ตอนที่1 ฝนตกขี้หูไหล คน...มาพบกัน
733 Words
‘นางสาวน้ำริน ช่อพิกุลทอง’ อายุยี่สิบสองปีเด็กจบใหม่จากมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งในตัวจังหวัดสกลนคร เพราะเธอเป็นลูกสาวคนเดียวและเป็นน้องเล็กคนสุดท้อง พ่อแม่จึงค่อนข้างห่วงและหวง น้ำรินเรียนในจังหวัดบ้านเกิดมาตลอดตั้งแต่อนุบาลยันมหาวิทยาลัย น้อยครั้งที่จะได้เข้ากรุงเทพฯ
แต่เธอมีเพื่อนสนิทสองคนชื่อแม็กกี้และมิรินด้า รู้จักกันผ่านโลกออนไลน์แล้วกลายมาเป็นมิตรภาพจริงในโลกภายนอก
พอน้ำรินเรียนจบก็ขอพ่อแม่มาทำงานในเมืองหลวง ช่วงแรกพวกท่านไม่อนุญาตแต่ความต้องการของลูกสาวไม่ใช่คำขอร้องแต่เธอแค่บอกให้พวกท่านรับรู้เฉยๆ
เธอเบื่อหน่ายเต็มทนและอยากใช้ชีวิตเป็นของตัวเอง พี่ชายทั้งสองออกมาเติบโตและโลดแล่นในกทม.ตั้งหลายปี พ่อกับแม่ไม่เห็นจะว่าอะไร
โรงเรียนอนุบาลหมีขั้วโลกเหนือ
“คุณครูน้ำรินสวัสดีค่ะ”
“สวัสดีครับ” คนโตกว่ารับไหว้เด็กนักเรียนชายตัวน้อย
ทุกวันตั้งแต่เวลาหกโมงครึ่งไปจนถึงแปดโมงเช้าน้ำริมมีหน้าที่หลักคือยืนอยู่หน้าประตูโรงเรียนอนุบาลแห่งนี้
รอรับเด็กๆ ที่ผู้ปกครองมาส่งหรือบางทีก็ช่วยจับเด็กที่ไม่ยอมเข้าโรงเรียนจะวิ่งตามพ่อแม่กลับบ้าน
“วันนี้คุณครูสวยจังเลยนะครับ”
“วันอื่นรินไม่สวยเหรอคะ”
“สวยครับ แต่วันนี้คุณดู สวยกว่าทุกวัน”
“ขอบคุณค่ะ” คุณครูน้ำรินตอบรับ
การถูกผู้ชายชมว่าสวยเป็นเรื่องที่น่ายินดีอยู่หรอก แต่เธอรู้เจตนาของผู้ชายพวกนั้นดีว่าต้องการอะไร ลูกตัวเองก็ยืนมองตาแป๋ว เมียก็อาจจะแอบมองอยู่ตรงไหนก็ได้แต่ยังมีหน้ามาทำเจ้าชู้
“เด็กชายนาวินสวัสดีคุณพ่อเร็ว คุณพ่อต้องไปทำงาน” เธอกล่าวตัดบท
พ่อน้องนาวินจากไปแล้วประเดี๋ยวก็มีคุณพ่อของเด็กคนอื่นๆ มาขายขนมครกต่อ
ก็คนมันสวย...นี้หน่า
“รินเหรอ เฮ้ย! ใช่รินจริงๆ ด้วย”
“ยอด! มาที่นี่ได้ไง” น้ำรินทัก
‘ยอด’ ลูกชายกำนันแย้ที่พ่อแม่เรียกกลับบ้านไปดูตัว เขากำลังจูงมือเด็กหญิงตัวน้อยวัยอนุบาลหน้าตาจิ้มลิ้ม
“นี้...ลูกสาวเรา”
“ยอดมีลูกแล้วเหรอ”
“อืม...” ชายหนุ่มตอบรับตามตรง
ลูกสาวที่เกิดจากความผิดพลาด แม่ของเธอไม่ต้องการอะไรมากนอกจากให้ยอดส่งค่าเลี้ยงดูก็พอ
“ชื่ออะไรค่ะคนเก่ง”
“ชื่อเด็กหญิงแสนดีค่ะ”
“เด็กหญิงแสนดีสวัสดีคุณพ่อนะคะ คุรพ่อต้องรีบไปทำงาน” น้ำรินตีสองหน้าสองอารมณ์
กับเด็กๆ เธอต้องใจดี พูดช้าๆ และยิ้มตลอดเวลาแต่กับผู้ใหญ่ขี้โกหกตอแหลเธอไม่จำเป็นต้องแกล้งทำแบบนั้น
เมื่อลูกสาวยอดเดินเข้ารั้วโรงเรียนไปแล้วเธอก็ถลึงตาดุในพ่อของแสนดีอย่างไม่ปกปิดอาการโมโห
“เราอธิบายได้”
“รีบไสหัวไปไกลๆ เลยนะไอ้ยอด”
“ริน...เราไม่ได้ตั้งใจจะปกปิดนะ”
“อ้อเหรอ แค่ไม่บอกว่าตัวเองมีลูกมีเมียแล้วเท่านั้นเองอะนะ” น้ำรินพยายามเบาเสียงพูดให้ได้ยินแค่สองคน ตรงนี้มีเด็กๆ ผู้ปกครองและคุณครูท่านอื่นอยู่ด้วย และอาชีพครูก็ไม่ควรมีประวัติเรื่องชู้สาว
“ครูน้ำรินมีปัญหาอะไรรึเปล่าคะ”
“ไม่มีค่ะครูพาย” แล้วนั่นก็ไม่พ้นสายตาชาวบ้าน
ครูพายห้องทานตะวันเข้ามาทักเนื่องจากเห็นน้ำรินกระซิบกระซาบบางอย่างกับผู้ปกครองน้องแสนดี
“คุณพ่อน้องแสนดีวันนี้มาส่งด้วยตัวเองเลยเหรอคะ”
“ครับ! ผมมากรุงเทพฯหนึ่งสัปดาห์ก็เลยตั้งใจว่าจะมารับมาส่งลูกเอง”
“ดีค่ะ ปกติมีแต่คุณยายมารับมาส่ง”
“งั้นผมจอตัวนะครับครูพาย สวัสดีครับ” ตลอดการสนทนากับคุณครูประจำชั้นของลูกสาว สายตายอดมองแต่ที่น้ำริน
เขาไม่ตั้งใจปกปิดเรื่องแสนดีแต่ที่ไม่บอกให้น้ำรินรู้เรื่องนี้เพราะไม่คิดว่าจะเจอกันโดยบังเอิญเช่นนี้
ยอดไม่รู้ว่าน้ำรินเข้ากรุงเทพฯมาทำอาชีพครู และใครจะรู้ว่าลูกสาวจะเข้าเรียนโรงเรียนเดียวกับน้ำริน
โลกมันจะแคบอะไรขนาดนั้น
- Writer
