รักข้างเดียว
1089 Words
ฉันเคยคิดว่าถ้าได้แต่งงานกับคนที่ฉันรักฉันคงจะมีความสุขมาก ถึงฉันจะรู้ดีว่าการแต่งงานของฉันจะไม่ได้เกิดจากความรักของคนที่จะมาเป็นคู่ชีวิตของฉันก็ตาม ก็ฉันรักเขานี่ รักมาตลอด รักมาตั้งแต่เด็ก แค่ฉันรักเขาและฉันก็เชื่อว่าความรักของฉันอาจจะทำให้เขารักฉันขึ้นมาบ้างก็ได้
“จี...ฉันได้ยินคนที่ตลาดเขาลือกันว่า พี่แอมกลับมาที่บ้านแล้วนะ...”
ฟ้าวิ่งถือถุงกับข้าวเต็มมือที่ไปจ่ายมาจากตลาด วิ่งเข้ามาในบ้านฉันอย่างตื่นเต้น พอฉันได้ยินเรื่องที่ฟ้าบอกให้ฟังฉันก็ตกใจขึ้นมาทันที
“พี่แอมกลับมาแล้ว...?”
“ใช่...กลับมาคนเดียวด้วยนะ หายไปตั้งสิบปีอยู่ดีๆ ก็โผล่มา...”
ฉันเริ่มคิดมากถึงเรื่องนี้แล้วพอนึกขึ้นได้ก็รีบหันไปบอกฟ้า
“ฟ้า...แกช่วยปิดเรื่องที่พี่แอมกลับมาอยู่ที่บ้านแล้วให้พี่คิมรู้ได้ไหม ฉันไม่อยากให้เขารู้”
“ทำไมละ...? นี่มันก็ผ่านมาเป็นสิบปีแล้วนะ แล้วแกกับพี่คิมก็แต่งงานกันแล้วด้วย พี่คิมเขาคงลืมพี่แอมไปแล้วแหละ..”
“เออน่ะ...ฉันแค่ไม่อยากให้เขาไปเจอหน้ากันอีกก็เท่านั้น ฉันสงสารพี่คิมกลัวเขาจะนึกถึงเรื่องอดีตแล้วจะเสียใจขึ้นมาอีก ยังไงพวกเขาก็เคยรักกันมาก่อน...”
“เออๆ ...ฉันจะช่วยเก็บไว้ให้ แล้วจะช่วยกำชับทุกคนในโรงงานให้ด้วย...”
“ขอบใจนะ...”
ฉันคิดถึงเรื่องนี้แล้วก็อดคิดมากไม่ได้ ถึงฉันจะแต่งงานกับพี่คิมมาสองปีแล้ว แต่ฉันยังไม่เคยทำหน้าที่ของภรรยาให้ครบถ้วนสมบูรณ์เลย ไม่ใช่ว่าฉันไม่เต็มใจนะ แต่เพราะเขาไม่ยอมแตะเนื้อต้องตัวฉันเลยต่างหาก
ฟ๊อด>>>
“อุ๊ย...!”
พี่คิมเดินมาหอมแก้มฉันจากทางด้านหลังจนฉันสะดุ้งตกใจ
“พี่คิม...”
“คุยอะไรกันอยู่จ๊ะ...?”
ฉันหันไปมองหน้าพี่คิมอย่างรู้สึกอายๆ ที่โดนเขาหอมแก้มต่อหน้าของฟ้าเพื่อนของฉัน
“พี่คิม...นี่พี่จะมาหอมแก้มเมียพี่ต่อหน้าฟ้าไม่ได้นะ รู้ไหมว่าฟ้าอิจฉานะ...”
ฉันหันไปมองหน้าฟ้าอย่างนึกขำ
“อิจฉา...? งั้นก็หาแฟนสักทีสิจ๊ะได้เลิกอิจฉาจีได้แล้ว...”
“ถ้าแฟนมันหาง่ายเหมือนหุงข้าวอะนะ ฟ้าก็มีไปแล้วสิ...แต่มันหาไม่ได้สักที”
“พูดเหมือนตัวเองหุงข้าวเป็น...?”
“ไม่เป็นอะ...”
“5555....”
ฉันกับพี่คิมหัวเราะฟ้าออกมาพร้อมกัน
“ก่อนจะหาแฟนหัดไปเรียนหุงข้าวให้ได้ก่อนนะ ดูอย่างเมียพี่สิทำเป็นทุกอย่างเลย ทั้งงานบ้านงานเรือน ทั้งเก่งแล้วยังน่ารักอีกด้วย...”
พี่คิมหันต์,คิมหานะหน้ามามองฉันจนฉันรู้สึกอายจนหน้าแดงต้องรีบหันหน้าหนี
“โอ๊ย...จะหวานกันไปถึงไหนคะ นี่แต่งงานกันมาตั้งสองปีแล้วนะ เห็นทุกวันเลี่ยนจริงๆ ...”
“แล้วมายืนบ่นอะไรตรงนี้ คนเขาจะสวีทกันแล้วนี่มาทำอะไรที่บ้านพี่แต่เช้า...?”
ฉันรีบหันไปมองฟ้าทันที เพราะกลัวฟ้าหลุดปากบอกพี่คิมเรื่องของพี่แอม
“อ่อ...พอดีฟ้าจะมาบอกจีเรื่องงานเลี้ยงรุ่นที่มหาลัยนะ จะมาถามว่าจีจะไปไหม...?”
“ใช่ๆ ...ฟ้ามาชวนจีไปงานเลี้ยงรุ่นค่ะ...”
ฉันรีบเดินเข้าไปหาจีแล้วรีบชิงตอบเพื่อไม่ให้พี่คิมสงสัย
“แต่งานมันอีกตั้งเดือนหน้า ฟ้าแค่มาบอกจีไว้ให้รู้ก่อนนะคะเดี๋ยวค่อยนัดกันอีกทีก็ได้นะจี...”
“แล้วรีบมาบอกแต่เช้าเนี้ยนะ จริงๆ โทรคุยกันน่าจะง่ายกว่านะ...”
“ก็ฟ้าผ่านมาพอดีก็เลยแวะมาหานะคะ...เอ่อ...ฟ้าไปก่อนดีกว่าพอดีจะรีบเอาของที่ไปจ่ายตลาดมาไปให้แม่ด้วย...ขอตัวนะคะ”
ฟ้าพูดจบก็รีบเดินออกจากบ้านไปทันที พี่คิมหันมามองฉัน
“เมื่อกี้พี่ขอโทษที่หอมแก้มจีต่อหน้าฟ้านะ.”
พี่คิมหันมาขอโทษฉัน เขาชอบแสดงออกว่ารักฉันมากต่อหน้าทุกคน จนใครๆ ต่างก็คิดว่าเขารักฉันแต่จริงๆ เลยมันไม่ใช่เลย
“ไม่เป็นไรค่ะ จีเข้าใจว่าพี่ทำไปเพราะอะไร...”
เขายิ้มให้ฉันนิดหน่อยแล้วก็เดินไปนั่งรอทานข้าวที่โต๊ะ ฉันทำอาหารเสร็จก็ยกไปให้พี่คิม
“จีทำอาหารเก่งนะอร่อยทุกอย่างเลย...”
“ขอบคุณค่ะ...”
“พี่ทานอาการฝีมือจีมาสองปีแล้วตั้งแต่ที่เราแต่งงานกัน...ก็เร็วเหมือนกันนะ...”
“ค่ะ...”
“แล้วพ่อจีเป็นยังไงบ้างดีขึ้นไหม...?”
“ไม่ค่อยดีค่ะ จีต้องคอยให้พยาบาลดูแลตลอดเพราะตั้งแต่ออกมาจากโรงพยาบาลคราวที่แล้วพ่อก็ไม่ค่อยทานข้าวเลยนะคะ...”
“ช่วงนี้ถ้าจีจะไปนอนเฝ้าพ่อเองที่บ้านพี่ไม่ว่านะ จีจะได้ไม่ต้องกังวล...”
“ได้หรอคะ...จีแค่กลัวว่าตอนเช้าจะไม่มีใครทำอาหารให้พี่ทาน ตอนเลิกงานจะไม่มีใครอยู่รอรับพี่แล้วก็เตรียมน้ำมะตูม กับคอยเปิดน้ำอุ่นๆ ในอ่างไว้ให้พี่แช่เหมือนทุกวัน...”
“ไม่เป็นไรหรอกพี่อยู่ได้จีไปเถอะ...”
ฉันมองหน้าพี่คิมอย่างรู้สึกขอบคุณเขา สองปีที่ผ่านมานี่ฉันไม่เคยห่างจากพี่คิมเลย ฉันทำทุกอย่างให้เขาแบบที่พูดทุกวัน แต่ช่วงนี้พ่อฉันโรคหัวใจกำเริบฉันเป็นห่วงพ่อมากแต่ก็เกรงใจพี่คิม จึงได้แค่แวะไปเฝ้าช่วงกลางวันแล้วก็รีบกลับมาบ้านเพื่อรอเขา แต่ฉันคงวางใจได้ที่เขายอมให้ฉันได้ไปดูแลพ่ออย่างเต็มที่
“พี่ไปทำงานก่อนนะ...”
“ค่ะ...”
พี่คิมลุกจากโต๊ะทานข้าวแล้วก็เดินมาหาฉันพร้อมกับยื่นมือมายีหัวฉันเล่นเบาๆ ก่อนเขาเดินออกไป ฉันหันไปมองเขาที่เดินออกจากบ้านไปอย่างรู้สึกมีความสุข ฉันรักพี่คิมมาก รักมากที่สุดต่อให้เขาไม่ได้รักฉันเลยฉันก็จะรักเขาอยู่ดี
....
- Writer
