ตอน ติดใจการรับงานเอ็นวี
ฉันรีบผลุนผลันออกจากโรงแรมหรู โบกแท็กซี่กลับมาถึงบ้านแม่พี่ตี๋ก่อนเวลาที่เขาจะเลิกงานเพียงเฉียดฉิว ฉันวิ่งเข้าห้องน้ำ ขัดสีฉวีวรรณร่างกายที่เต็มไปด้วยคราบคาวโลกีย์ สบู่กลิ่นมะลิของแม่พี่ตี๋ถูกถูจนฟองฟอด เพื่อกลบกลิ่นน้ำหอมราคาแพงและกลิ่นน้ำเชื้อของชายแปลกหน้าสามคนนั้น
พอเสียงรถพี่ตี๋จอดหน้าบ้าน ฉันก็อยู่ในชุดเสื้อยืดกางเกงขาสั้นตัวเดิม นั่งพับผ้าอยู่บนเตียงเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
พี่ตี๋เปิดประตูเข้ามา หน้าตาอิดโรย แต่พอฉันยิ้มให้ โลกของเขาก็ดูสดใสขึ้น “เหนื่อยไหมคะคนเก่ง”
ฉันเดินเข้าไปกอดเอวเขา ซบหน้าลงกับอกเสื้อเชิ้ตที่มีกลิ่นเหงื่อจางๆ มันช่างต่างจากกลิ่นกายบุรุษเพศที่รุนแรงของพวกนั้น
“หายเหนื่อยแล้วครับ” เขาหอมแก้มฉันฟอดใหญ่ “วันนี้ขายดีไหม”
“เรื่อยๆ ค่ะ” ฉันโกหกหน้าตาย หัวใจเต้นผิดจังหวะด้วยความรู้สึกผิด แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าความลับที่ซ่อนอยู่มันทำให้เลือด
