ตอนที่11 ตัวเลือก
2300 Words
“คุณแซมมี่...มาทำอะไรที่นี่เหรอคะ”
“ทำไมล่ะ ฉันมาที่นี่ไม่ได้เหรอ”
“มาไล่รินออกเหรอคะ ทำไมล่ะ รินทำตามที่คุณแซมมี่สั่งทุกอย่างแล้ว” ณ ลานจอดรถโรงเรียนอนุบาลหมีขั้วโลกเหนือ น้ำรินเห็นรถตู้คันใหญ่จอดอยู่แล้วคนที่ลงมาก็คือภรรยาของผอ.หลุยส์
“ฉันต่างหากที่กลัวว่ารินจะลาออก”
“อะ...?”
“มิรินด้ารู้เรื่องแล้วใช่มั้ย ฉันคิดว่าเธอจะเลือกเพื่อนแล้วยกเลิกรับงานฉันซะอีก”
“รินไม่ยกเลิกหรอกค่ะ รินชอบอะไรแบบนี้ งานสนุกรายได้ดีแถมไม่ต้องรู้ผิดด้วย”
“โล่งอก”
“แต่...คุณแซมมี่ไม่โกรธจริงๆ เหรอคะ รินชอบเอากับผอ.จริงๆ นะ ทุกครั้งยังแอบอิจฉาเลย” น้ำรินเอ่ยถามคำถามที่สงสัยมานานแต่ไม่เคยกล้าถาม
ภรรยาแท้ๆ ที่ไหนจะยอมจ่ายเงินจ้างผู้หญิงคนอื่นมาบำเรอกามสามีตัวเอง ทั้งๆ ที่ผัวทั้งหล่อและลีลาดีแบบผอ.หลุยส์ ถ้าอ้วนลงพุงหน้าตาอัปลักษณ์หรือพิการก็พอเข้าใจได้บ้าง แต่สามีแซมมี่เรียกได้ว่า Perfect Man ถึงจะอายุเข้าเลขสี่แล้วแต่ก็ไม่ใช่อุปสรรคใดๆ
“ฉันยกให้เอามั้ยล่ะ”
“หึ๋ย...รินเพิ่งยี่สิบสองเองนะคะ รินยังไม่อยากแต่งงานหรือลงหลักปักฐานกับใครเท่านั้น ชีวิตแบบนี้ก็มันส์ดีอยู่แล้ว แต่...รินขออนุญาตถามได้มั้ยค่ะว่าทำไมคุณต้องจ้างรินด้วย”
แซมมี่ยิ้มอ่อนๆ ตามแบบฉบับผู้ดีให้น้ำรินก่อนตอบคำถาม
“ถ้ารินชอบงานแบบนี้รินก็ทำหน้าที่ของรินต่อไปเถอะนะ ไม่ต้องอยากรู้ความรู้สึกของฉันหรอก รินแค่ทำตามที่ฉันบอกส่วนฉันก็จ่ายเงินให้ เท่านี้ก็น่าจะเพียงสำหรับเราทั้งคู่”
“ค่ะ” คำพูดมากมายความหมายเท่ากับคำว่า ‘เสือก’
น้ำรินค้อมหัวลงแล้วเดินเข้าโรงเรียนไปอย่างเงียบๆ ถ้าผู้ว่าจ้างไม่ได้มาไล่เธอออก เขาจะมาทำธุระอะไรก็ไม่ต้องไปใส่ใจ
ห้องผู้อำนวยการ
“นี้มันเรื่องบ้าอะไร พายไม่อยู่แค่สองอาทิตย์เอง กลับมานางครูน้ำรินได้เลื่อนตำแหน่งเป็นหัวหน้าสายชั้น”
“ครูพายมีปัญหาอะไรรึคะ”
“คุณแซมมี่ค่ะ ครูน้ำรินทำงานยังไม่ถึงปีเลยมันไม่เร็วไปเหรอ แล้วคนที่ควรขึ้นเป็นหัวหน้าสายชั้นก็ควรมีประสบการณ์และอายุงานนานๆ นะคะ”
“แหม...คุณสมบัติที่ว่าเนี้ยฟังดูน่าจะเป็นครูพายใช่มั้ย” แซมมี่ผู้บริหารโรงเรียนอนุบาลหมีขั้วโลกใต้ ทายาทสายตรงผู้ก่อโรงเรียนอนุบาลทั้งสองแห่ง
หรือเรียกง่ายๆ ว่าเป็นทั้งเจ้าของโรงเรียนและผอ.
“แล้ว...ดิฉันไม่เหมาะสมตรงไหน” ครูพายเอ่ยถาม
เธอมีความตั้งใจในการทำงานมาตลอดระยะเวลาสี่ปีกับห้าเดือน คนที่ควรเลื่อนตำแหน่งเป็นหัวหน้าไหนเลยเป็นคุณครูจบใหม่ที่เพิ่งเข้ามาทำงานได้ครึ่งปี
“ครูพายทำร้ายร่างกายเด็ก ความผิดนี้ทั้งโรงเรียนและตัวคุณถูกฟ้องได้เลยนะคะ แล้วที่คุณมาพบผอ.หลุยส์ที่ห้องทำงานบ่อยๆ ...” ผอ.แซมมี่หยุดแล้วยิ้ม
ไม่มีส่วนไหนในโรงเรียนหลุดรอดสายตาเธอไปได้หรอก ไม่มีซอกใดในโรงเรียนที่เธอไม่เห็น อยู่ที่ว่าจะหยิบขึ้นมาเล่นงานเมื่อไรก็เท่านั้น
“อย่าว่าแต่เลื่อนตำแหน่งเลยดิฉันยังไม่ไล่คุณออกและดำเนินคดีคุณก็บุญเท่าไรแล้ว”
“คุณแซมมี่...คือว่าดิฉัน...ดิฉันอธิบายได้นะคะ” ครูพายทรุด
เธอเถียงไม่ออกและฉลาดพอที่จะไม่โกหกต่อไปด้วยเพราะสิ่งที่ภรรยาผอ.พูดมันถูกต้อง
“ครูพายรู้อยู่แก่ใจว่าอะไรดีไม่ดี ถ้าอย่างนั้นก็เลิกทำซะนะคะ ตั้งใจทำงานทำหน้าที่ในฐานะครูให้ดีดีกว่า ที่ผ่านมาดิฉันจะแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นต่อไปก็แล้วกัน” แซมมี่ส่งยิ้มเลือดเย็น
มันบาดลึกเข้าไปในใจทั้งตัวครูพายและผอ.อีกคน
“แซมมี่! ผมอธิบายได้” ผอ.หลุยส์ทรุดกายคุกเข่าขอร้องหลังจากคุณครูประจำชั้นห้องทานตะวันคลานเข่าออกไปแล้ว
ถ้าภรรยาในนามพูดแบบนี้แสดงว่าเธอรู้เรื่องครูพายกับเขา แต่นั่นไม่เท่ากับน้ำริน
ครูสาวห้องเฟื่องฟ้าปรนเปรอบำเรอกามได้ดีกว่าครูห้องทานตะวัน ผอ.จึงเรียกหาน้ำรินทุกที่ตัวเองรู้สึกอยาก ส่วนคุณครูพายนั้น เธอมักมีเรื่องขอร้องแล้วแลกด้วยการมีอะไรด้วย ซึ่งผอ.หลุยส์ก็เคยมีอะไรกับครูพายบ้างแต่ไม่ใช่ทุกครั้งที่เธอเข้าพบ
“เรื่องอะไรคะ” แซมมี่ส่งยิ้มอ่อนๆ ให้ผู้เป็นสามีอีกครั้ง “ว่ามาสิค่ะ”
“ผมกับครูพาย คือผมกับเขา คือ...” ผอ.หลุยส์ลิ้นพัน เขาจะแก้ตัวยังไงล่ะว่ากินครูสาวๆ ในโรงเรียนตัวเองเกือบครบทุกคนแล้ว ก่อนหน้าครูพายก็เคยมีผู้ปกครองเด็กนักเรียน แต่พวกนั้นคือขาจรไม่ใช่ขาประจำ
“กับครูพายเหรอคะ แซมมี่ไม่ว่าอะไรหรอก แซมมี่รู้ว่าเขาใช้วิธีนี้เพื่อขอให้ได้ในสิ่งที่เขาต้องการ แต่คุณก็น่ารักนะ คุณไม่ได้มีอะไรกับครูพายทุกครั้งที่เขามาหาสักหน่อย แซมมี่ไม่โกรธคุณหรอก” แซมมี่วางมือลงบนแก้มของผู้เป็นสามี ลูบไล้แบบเจ้าของลูบหัวสัตว์เลี้ยง
เธอเลี้ยงหลุยส์ไว้ในฐานะสามีและผู้บริหารโรงเรียนอนุบาลสาขาที่สอง
“จริงเหรอ...” คนฟังไม่อยากเชื่อหู
แซมมี่ไม่โกรธเรื่องครูพายแต่โกรธเรื่องครูน้ำรินมากกว่าหรือเปล่า แต่ถ้าแซมมี่รู้เรื่องครูพายแล้วทำไมไม่เอ่ยถึงครูน้ำรินสักคำ ในเมื่อมีอะไรกันก็มีกันในห้องนี้
โต๊ะตัวนี้รวมไปถึงเก้าอี้ที่แซมมี่กำลังนั่งอยู่ด้วย
“แซมมี่ไม่ใช่ภรรยาที่ดีที่ดูแลสามีได้โดยไม่บกพร่องนี้หน่า คุณเองก็ต้องได้ปลดปล่อยได้ระบายตามสัญชาตญาณ แต่ถ้าคุณรู้สึกผิดก็อย่างทำแบบนั้นกับครูพายอีกนะคะ เข้าใจมั้ย”
“กับครูพายน่ะเหรอ”
“ใช่ค่ะ”
“ครับ! ผมรับปากว่าจะไม่ให้เกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นอีก กับครูพาย” ผอ.หลุยส์เน้นชื่อแต่ครูพาย เพราะภรรยาระบุแค่ชื่อนี้ก็คนนี้คนเดียว
“น่ารักมาก ตั้งใจทำงานนะคะ แซมมี่ไม่กวนแล้ว” ผอ.แซมมี่ขึ้นรถตู้กลับไปยังโรงเรียนสาขาที่เธอบริหารดูแล วันนี้จัดการธุระที่สาขาสองเสร็จแล้ว ต่อไปก็คงไม่น่ามีปัญหาอะไร
Rrrrr
“ว่าไงพ่อ”
‘แกลางานได้มั้ย’
“เพิ่งจะเปิดเทอมเอง งานยุ่ง ลาไม่ได้หรอก”
‘งั้นก็ลาออกซะ’
“ฮะ” น้ำรินยังไม่ได้บอกข่าวดีเรื่องที่เธอได้เลื่อนตำแหน่ง แต่เหมือนพ่อจะมีญาณโตงเตง (พิเศษ) โทรมาก่อนที่น้ำรินจะโทรหา
‘กำนันแย้มาสู่ขอเอ็งแล้ว’
“บ้า! อะไรนะ”
‘เอ็งกะไอ้ยอดตกลงกันแล้วไม่ใช่เหรอ’
“ตกลงอะไรรินไม่ได้ตกลงเลย มันน่ะเพี้ยนไปแล้ว”
‘แต่เอ็งกับมันผิดผีกันแล้วนะ’
“เอากันน่ะเหรอ”
‘ริน! พูดจาให้มันดีๆ เอ็งเป็นผู้หญิงนะ’ พ่อจำรัสเสียงเขียว
คนแก่หัวโบราณคร่ำครึไปซะทุกเรื่อง ทั้งเรื่องพี่ชายเป็นตุ๊ด พี่คนรองเป็นเกย์และเรื่องที่น้ำรินผิดผี
“พ่อ! รินเพิ่งได้เลื่อนตำแหน่งเป็นหัวหน้าสายชั้น งานของรินกำลังดีรินไม่โง่ลาออกตอนนี้หรอก”
‘อาชีพครูมันจะได้เงินเดือนสักกี่บาท’
“ก็เป็นหมื่นนะไม่รวมงานพิเศษอีก”
‘งานอะไรของเอ็ง’
“งานผิดผีแบบที่พ่อว่านั่นแหละ”
‘ไอ้ริน! เอ็งนี้มัน...’
“เอ้าๆ ดีใจกับรินหน่อย เย้ๆ แค่นี้นะพ่อ สวัสดีค่ะ” ลูกสาวคนเล็กไม่สนิทกับพ่อแม่และพี่ชาย
น้ำรินเติบโตมาด้วยความกดดัน รับเสื้อผ้าเก่าๆ ของใช้และของเล่นต่อจากพี่ชาย เป็นลูกสาวคนเล็กที่ไม่ได้ถูกเลี้ยงดูอย่างเอาอกเอาใจจนเหริงแบบบ้านอื่น
สิ่งที่พี่รักษ์และพี่รามทำได้น้ำรินก็ต้องทำให้ได้หรือดีกว่าเท่านั้น เพราะถ้าแย่กว่าพี่ชายทั้งสองพ่อก็จะต่อว่า ส่วนแม่ก็เย็นชาและนิ่งเฉย
สภาวะครอบครัวแบบนี้แหละที่ทำให้น้ำรินอยากออกมาใช้ชีวิตโลดแล่นตามใจต้องการ และตอนนี้เธอก็ได้ทุกอย่างเกิดว่าที่คาดหวังไว้ด้วย
“กูจะบ้า...” วางสายจากบิดาก็มานั่งกุมขมับ
ไอ้ยอดมันเอาจริงเรื่องสู่ขอเธอเป็นเมีย แต่เธอยังไม่อยากมีผัวตอนนี้ไม่ว่าจะผอ.หลุยส์หรือลูกชายกำนันแย้
ชีวิตกำลังสนุกทุกอย่างกำลังไปได้ดี เรื่องอะไรจะโยนสิ่งพวกนี้ทิ้งกันเล่า
“ครูน้ำรินขา...”
“ว่าไงคะแสนดี”
“คุณพ่อบอกว่าครูน้ำรินเป็นแฟนกับคุณพ่อ”
“ตะ ตายแล้ว! ห้ามพูดแบบนี้นะคะ” ครูน้ำรินยกมือป้องปาก
ไอ้ห่ายอด ไอ้คนเลว พูดแบบนี้กับลูกสาวได้ไงเดี๋ยวแสนดีก็เที่ยวไปโพนทะนาให้คนอื่นๆ ในโรงเรียนรู้ โดยเฉพาะอีครูพาย
ครูพายรู้ = โลกรู้
“ครูรินกับพ่อของหนูเราเป็นเพื่อนที่เคยเรียนโรงเรียนเดียวกันเฉยๆ ค่ะ เหมือนหนูแสนดีกับเพื่อนผู้ชายคนอื่นๆ ไง เราไม่ใช่แฟนกัน”
“แต่คุณพ่อบอกว่านอนกอดครูน้ำรินด้วยนะคะ ยายบอกว่าแฟนกันก็นอนกอดกันได้”
“หมาสี่แม่มึงไอ้ยอด บักห่าปอบมึงเอ๊ยยยย!!” ครูน้ำรินด่าพ่อน้องแสนดีเป็นภาษาอีสานที่เด็กหญิงฟังแล้วไม่เข้าใจภาษา
“คุณพ่ออะไรนะคะ”
“เปล่าๆ ค่ะ เอาเป็นว่าหนูน่าจะเข้าใจผิดคุณพ่อของหนูไม่น่าพูดแบบนั้นหรอกเพราะครูน้ำรินกับคุณพ่อไม่เคยนอนกอดและเราก็ไม่ได้เป็นแฟนกันค่ะ”
น้ำรินไม่เคยนอนกอดยอดจริงๆ นะ แค่เอากันและก็ต่างคนต่างนอน ไม่เคยคบกันไม่ว่าจะตอนนี้หรือเมื่อก่อน
ก็บอกแล้วว่าแค่คนเอากันไง แต่แสนดียังเด็กเกินไปที่จะรับรู้เรื่องคาวๆ ของผู้ใหญ่
“อย่าไปพูดแบบนี้ให้คนอื่นได้ยินนะคะแสนดี”
“แต่คุณพ่อบอกแสนดีแบบนี้จริงๆ นะคะ”
“ถ้าเพื่อนผู้ชายที่แสนดีไม่ชอบมาบอกว่าแสนดีเป็นแฟนของเขาแสนดีจะโอเคมั้ยคะ”
“ไม่โอเคค่ะ”
“ใช่แล้วค่ะ ครูรินก็ไม่โอเคเหมือนกัน ฉะนั้นหนูห้ามพูดกับใครนะคะ ไม่งั้นครูรินจะโป้งแสนดีกับคุณพ่อ ครูรินจะไม่คุยด้วยอีกเลย” น้ำรินขู่เด็กน้อย
เรื่องนี้สำคัญกับชีวิตของเธออย่างยิ่ง จะให้พลาดกับเรื่องแบบนี้ได้อย่างไร
“ริน! มาคุยกันหน่อย”
“เห้อ...อะไรอีกล่ะ” ช่วงนี้นางเอกของเรื่องวุ่นวายเสียเหลือเกิน
มีหลายคนหลายเรื่องพุ่งใส่ไม่หยุด หนึ่งในนั้นก็มิรินด้า อดีตเพื่อนซี้สาวหล่อที่ด่าน้ำรินว่าร่านไปเป็นชู้กับสามีคนอื่น
“ริน...”
“ฉันไม่เลิกเข้าใจป้ะ ถ้าฉันต้องเลือกระหว่างแกกับคุณหลุยส์ ฉันเลือกผู้ชายโอเคนะ ฉันชอบพี่ชายแกแต่ไม่ต้องกลัวว่าฉันจะไปทำลายความสงบของครอบครัวเขาหรอก ฉันแค่ชอบเอากับเขา ยาวตั้งเก้านิ้วเลยนะเว้ย เห็นลีลาพี่แกรึยัง เอาโคตรมันส์ ถูกใจฉันมาก ฉันชอบค...เขามาก แล้วก็ยังไม่เบื่อง่ายๆ ด้วย” น้ำรินโพล่งความในใจออกไปหมด
เธออยากให้มิรินด้าเลิกตอแยเรื่องนี้สักทีเพราะเมียเขาแท้ๆ ยังไม่เดือดร้อนเรื่องนี้เลยด้วยซ้ำ น้องสาวสามีก็ไม่น่าจะเดือดร้อนแทนพี่สะใภ้
“ฉันคิดไว้อยู่แล้วแหละ..”
“งั้นแล้วแกจะคุยอะไร” น้ำรินคิดว่ามิรินด้าจะมาคุยเรื่องนี้เสียอีก
“วันนั้นตอนที่ฉันเห็นแกกับพี่หลุยส์ในครัว รู้มั้ยว่าฉันตามไปแอบดูแกกับพี่ชายฉันอีก”
“แล้ว...”
“สีหน้าแกมันดูมีความสุขมากๆ”
“คราวนี้ก็เข้าใจแล้วเนาะ โอเคบาย” ถ้ามิรินด้าเข้าใจแล้วว่านี้คือความสุขในแบบของน้ำรินงั้นเธอก็ไม่จำเป็นต้องอธิบายอะไร
ส่วนเรื่องมิตรภาพระหว่างเราก็คงให้สิทธิ์มิรินด้าตัดสินว่าอยากคบกันต่อหรือพอแค่นี้
“คือ...ฉันชอบอะ ฉันอยากทำแกแบบนั้นบ้าง”
“อีหยังวะนี้...” คนฟังหน้าเหวอ
มิรินด้าเป็นสาวหล่อชอบผู้หญิงแต่ก็ไม่คิดว่าตัวเองจะเป็นสเปกของเพื่อนด้วย
“ทีแรกฉันก็รับไม่ได้หรอกนะ แต่ฉันเอาแต่นึกถึงหน้าแกตอนนั้น ฉันสลัดหน้าแกตอนเสียวไม่ได้เลย เสียงครางของแกก็ยังติดอยู่ในหูของฉัน พอฉันลองจินตนาการดูกว่าถ้าได้ทำแกแบบนั้นบ้างมันฟินมาก ดีอยาก จนฉันอยากทำแกจริงๆ บ้าง”
“เดี๋ยวนะมิรินด้า คือฉันไม่ชอบแบบนั้นไง”
“แต่แกยังไม่เคยลองเลยสักครั้ง นะริน! ฉันอยากเห็นแกเป็นแบบนั้นอีกโดยที่ฉันเป็นคนทำแก สัญญาเลยว่าถ้าแกไม่ชอบฉันจะเลิกตอแยแกและจะไม่ยุ่งเรื่องแกกับพี่หลุยส์ด้วย”
"ถามจริง?"
- Writer
