Chapter 5
1205 Words
CHAPTER 5
CHERRY'S POV
Goodmorning!" sigaw ko, at nakita ako ni John sa ingay ko. Tinignan ko siya ng seryoso.
"Nagulat ako sayo," sabi niya sa akin.
"Diba sabi mo tuturuan mo ako? Bakit ngayon ka lang? Umaga na." Nagpacute pa rin ako sa kaniya.
"Wala akong pasok ngayon; day off ko ngayon. Sanay ako hindi nagigising ng umaga," mahinang sabi nito sa akin.
"Teka, anong ginagawa mo dito sa kuwarto ko?"
Kanina pa ako hinihintay na magising ka. Dahil wala akong magagawa! Tsaka nagugutom na ako eh."
"Anong oras na ba? "Magkasama kami ni John. Ang dami niyang tanong.
"8 am na," mahinang sabi ko.
Tumingin siya sa phone niya. "Sige, lumabas ka na; Susunod na ako."
Tumalikod na ako. Nakasimangot kasi ‘yong loko. Pagkababa ni John nakita kong seryoso siyang nakatingin sa’kin. Umupo ako sa sala naghihintay.
"Bibili lang ako. Huwag kang aalis, at huwag kang magpapasok ng iba," mariing sabi niya.
"Oo nga boss, tinawanan ko lang siya.
"Matagal si John," sabi ko sa sarili ko. Magluluto pa kami. Naiinip akong maghintay.
Tumayo ako at susundan siya sa labas. Pagbukas ko ng pinto ni John, nakakunot ang noo niya, nakatingin sa akin.
"Bakit ang tagal mo?” sabi ko sabay harap sa akin.
"May binili lang ako. Ang daming bumibili kaya hindi ako agad nakabili. Saan ka pupunta?" Nakasimangot si John, humarap sa akin.
"I will find you," seryoso kong sabi sa kan'ya.
"Bakit?"
"Magluluto pa tayo." Nakakunot lang ang noo ni John habang hinihila siya.
"Tara, magbreakfast muna tayo." May nilagay si John sa mesa. Tinignan ko lang siya.
"Ano ‘yon? “Tanong ko sa kan'ya.
“Bumili ako ng tinapay.”
“Hindi tayo magluluto?"
"Hindi, gutom ka Diba? Kaya naman binili ko na ito.” Katahimikan.
Maya-maya lang ay may tumawag kay John. Napatingin ako sa kan'ya.
"Sagutin ko muna 'to." Tiningnan ko lang siya.
"Nasa cabinet; kunin mo na lang iyong cup. ‘Wag mo na akong hintayin." Umalis na siya at natahimik ako.
Lagi siyang umaalis. Palaging may kausap.
Hindi ko pa rin ginagalaw ang dala ni John. Hintayin ko na lang siyang bumalik sa akin.
Maya-maya. Nakaramdam ako ng gutom kaya kumuha ako ng tinapay. Nagulat ako sa boses ni John.
"Oh bakit hindi ka nagtimpla? Ayaw mo ba? Pasensiya na at gatas at kape lang." Tinignan ko lang siya.
Hindi ako nagsalita, kumain lang ako ng tinapay. Mukhang napansin niya ako. Kumuha siya ng dalawang tasa at nagtimpla. Binigyan niya ako ng isa.
Ako. Nagulat ako sa ginawa niya.
Tumawa siya ng humarap sa akin. "Wag mong sabihin kahit hindi mo alam ito."
Tiningnan ko lang siya. "Oo, wala talaga akong alam."
"Pambihira ka; anong ginagawa mo sa buhay mo kahit ito hindi mo alam?" Napakaingay nitong lalaking to.
"Paulit-ulit mo lang akong iniinis."
"Kakaiba ka; you should know this, lalo na't babae ka."
"Bakit?" Iyon lang nasabi ko sa kaniya.
Hinarap niya Ako. "Kasi kapag may pamilya ka, sa loob ng bahay ikaw ang gagawa nito." Ano bang pinagsasabi niya? Ang gulo niyang kausap.
"Oh!" ‘Yon na lang ang nasabi ko.
Natawa ako bilang kung nahulaan ko na. Gagawin niya akong katulong.
"Gagawin mo akong katulong." Lumakas ang boses ko.
"Asa ka, ayoko sa'yo."
"Paano mo inaasahan na liligawan kita kahit ikaw. Hindi mo alam ito?" Hinarap niya ito ng nakakunot ang noo. Kanina pa siya.
"Masakit kang magsalita; you feel like I like you." seryosong humarap sa akin si John.
"Aminin mo, pumunta ka dito para tumakas. Wala ka talagang balak na puntahan ang kaibigan mo."
"Ikaw ba ay manghuhula? Paano mo nalaman?" mataray na sabi ko sa kan'ya.
"Obvious naman na tumakas ka kahit wala kang dalang damit. Umuwi kana; Sigurado akong hinahanap ka nila.” Tinignan ko siya ng seryoso.
"Pinapaalis mo ako. Hayaan mo silang maghanap; hindi nila alam na nandito ako."
"Ano? Paano kung hanapin ka? Naku Cherry, baka madamay ako sa’yo."
"Wag kang mag-alala, ligtas ka ; I'll take care of you." Sabay lapit ko sa kan'ya.
"Saan ka galing?"
"Ano ngayon?" Naiirita na ako.
"Ihahatid na kita," sabi niya.
Seryoso siya, nasa ibang lugar kami.
"Bakit ba ang makulit mo? Sabi ko ayoko."
"May problema ba akong dapat malaman?"
"Wala lang!"
"Wag kang tsimoso," sabi ko sa kan'ya.
"Ok, relax. May I know your life?" Seryoso ako sa kan'ya. Umupo ako ng maayos, nakatingin sa kan'ya.
"Hmm, ang buhay ko, araw-araw na nagsasanay, nakasakay sa kabayo, nakahawak ng pana ng maayos, kailangan perpekto. Espada para sa proteksyon sa sarili kung sakaling may kaaway. Naglalakad sa gubat kasama ang aking kabayo."
"Kaya pala ang galing mong sumipa; ‘yan ang pinagkakaabalahan mo."
"Ganyan talaga ako nagpoprotekta sa sarili ko kasi iba sa amin. Maraming kawak ang nanonood. Hindi ka puwedeng umalis.
Buti ka pa nga malaya. Walang problema." Nakatitig lang sa akin si John habang nakikinig. Mukhang nagulat siya sa nalaman niya tungkol sa akin.
"Anong meron?”
“ Nami-miss ko ang aking pamilya; kaya gusto kong umuwi ka.
"Pwede dito muna ako?" Seryosong tumingin sa akin si John.
"Go ahead! Just be nice. Maghugas ka muna. Tuturuan kita; halika na." susunod na lang ako.
"Diba sabi ko sa’yo madali lang?"
"I'm glad I know." sabay tawa ko.
Niyakap ko si John. Tinignan niya ako ng seryoso. “Baka marami kang katulong?”
“Wag na nating pag-usapan yan,” sabi ko sa kan’ya.
“Sige, ano ang susunod nating gagawin?”
“Anong gusto mong lutuin natin sa tanghalian?”
“Bahala ka,” sabi ko sa kan'ya.
"Ito lang ang sabaw na lulutuin natin ng sinigang na baboy."
"Sige, gusto ko; turuan mo ako niyan.”
"Maghiwa ng sibuyas, bawang."
"Paano?" Napayuko ako at sinabi sa kan'ya. Tinawanan niya lang ako.
"Hindi mo alam. Akin na 'to; ako ang gagawa; tingnan mo lang at tandaan mo lahat ng gagawin ko."
"Yes, sir," sabi ko na lang.
"Para sa susunod, ikaw na lang magluluto."
"Yes!" Napatingin lang ako sa katnya. Si
John ay isang mahusay na magluto, at ako ay labis na namangha sa kan'ya.
Nakapagtataka kung paano niya nagawa iyon. Palakpakan ko siya. Tumingin siya sa akin na parang nagtatanong lang, "Oh! Tikman mo. Anong masarap?”
Wow!" Ang galing mo kaya, makakain ako ng sobra."
"Gusto mo bang kumain? Mag tanghali na." Na kapuwesto na si John, nakatingin lang ako sa kan’ya.
"Umupo ka, Princess." Napalunok ako bigla sa sinabi niya.
"Bakit mo ako tinawag? Princess."
"Wala lang, kumain ka na lang." Natawa ako sa namumula niyang mukha.
Bakit niya nasabi na prinsesa ako?
"Ikaw kasi! Gusto mo na ako."
“Feeling mo rin," sabi niya sa akin.
"Dahan-dahan ka lang, hindi ka mauubusan. Napaghalatahan ka. Ibang klase kang babae." Natawa naman ako at tinignan niya lang ako.
"Just finish that.”
“Saan ka pupunta?”
"Magpahinga na, ikaw na magligpit niyan at hugasan mo nang mabuti.”
"Ang loko mo, hindi mo ko katulong."
"Isipin mo na lang training lang. Sige, magpapahinga na ako. Bye!"Loko na iniwan ako.
"Wag kang pumasok sa kuwarto ko," sigaw ni John sa akin.
Ano bang masama kung pumasok ako sa kuwarto niya?
"Oo boss!" sabi ko na lang.
Niligpit ko at hinugasan bago namin kainin.
Pakiramdam ko pagod na ako, magpapahinga na rin ako.
- Writer
