“หอไหนครับ ทำไมล้าสมัยกันจัง ตอนนี้เขาเปิดตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงเข้าออกได้ตามสะดวก แถมยังอยู่แบบคู่รักในวัยเรียนกันด้วยนะครับ” ตะวันถามขึ้นอย่างสงสัย เขาไม่เคยได้ยินว่าหอพัก มีระเบียบเรื่องเวลาเข้าออก
“หอพักหญิง ผู้ชายห้ามเข้า ถ้ามาไม่ทันประตูหอปิดก็นอนข้างนอก และเจ้าของหอจะโทรแจ้งผู้ปกครอง ตอนนี้ก็จะสองทุ่มแล้ว น่าจะถึงก่อนเวลาหอพักปิดสักสามสิบนาที” ทาเคชิมองนาฬิกาข้อมือของตัวเอง เขาประมาณการเดินทางจากที่ร้านหมูกระทะไปยังหอพักหญิงสุดารัตน์เอาไว้คร่าวๆ เท่าที่เคยจับเวลาดู ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดยังไงลูกตาลก็กลับถึงหอก่อนเวลาตั้งสามสิบนาที
“ที่จริง ขับรถไม่ถึงสามสิบนาที นี่เฮียจะคลานไปเหมือนเต่าหรอเฮีย น้องเขาไม่ได้บอบบางถึงขนาดนั้นสักหน่อย นี่เฮียยังไม่รู้สินะ ว่าพี่ของลูกตาลทั้งสองคนเป็นขาซิ่งประจำสนามแข่งเลยนะครับ” ยังไม่ทันที่ตะวันจะกล่าวต่อ ลูกตาลที่เดินกลับโต๊ะมาก็ได้ยินบทสนทนาของเขาเข้า
