโทษ คนที่จากไปก็แค่เก็บความทรงจำดีๆ เอาไว้ให้คิดถึง คนที่จะอยู่กับเราสำคัญกว่า” ทาเคชิพูดพร้อมลุกขึ้นเดินมาที่ชั้นวางรูปถ่าย ก่อนที่เขาจะหยิบรูปภาพหนึ่งขึ้
