CHAPTER 4
1010 Words
I remember that day before I came here to Paris. Mga bruha na yon. Nakakairita ang mga pagmumukha nila bago ako umalis mga nakita ko pa. Nakakainis lang mga inggitera talaga ang mga Lola. Tabingi ang nguso na nabulong habang naglalakad papunta sa may banyo.
Nakauwi na pala ako. Matapos na mag ikot-ikot kangina. Tumuloy na rin ako ng uwi dito sa hotel na tinutuluyan ko. But until now lang ito. Tomorrow I will move to Mr?...
Gosh!
Bakit nakalimutan ko yung name niya?
Hindi ko naitanong.
My God! Sa dami ng malilimutan ko. Yung pangalan pa talaga niya. Disappointed na bulong ko.
Ang tanga ko talaga kung bakit nakalimutan ko. But it is okay. Tomorrow naman ay magkikita kami…
God! Why am I so bobo? Maging ang lugar na pagkakakitaan namin nalimutan ko. Bulalas napabuga. I blew while I was laughing at myself.
Pinagtatawanan ko nalang ang sarili ko. Kasi nga ay ang inutil ko. Totoo naman eh! At hindi ko na ikakaila iyon.
Maliban sa bobo, tanga, bruha at matadera? Parang hindi na ata ako yon. Kamot sa ulo habang nakatingin sa salamin at tinitigan ang sarili nabulong ko. Huminga din ako.
Bahala na nga bukas.
I walked around the whole bathroom. Para lang akong tanga nga talaga na nag paikot-ikot ako. Sa loob nga ng banyo. Ewan ko ba! Hindi ako mapakali sa dami ng mga nangyari sa akin ngayong araw. Naiangat ko ang aking isang kamay na naihaplos ko sa aking mukha. Sa may mata. May pinunasan lang ako. Hindi ako umiiyak. Tapos na rin ang drama ko kangina.
Jusko! Sino bang tao na anlaki ng katangahan at kabobohan na nagtiwala agad sa mga salita?
Sino pa nga ba?
Ako lang naman. Bobo at tanga nga! Dahil sa katangahan ko lahat ng ipon ko na pang allowance ko sa buong trip ko dito. Nawala na parang bula lang. Hindi kasi ako natuto mag-ingat at magmasid muna bago sana ako nagtiwala sa taong yon.
Bakit kasi nagtiwala?
Bakit ka nagpakita kasi agad na nagtiwala ka sa kanya?
Bakit nga ba?
Bakit?
Anong dahilan? Dahil sa gwapo? Ang tanga ko nga talaga. Dahil sa kagwapuhan nadala ako sa mga salitang hindi ko inaasahan na siyang lalamunin pala ako sa katangahan. At ibabaon sa kabobohan.
Paulit-ulit? Hahaha! Tingin ko ay sapat lang naman. Dahil sa napakalaking katotohanan. But the important thing is… Natuto ako. Nagising ako sa napakalaki na pagkakamali na nagawa ko. And next time I know. If so, do I have to trust the person I just met? Dapat doblehin ko pa ang pagiging mapanuri. Wag basta magtiwala sa mga tulad ng lalaking nakilala ko na yon. Kundi, t'yak na mauulit lang ulit ang nangyari sa akin ngayon na araw.
I've finished cleaning myself. Fresh na ulit at alam kong nakaskas ko na lahat ng dumi ko na nakuha ng makipag kamay sa taong yon. Ang arte lang! Tawa ko sa sarili. Nakatitig pa rin sa salamin habang kinakausap ang sarili ko.
Nandidiri kasi talaga ako sa taong yon. Gwapo! Kala ko naman mayaman. Hindi pala ay isang thief pala siya. Buti na lang naisip ko. Pera ko lang nakuha. At hindi ako. Mas malalang katangahan na kung pati maging katawan ko ninakaw nito. OH MY GOSH! talagang hindi ko na mai-haharap ang sarili ko sa mga kasama ko sa hotel. God! Hindi ko pinangarap na sa ganito lang mauuwi ang mga pangarap ko at pangako ko sa sarili matapos mawala ang mga magulang ko.
Ayaw ko! sigaw na na pailing-iling ako habang sa salamin kita ko kung gaano ka pangit ako.
Bongga! Maganda naman ako. Pa cute na tinitingnan ang sarili sa salamin habang ang nakalaylay kong bangs kinabig ko at iniipit sa may gilid ng aking tainga.
Ayos na! Gandang miss pelican kayak doon. Napunta dito habang nanakawan naman. Tanga! Hahaha! Pinagtatawanan na naman ang sarili habang kinagat ang ibabang labi.
I just started walking around outside the bathroom. Pagpihit ko pa lang ng seradura ng pinto. Narinig ko na agad ang malakas na ring ng phone ko.
I immediately walk to the bed. Para lang sagutin kung sino man ang posyo pilato na tumatawag sa akin sa ganitong oras. Nag emote pa ako. Istorbo.
Ooooh! naibulalas ko.
Speaking! Napangiti ang mukha ko. Lumitaw dalawang dimple ko.
Meron pala ako. Na sight ko lang sa screen ng cellphone. I was a joke to myself. Matagal ko na alam. Kasi nga ay inborn yon. At bata pa lang ako meron na talaga siya na kina kikilig ng mga magulang ko. Wala kasi silang dalawa. Pero ako meron.
Andami kong daldal.
Andami kong sinasabi.
Andami kong emote. Pero yung tumatawag sa phone ko. Tiyak na buryo na sa tagal kong sagutin. Buntong hininga ako. Nang damputin ko na yung phone ko sa kama. Nakita ko lang kasi kanina yung shadow ko sa screen and emote lang din. Ang hilig ko talaga makipag debate sa sarili ko at kausapin ang sarili ko.
Accustomed! Hindi na talaga magbabago. Kinagisnan ko na! Lalo ng mawala ng sabay sila… Tama na nga. Nang biglang tamlay at lungkot.
“Hello!"
“Why did you take so long to answer?" bungad agad.
“A-angry?" bulalas ko.
“No!" sagot nito.
“Why were you called? Late na! Bakit tumawag ka pa?"
Hindi makapaghintay? bulong ko habang nangiti yung labi ko.
Bakit kinakabahan naman ako?
One, two, three ang bilis talaga and I really don't know what is going on with me? Siya lang naman ang kausap ko.
Bakit ganito ang nararamdaman ko? I felt something na hindi ko makuha o maintindihan. Bakit tila kabado akong marinig ang boses niya?
Siya lang naman kasi ang lalaking nakilala ko kangina don sa… Saan nga din ba yon?
Bakit ba ako nagiging makakalimutin? God! Utak ko bakit nag freeze? nangingiwi na sambit ko habang napaupo ako sa kama. Saka ko lang napansin. Wala pa pala akong suot na damit.
God! What is happening to me? sapol ang noo. Natampal ko at napaungol ako. Ang bobo ko talaga! Asar na! Natameme tuloy ako at hindi nakapag salita.
- Writer
