[เดวาสรุปว่าเสียงนั้นใคร!] น้ำเสียงโกรธเกรี้ยวจากปลายสาย ไม่บอกก็รู้ว่าพ่อคงกำลังนั่งกำโทรศัพท์ แน่นหน้าเข่นเขี้ยวอยากจะฆ่าใครสักคนแน่นอน!
เดวาผละใบหน้าออกจากเครื่องมือสื่อสาร ราวกับว่ากำลังหนีมือมัจจุราช สมองกำลังครุ่นคิดหาทางรับมือก่อนจะปิ๊งไอเดียบางอย่างขึ้นมาจึงหรี่ตามองตัวต้นเหตุอย่างเจ้าเล่ห์
‘อย่าคิดใช้ฉัน’ คนร้ายกาจอย่างรามิลหรือจะยอม แค่เห็นสายตาของเดวาเขาก็รู้แล้วจึงหน้าตึงใส่ทันที
[เดวา]
“ขาาาา…พ่อลืมแล้วเหรอคะว่าเดก็มีเพื่อนผู้ชายเหมือนกันนะ”
[ใคร?]
“ก็เจแปนไง” พรวด! รามิลที่กำลังจะยกน้ำดื่มถึงกับสำลัก เขาทะลึ่งตาใส่เดวาอย่างกรุ่นโกรธ ยัยเด็กนี่กล้าเกินไปแล้ว
[เจแปนเป็นเพื่อนสาวพ่อไม่นับ]
“แต่เจแปนหล่อนะคะ เสียงก็หล่อ ขนาดพ่อยังคิดว่าเป็นผู้ชายที่เดแอบซุกไว้เลย” เดวาเอ่ยเสียงใสพลางทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ เมื่อเห็นคนที่นั่งฝั่งตรงข้ามจ้องเขม็ง
[ไหนเปิดกล้องให้พ่อดูสิ]
“นี่
