[ฉันไปเยี่ยมแกได้นะ]
“ไม่ต้องเลย วันนี้แกมีเรียนไม่ใช่เหรอ?”
[แต่ฉันเป็นห่วงแกอะ ให้ไปเถอะน้าาา]
“ไม่เอา โรงพยาบาลนี้มันไกลจากบ้าน”
[แล้วฉันจะรู้ได้ไง ว่าแกปลอดภัยจริงๆ]
“เดี๋ยวถ่ายรูปส่งไปให้ดู”
[แต่มันก็ไม่ชัวร์เท่าเห็นกับตา]
“พอเลย อย่าหาเรื่องโดดเรียน”
[โห่!]
“ฝากขอโทษแม่แกด้วยนะ ที่ไปทำงานไม่ได้”
[แกไม่ตายก็บุญแล้ว แม่ฉันไม่อะไรหรอกหน่า]
แค่ก แค่ก แค่ก!
“แต่เดี๋ยวพรุ่งนี้ไปทำงาน”
[พักกก! ถ้าแกมาทำ ฉันจะให้แม่ไล่แกออกเลย]
“ไม่ต้องไป ไข้ยังไม่หายดี”
เสียงทุ้มพูดแทรก พลางมองด้วยสายตาตำหนิ
[อุ้ย! มีคนเป็นห่วงด้วยอ่า]
“ไม่ต้องมาแซว วางแล้วนะ”
[เดี๋ยวดิ นี่เบอร์แฟนแกใช่ป่ะ?]
“ไม่ใช่แฟน”
เธอรีบปฏิเสธ แล้วเหลือบตาไปมองคนข้างเตียง
[งั้นเดี๋ยวฉันติดต่อเบอร์นี้ไป เพราะโทรหาแกไม่ติด]
“จะติดได้ยังไง โทรศัพท์พังแล้ว”
[งั้นเดี๋ยวพาไปซื้อใหม่ หายไวๆ นะ เพื่อนรัก จุ๊บม๊วฟ]
แค่ก
