ตอนที่ 6 ท้อง? 2/3
1751 Words
ฉันกับพี่จีโฮมาถึงทะเลกันแล้ว ฉันเดินเล่นได้แป๊บเดียวก็เจ็บขาขึ้นมาเลยต้องกลับเข้าที่พัก เป็นห้องที่วิวดีมาก แลกกับเงินราคาหลักหมื่นก็ถือว่าคุ้มล่ะนะ
ฉันตัดสินใจจะอยู่ที่นี่สักห้าวันค่อยกลับ เพราะยังไม่กล้ามองหน้าพี่เมสันตอนนี้ และฉันก็ให้พี่จีจัดการเรื่องการลาเรียนให้แล้ว
“เอ้อ พี่จีได้บอกเรื่องนี้กับพ่อแม่หรือเปล่าคะ” ฉันหันกลับเข้ามาในห้องเพื่อถามพี่จีที่นั่งดูทีวีอยู่
“ไม่ได้บอก พี่บอกแค่ว่าจะพาแกไปเที่ยวเป็นรางวัลที่จัดการร้านได้ดี”
พี่จีหันมายักคิ้วให้ฉัน เหอะ โกหกบ่อยจนเป็นนิสัยสินะ
ติ๊ง!
Fem nonthin : เป็นยังไงบ้าง
Soa De Graff : สบายดี ยังไม่ตาย
Fem nonthin : กวนตีนแบบนี้ หายดีแล้วสิ
Soa De Graff : เค้าไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้นเถอะ
Fem nonthin : กูเป็นห่วง มึงไปอยู่ไหน ออกจากโรงพยาบาลก็ไม่คิดจะบอกกูเลยไง
Soa De Graff : ทำไมต้องเป็นห่วง ทำไมต้องบอก
Fem nonthin : มึงรู้อยู่แก่ใจ กูเคยบอกมึงไปแล้ว
Soa De Graff : ไม่รู้ ๆ ไม่คุยด้วยแล้ว บาย
หลังจากนั้นเฟมก็ส่งข้อความมาหาฉันทุกวัน ถามถึงแผลและก็คุยอะไรเรื่อยเปื่อย
5 วันผ่านไป
ครืด~ เสียงโทรศัพท์พี่จีโฮสั่นขึ้น ก่อนเขาจะกดรับแล้วเปิดลำโพง
“อืม...”
(เป็นเรื่องแล้วมึง) เสียงพี่ครามนี่นา
“เหี้ยไรอีก”
พี่จีโฮพูดแบบไม่สบอารมณ์
(ไอ้เหี้ยเมสันบอกว่า...)
“มึงจะพูดชาตินี้หรือชาติหน้า”
(ไอ้เหี้ยเมสันมันแม่ง แตกในใส่น้องมึง...ตอนนี้ไอ้บอยแม่งกระทืบมันอยู่ ส่วนไอ้เฟมมันนั่งร้องไห้ใหญ่เลย…ตุบ! ผลัวะ! ไอ้เมสัน ไอ้เหี้ย มึงทำร้ายร่างกายและจิตใจน้องไม่พอ มึงยังจะทำลายอนาคตน้องอีกเหรอวะ ไอ้เหี้ยเอ๊ย! ตุบ! ผลัวะ! อัก!...) ฉันกับพี่จีหันมองหน้ากันทันทีที่ได้ยินประโยคแรก ก่อนจะมีเสียงพี่บอยด่าทอพร้อมกับกระทืบพี่เมสันอยู่ดังแทรกเข้ามาในสาย
(ไอ้เหี้ยที่นี่โคตรวุ่นวาย กูจะเป็นประสาทตายอยู่แล้ว มึงจะพาน้องกลับมาตอนไหน มาคุยกับแม่งให้รู้เรื่องดิ๊) เสียงพี่ครามพูดสวนขึ้นมา
“พรุ่งนี้”
พูดจบก็ตัดสายทิ้งทันที
“เดี๋ยวพี่ออกไปซื้อยาคุมฉุกเฉินมาให้ รออยู่นี่นะ”
ฉันรีบดึงข้อมือพี่จีไว้
“ไม่มีประโยชน์หรอกค่ะ หนูเคยเรียนมาว่าอย่าคุมฉุกเฉินให้กินภายในเจ็ดสิบสองชั่วโมงหลังมีเพศสัมพันธ์” ฉันหลุบตาลงทันทีที่พูดจบ พี่จีโฮก็รีบมาสวมกอดฉันไว้แน่น
“ถ้าท้อง...” ฉันนึกขึ้นได้ว่าวันนั้นที่พี่เมสันทำ ฉันเพิ่งหายเป็นประจำเดือนแค่วันเดียว
“หนูมั่นใจแปดสิบเปอร์เซ็นต์ว่าหนูจะไม่ท้องค่ะ วันนั้นหนูเพิ่งหายจากเป็นประจำเดือน ยังอยู่ในระยะหน้าเจ็ดหลังเจ็ด พี่จีอย่าเพิ่งคิดมากเลย” เขาคลายอ้อมกอดแล้วพยักหน้าให้ แต่ถ้าฉันท้องขึ้นมาจริง ๆ ล่ะ...
รุ่งเช้ามา เราก็เดินทางกลับบ้านกัน ตอนนี้ฉันไม่ได้มีความรู้สึกโกรธพี่เมสันเลย แต่ถ้าได้เห็นหน้าก็ไม่รู้เหมือนกัน เห้อ ชีวิตยัยโซอานี่นะ ฉันนึกขึ้นได้ว่าควรซื้อที่ตรวจครรภ์ด้วย จึงบอกให้พี่จีโฮแวะร้านขายยาก่อนจะเข้าหมู่บ้าน พอถึงร้านขายยาฉันก็ลงรถโดยมีพี่จีโฮตามมาด้วย
“สวัสดีค่ะ หนูอยากซื้อที่ตรวจครรภ์ค่ะ” ฉันพูดกับเภสัชกรหน้าตู้กระจก
“ไม่ทราบว่า มีเพศสัมพันธ์มาครั้งล่าสุดเมื่อไหร่คะ”
“ห้าวันก่อนค่ะ” เภสัชกรหยิบที่ตรวจครรภ์มาให้ฉันสองชิ้นแล้วบอกวิธีการใช้
“พี่แนะนำให้ซื้อสองชิ้นสองยี่ห้อนะคะ เพื่อความแม่นยำของที่ตรวจด้วย น้องสามารถตรวจสอบการตั้งครรภ์ได้ในระยะเวลาเจ็ดวันหลังจากมีเพศสัมพันธ์นะคะ แต่ถ้าจะให้ชัวร์ต้องสามสัปดาห์ขึ้นไปหรือยี่สิบเอ็ดวันค่ะ”
“ขอบคุณครับ ทั้งหมดเท่าไหร่ครับ”
“สองชิ้นสามร้อยสี่สิบบาทค่ะ”
พี่จีจ่ายเงินเสร็จก็รับถุงจากเภสัชกรมา แล้วเราก็ตรงดิ่งกลับบ้านทันที
พอมาถึงบ้านพี่จีก็โทรหาพี่บอยให้มาหาที่บ้าน ก่อนจะมีใครบางคนวิ่งเข้ามากอดฉันทันทีที่ฉันก้าวขาจะเข้าบ้าน
“โซ กูเป็นห่วงมึงมากเลย แผลดีขึ้นหรือเปล่า”
เป็นเฟมที่กอดฉันพร้อมก้มลงมองที่ขา ซึ่งตอนนี้ฉันแกะผ้าก๊อซออกแล้ว
“ก็คุยด้วยกันทุกวันอยู่แล้วเฟมยังจะห่วงอะไรอีก” ฉันพูดพร้อมกับดันเขาออกเบา ๆ
“ก็กูรักของกูหนิ”
“กูยืนอยู่ตรงนี้มึงไม่คิดจะเกรงใจเลยเหรอไอ้เฟม!”
พี่จีโฮตะโกนใส่เฟมทำให้เขาผละออกจากฉัน ก่อนจะเข้าไปคว้ากระเป๋าลากจากพี่จีโฮมา
“ผมช่วยครับ”
พี่จีโฮมองเฟมด้วยสายตาไม่สบอารมณ์ ก่อนจะเดินเข้าบ้านไป ฉันเดินเข้าไปหาขนมในครัวแล้วหอบมานั่งกินที่โซฟาในห้องรับแขก โดยมีเฟมที่รีบวิ่งเข้ามาช่วยฉัน
ฉันนั่งข้าง ๆ พี่จีโฮ แล้วแกะขนมกิน เวลาผ่านไปสักพักก็มีรถหนึ่งคันมาจอดอยู่ที่หน้าบ้านโดยมีพี่บอย พี่คราม และพี่เมสันเดินเข้ามาในบ้าน ฉันเห็นพี่เมสันน้ำตาคลอเข้ามา แล้วมานั่งที่พื้นข้าง ๆ ขาฉัน พร้อมกับเอามือลูบบริเวณใกล้แผลเบา ๆ
“พี่ขอโทษ...พี่ขอโทษนะ...ฮึก”
พี่เมสันพูดจบก็เงยหน้ามามองฉันที่เคี้ยวขนมอยู่ในปาก จากน้ำตาที่คลอเบ้าอยู่เมื่อครู่ก็ไหลลงมาเป็นสายทันที
เห้อ~ บางทีก็เบื่อตัวเองที่โกรธใครไม่เคยได้สักที มีแค่งอน ๆ ไป ฉันถอนหายใจออกมาเสียงดัง ทำให้พี่เมสันรีบลุกขึ้นมานั่งข้างฉันแล้วกอดฉันแน่น
“ปล่อยน้องกู”
เสียงพี่จีโฮพูดขึ้นพร้อมกับสายตาที่บอกว่ากูพร้อมจะกินหัวมึงแล้วไอ้เมสัน ก่อนพี่เมสันจะผละออกแล้วลงไปนั่งกับพื้นเหมือนเดิม แล้วเอาหัวซบตักฉันไว้
“มึงเลิกแตะตัวน้องกูสักที ไม่ให้ทำอย่างหนึ่งมึงก็ทำอย่างหนึ่ง มึงเป็นเหี้ยอะไรห้ะ”
พี่จีผลักหัวพี่เมสันออกแต่เขาก็กลับลงมาซบเหมือนเดิม ฉันมองท่าทีของพี่เมสันก็ได้แต่อมยิ้มเบา ๆ
“ก็น้องเป็นเมียกูแล้ว ไม่ใช่แค่ว่าที่เมีย”
พูดจบก็ลูบขาอ่อนฉัน พร้อมกับพรมจูบเบา ๆ จนฉันสยิว เพราะฉันใส่กางเกงขาสั้นทำให้พี่เมสันเข้าถึงตัวฉันได้ง่ายขนาดนี้
“ไอ้เหี้ยเมสัน!”
ฉันสะดุ้งเมื่อทุกคนตะโกนชื่อพี่เมสันแถมมีสัตว์อยู่ในชื่อเสียงดัง ไม่เว้นแม้แต่เฟมที่ไม่มีคำว่าพี่แล้ว
พี่เมสันหยุดการกระทำแล้วกลับมาซบฉันตามเดิม ก่อนพี่จีโฮจะกุมขมับแล้วหันกลับมาพูดกับพี่บอย
“ไอ้บอย กูจะขอให้มึงมาอยู่ที่นี่ในช่วงที่กูไม่อยู่ได้ปะวะ แค่ยี่สิบเอ็ดวัน มึงพักห้องกูได้เลย เดี๋ยวกูตอบแทนมึงอย่างดี”
“แล้วกูล่ะ!”
พี่เมสันผงกหัวขึ้นแล้วพูดขึ้นทันควัน พี่จีโฮทำเพียงปรายตามองเขาแค่นั้น
“กูไม่ติดอะไรอยู่แล้ว แล้วทำไมต้องยี่สิบเอ็ดวันวะ”
พี่บอยพูดขึ้นอย่างสงสัย
“เภสัชฯ บอกว่าตรวจครรภ์ตอนนั้นได้ผลดีที่สุด”
“กูล่ะ”
พี่เมสันถามพี่จีโฮอีกรอบ
“มึงก็ทำหน้าที่ของมึง”
พี่เมสันยิ้มกว้างออกมาทันทีที่ได้ยิน
“หน้าที่มึงคืออยู่ห่าง ๆ น้องกู”
พี่เมสันหุบยิ้มทันทีที่พี่จีโฮพูดจบ
“แต่กูเป็นพ่อของหลานมึงนะ”
“พี่หยุดมโนที โซยังไม่ได้ตรวจเลย...เธออาจจะไม่ท้องก็ได้”
ประโยคหลังเฟมพูดเบาลงพร้อมหลุบสายตาลง
“ตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว พี่เห็นโซกินขนมไม่หยุดเลย หรือว่าจะท้องจริง ๆ กินเผื่อลูกในท้องหรือเปล่า”
ปากพี่ครามนี่ก็นะ
“พี่อยากให้หนูท้องขนาดนั้นเลยเหรอคะ” ฉันมองพี่ครามเอือม ๆ
“อืม...สงสัยมึงอยากโดนกระทืบอีกคน”
พี่จีโฮพูดพร้อมกับพับขากางเกงตัวเองขึ้น
“กูก็พูดไปตามที่เห็น พี่สะใภ้กูตอนท้องก็กินเยอะแบบนี้เลย”
พี่ครามกับพี่เมสันนี่โง่พอ ๆ กันเลยแฮะ
“ไอ้บอย มึงเก็บเสื้อผ้ามาพรุ่งนี้เลยนะ พรุ่งนี้กูจะกลับแล้ว งานที่บริษัทแม่งเยอะ”
พี่บอยพยักหน้าให้ ก่อนเราจะสั่งอาหารมานั่งกินกันแล้วแยกย้ายกันกลับ มีแต่พี่เมสันที่ดึงดันอยากจะนอนที่นี่ แล้วก็โดนพี่จีโฮเสยคางให้จนสลบไปเลย พี่บอยกับพี่ครามก็เลยได้แบกพี่เมสันกลับไปด้วย
“จะเอายังไงกับไอ้เมสัน”
พี่จีโฮพูดขึ้นหลังจากทุกคนกลับไปแล้ว
“พี่ก็รู้ว่าหนูโกรธใครไม่เป็น ได้แค่งอน ๆ ให้” พี่จีโฮเลิกคิ้วประมาณว่า 'ห้ะ'
“ทั้งที่มันทำกับแกขนาดนั้น?”
นั่นสิ
“พี่กับพี่บอยก็จัดการแทนหนูแล้วหนิ ตอนนี้หนูไม่รู้จะโกรธอะไรพี่เขาแล้ว อีกอย่าง...ที่ผ่านมาพี่เขาก็น่ารักกับหนูตลอด มีแค่วันนั้นที่สติแตก...”
“ตามใจ ยังไงไอ้เมสันก็สู้ไอ้บอยไม่ได้ เกิดอะไรขึ้นไอ้บอยจะเป็นคนจัดการมันแทนพี่เอง”
พูดจบก็โยกหัวฉันเบา
“ไปนอนได้แล้ว พรุ่งนี้พักอีกวันแล้วค่อยไปเรียนนะ”
ฉันพยักหน้าให้แล้วเดินขึ้นห้องทันที
- Writer
