เดวาเดินตรงไปยังห้องนอนของตัวเองทันที ก่อนจะผลักประตูเข้าไป และเป็นจังหวะเดียวกับที่อีกฝ่ายกำลังจะออกมาพอดี ทำให้ร่างทั้งสองปะทะกันอย่างช่วยไม่ได้
“อุ๊ย!”
ดวงตากลมโตเบิกกว้างด้วยความตกใจ ร่างเสียการทรงตัวและเซไปข้างหลังเพราะเธอลนลายจะหนี รามิลจึงสอดมือหนามากระชากเอวบางของเธอเข้าหาตัว ทำให้คนตัวเล็กไม่หล่นลงบนพื้น
“ซุ่มซ่าม”
เสียงกดลึกเย็นชาดังขึ้นเหนือศีรษะ ทำให้เดวาเผยอปากเล็กน้อย ความรู้สึกแข็งและเย็นทำให้เธอตระหนกพยายามขัดขืนออกจากอ้อมแขนของเขา เพราะตรงที่ใบหน้าเนียนแนบสนิทอยู่นั้น คือแผงอกแกร่งและเปลือยเปล่า
“นี่ปล่อยเดนะ!”
ร่างบางพยายามดิ้นขลุกขลักในอ้อมแขนของรามิล พลางยกมือบางขึ้นมาดันแผงอกแกร่งนั้นไว้ แต่เขากลับไม่ยอมร่วมมือเพราะมือหนากดศีรษะของเธอแนบลงบนอกของเขา
“เลิกทำอะไรที่มันไร้สาระได้แล้ว”
“พี่นั่นแหละ ปล่อยเด!” คนตัวเล็กช้อนตาขึ้นมองเขาอย่างไม่ยินยอม
“เดี๋ยวนี้เธอหัด
