Uzunca sustum.
"İstediğin kadar düşünebilirsin..." Bakışlarını ona çevirdi. "Yani, o ayılana kadar, çünkü o ayıldıktan sonra kendime hâkim olamayabilirim."
Telaşla, soluk soluğa, "Düşünmeme gerek yok," dedim ve ela gözlerini yeniden kendi üzerime çektim. "Ne kadar düşünürsem düşüneyim kararım değişmeyecek ve bence sen de bunu çok iyi biliyorsun... Ne yazık, farkındayım. Her şeyin farkındayım," başımı iki yana sallayarak, "Keşke olmasaydım." diye tamamladım bana acı, ona zevk veren cümlemi.
Upuzun kirpikleri ağır ağır açılıp kapandı. Pür dikkat vereceğim cevabı bekliyordu. Fakat, çok duygusuz biri gibi görünüyordu.
"Kalacağım ve onu ikna edeceğim ama bana bir söz vermeni istiyorum," dedim.
"Nasıl bir söz?" diye sordu.
"Ne sen, ne de adamların, kardeşime bir daha dokunmayacaksınız."
