ตอนที่ 3 ชั่วโมงเร่งด่วนและคำเตือนที่มองไม่เห็น
1773 Words
ห้องบัญชาการใต้ดิน
ห้องปฏิบัติการวิเคราะห์เครือข่ายใต้ดินของอาคารวิศวะถูกจัดให้เป็นศูนย์บัญชาการแก้ไขบั๊กฉุกเฉิน มันเป็นห้องลับที่ต้องใช้รหัสผ่านเฉพาะในการเข้าถึง
กู้จิ่นหาน นั่งอยู่หน้าจอหลัก มีเพียงเขาและ ซู่อันอัน ในห้องนั้น บรรยากาศเงียบสงบ มีเพียงเสียงพัดลมของเซิร์ฟเวอร์ที่ดังหึ่งเบา ๆ เท่านั้น
"นั่งลง" จิ่นหานสั่งสั้น ๆ โดยไม่มองหน้า "ภารกิจคืนนี้คือการจำลองการโจมตีแบบ 'ฟัซซิ่ง' ตามที่คุณได้คาดการณ์ไว้ในระบบ 'เทียนเหอ' เพื่อหาช่องโหว่ที่แท้จริง ก่อนที่ระบบจะถูกเปิดใช้งานอย่างเป็นทางการ"
อันอันรู้สึกตื่นเต้นมากกว่ากลัว เธอหย่อนตัวลงนั่งข้าง ๆ เขา กลิ่นกาแฟเข้มข้นที่ติดตัวเขายังคงชัดเจน
"อาจารย์กู้คะ... ทำไมต้องให้หนูมาทำด้วยคะ? นี่มันงานระดับมืออาชีพเลยนะคะ" อันอันถามอย่างจริงจัง
จิ่นหานเหลือบมองเธอแวบหนึ่ง ดวงตาคมกริบของเขาทำให้เธอรู้สึกร้อนผ่าว "เพราะคุณคือคนเดียวที่มองเห็นตรรกะที่บกพร่องนั้นได้เร็วกว่าวิศวกรทุกคนในตงฟา และผม... เชื่อในสัญชาตญาณของคนเก่ง"
คำพูดนั้นทำให้หัวใจของอันอันเต้นแรงอย่างน่าประหลาด
พวกเขาเริ่มทำงานร่วมกัน อันอันเสนอแนวทางการสร้างข้อมูลสุ่มเพื่อทดสอบระบบอย่างเป็นระบบ ขณะที่จิ่นหานลงมือเขียนโค้ดหลักเพื่อจำลองการโจมตีจริง
มือของพวกเขาทำงานประสานกันอย่างรวดเร็ว จิ่นหานแตะหน้าจอโฮโลแกรมเพื่อเปิดหน้าต่างใหม่ อันอันยื่นมือไปทางเดียวกับเขาเพื่อลากหน้าต่างนั้นให้เข้าที่ นิ้วมือของทั้งคู่แตะกันเพียงเสี้ยววินาที ความรู้สึกเหมือนไฟฟ้าแล่นผ่านทำให้ทั้งคู่ชะงักไปเล็กน้อย
จิ่นหานรีบชักมือกลับ ราวกับว่านิ้วของเขาเพิ่งแตะกับวัตถุที่มีความร้อนสูง เขากระแอมเบา ๆ และกลับไปจดจ่ออยู่กับหน้าจอ
"คุณซู่อันอัน... รหัสที่คุณเสนอมาตรงส่วนนี้ 'Loop Optimization' มันจะทำให้เกิดการกระโดดที่ไม่จำเป็นใน Stack Memory ทำให้เกิดการรั่วไหลของหน่วยความจำ" เขาชี้ไปที่บรรทัดโค้ดบนจอ
อันอันรีบมองตาม และพบว่าเขาพูดถูก "อุ๊ย! ขอโทษค่ะอาจารย์! หนูมัวแต่คิดถึงการลดเวลาในการประมวลผลไปหน่อย"
จิ่นหานส่ายหน้าเล็กน้อย แต่ไม่ได้ตำหนิ "การมองเห็นภาพรวมสำคัญกว่าความเร็วเสมอ... เหมือนกับชีวิตจริง ถ้ามุ่งแต่ถึงปลายทาง คุณอาจมองข้ามกับดักที่ซ่อนอยู่"
เขาโน้มตัวเข้ามาใกล้อันอันมากขึ้นเพื่อชี้จุดที่ต้องแก้ไข แขนที่แข็งแรงของเขาวางพาดอยู่บนเก้าอี้ของเธอ ใบหน้าของพวกเขาห่างกันไม่ถึงคืบ ลมหายใจอุ่น ๆ ของจิ่นหานรดอยู่ข้างแก้มของอันอัน
"ดูนี่... เราต้องใส่ Semaphore เพื่อควบคุมการเข้าถึงทรัพยากรตรงนี้..." เสียงทุ้มต่ำของเขาที่กระซิบอยู่ข้างหูทำให้สมาธิของอันอันกระเจิงไปหมด
'เขาหล่อมากจริงๆ ... และความรู้ของเขาก็ลึกซึ้งอย่างน่าทึ่ง' อันอันคิดในใจ เธอพยายามอย่างยิ่งที่จะควบคุมตัวเองไม่ให้เผลอมองริมฝีปากของเขา
จิ่นหานแก้ไขโค้ดเสร็จแล้วก็ถอยออกไปนั่งที่ของตัวเองราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ใบหูของเขากลับแดงเล็กน้อย
กลลวงของพี่ชายและการตอบโต้ที่ไม่ยอมใคร
เช้าวันรุ่งขึ้น อันอันกลับถึงบ้านในสภาพอิดโรย แต่ใบหน้ายังคงเปื้อนรอยยิ้มอย่างพึงพอใจ
ซู่เจวี๋ย รอเธออยู่ที่ห้องนั่งเล่น เขารีบเข้ามาประคอง "อันอัน! ไปทำอะไรมาถึงกลับเช้าขนาดนี้?! อาจารย์กู้ใช้งานเธอหนักเกินไปรึเปล่า?"
"หนูแค่ช่วยงานวิจัยลับให้มหาวิทยาลัยค่ะพี่เจวี๋ย... แต่หนูชอบนะคะ ได้ทำงานกับอาจารย์กู้แล้วรู้สึกเหมือนพลังเพิ่มขึ้นเป็นสิบเท่าเลย" อันอันตอบอย่างร่าเริง
เจวี๋ยบีบไหล่ของอันอันเบา ๆ แต่สายตาของเขามีความหงุดหงิดซ่อนอยู่ "อันอัน... พี่ว่าอาจารย์กู้ไม่เหมือนอาจารย์ทั่วไปนะ พี่รู้สึกว่าเขา... มีอะไรซ่อนอยู่ เขามาจากตระกูลที่ล้มละลายในอดีต และมาทำงานกับตระกูลลั่วที่เคยเป็นคู่แข่ง พี่แค่เป็นห่วงว่าเขาอาจจะใช้ความสามารถของเธอเพื่อผลประโยชน์บางอย่าง"
'นี่คือเทคนิคของเจวี๋ย เขาจะไม่โจมตีจิ่นหานอย่างโจ่งแจ้ง แต่จะหว่านเมล็ดพันธุ์แห่งความสงสัย เพื่อให้อันอันค่อย ๆ ห่างจากพระเอก'
"พี่เจวี๋ยคะ! อาจารย์กู้เป็นคนดีค่ะ! เขาแค่ดูเย็นชา แต่เขาสอนหนูเยอะมากเลยนะ" อันอันทำแก้มป่องอย่างไม่พอใจที่พี่ชายพูดถึงอาจารย์ที่เธอชื่นชม
ทันใดนั้น โทรศัพท์ของอันอันก็ดังขึ้น เป็นสายจากแม่ของเธอ น้ำเสียงของแม่ดูร้อนรน
"อันอัน! แย่แล้ว! บัญชีเงินฝากที่แม่กับพ่อเตรียมไว้เป็นค่าเทอมปีหน้าหายไปเกือบทั้งหมด! ใครบางคนเข้ามาทำธุรกรรมอย่างผิดปกติ!"
อันอันหน้าซีด เจวี๋ยรีบเข้ามาโอบเธอ "อะไรกันอันอัน? ใจเย็น ๆ นะ"
'เจวี๋ยรู้ดีว่าเกิดอะไรขึ้น นี่คือแผนของ ลั่วฉิงเหยา ที่เริ่มเล่นงานครอบครัวของอันอันตามที่เธอขู่ไว้'
อันอันสูดหายใจลึก เธอกำหมัดแน่น "ใครกันที่กล้าทำแบบนี้!"
เธอรีบเปิดคอมพิวเตอร์และใช้ทักษะด้านเครือข่ายของเธอตรวจสอบเส้นทางการเงินทันที เพียงไม่กี่นาที เธอก็พบร่องรอยการโอนเงินที่ซับซ้อน แต่ปลายทางสุดท้ายกลับเชื่อมโยงไปยังบริษัทบริหารสินทรัพย์ที่อยู่ภายใต้การควบคุมของ ตระกูลลั่ว
อันอันยิ้มเยาะอย่างเย็นชา "ฉันรู้แล้ว! ลั่วฉิงเหยา!"
บทเรียนสำหรับคุณหนูผู้สูงส่ง
เย็นวันนั้น อันอันไปหา ลั่วฉิงเหยา ที่สำนักงานใหญ่ของตงฟา
เมื่ออันอันเดินเข้าไปในห้องทำงานที่หรูหราของฉิงเหยา เธอยืนนิ่งอย่างสง่างาม ไม่มีความเกรงกลัวในแววตา
"คุณหนูลั่ว" อันอันเริ่มด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลแต่หนักแน่น "ฉันมาเพื่อถามถึงเหตุผลที่บริษัทในเครือของคุณโอนเงินค่าเทอมของฉันออกไปจากบัญชีของพ่อแม่ฉันคะ"
ฉิงเหยานั่งไขว่ห้างอย่างสบายอารมณ์ และยิ้มเล็กน้อย "ฉันไม่รู้ว่าเธอพูดถึงเรื่องอะไรนะ อันอัน แต่บริษัทของเราทำงานตามกฎหมาย ถ้าเกิดความผิดพลาดใด ๆ ก็คงเป็นเรื่องของความปลอดภัยในการทำธุรกรรม... เธอควรไปเรียกร้องที่ธนาคารสิ"
"งั้นเหรอคะ?" อันอันยกยิ้มมุมปากอย่างเยาะเย้ยนิด ๆ (ฉากเยาะเย้ยที่ต้องการ) "ถ้าอย่างนั้นคุณหนูลั่วก็คงไม่รู้เหมือนกันสินะคะว่า... เมื่อเช้านี้รหัสความปลอดภัยของบัญชีส่วนตัวที่คุณใช้ควบคุมตลาดหุ้นสำรอง 'เหิงเฟย' ก็ถูกเปลี่ยนรหัสผ่านโดยไม่ทราบสาเหตุด้วยค่ะ"
ฉิงเหยาสะดุ้งโหยง สีหน้าเปลี่ยนไปทันที เธอรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาตรวจสอบ
"ฉันใช้เวลาทั้งคืนร่วมกับอาจารย์กู้... เพื่อจำลองการโจมตีเครือข่ายที่ซับซ้อน" อันอันพูดต่ออย่างใจเย็น "การที่จะเจาะระบบความปลอดภัยของตระกูลลั่ว... ฉันไม่มีความสามารถขนาดนั้นหรอกค่ะ แต่การเจาะ 'รหัสสำรอง' ของคุณหนูลั่วที่เขียนด้วยมือและเก็บไว้ในแฟลชไดรฟ์ที่ตู้เซฟ... มันง่ายกว่าการดาวน์โหลดรายงานวิจัยอีกค่ะ"
อันอันยื่นแฟลชไดรฟ์เล็ก ๆ อันหนึ่งออกไป
"เงินค่าเทอมของฉัน หนึ่งแสนหยวน ได้ถูกโอนกลับเข้าบัญชีเรียบร้อยแล้วค่ะ และรหัสสำรองของคุณหนูลั่ว... ก็อยู่ในแฟลชไดรฟ์อันนี้ ถ้าอยากได้คืน... รบกวนอย่ามาวุ่นวายกับครอบครัวของฉันอีก"
ฉิงเหยาจ้องอันอันด้วยความโกรธแค้น ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยเปลวไฟ นี่คือครั้งแรกที่เธอถูกนักศึกษาสาวเล่นงาน
"ซู่อันอัน! เธอจะรู้ไหมว่าเธอกำลังเล่นอยู่กับไฟ!"
อันอันยิ้มอย่างน่ารัก "ฉันรักไฟค่ะคุณหนูลั่ว... มันทำให้ฉันอุ่นดี" เธอเดินไปที่ประตู และหันกลับมาพูดทิ้งท้าย
"อ้อ... อีกเรื่องค่ะ อาจารย์กู้ บอกให้หนูตั้งใจทำงานกับเขานะคะ เขาเป็นอาจารย์ของหนูและฉันคือลูกศิษย์ที่เก่งที่สุดของเขา รบกวนคุณหนูลั่วอย่าให้มี 'จุดบกพร่อง' อะไรมาขวางทางพวกเรานะคะ"
อันอันเดินออกไป ทิ้งให้ฉิงเหยาจมอยู่กับความแค้นที่สั่งสม
การกระทำที่ไม่คาดคิด
ขณะที่อันอันเดินลงมาจากตึกบริหารของตงฟาอย่างฮึกเหิม เธอเปิดดูโทรศัพท์และพบข้อความจาก อาจารย์กู้
[ข้อความ: ผมเห็นร่องรอยการเข้าสู่ระบบที่ผิดปกติในบัญชีของคุณเมื่อเช้านี้ และผมรู้ว่าคุณเพิ่งไปทำอะไรมา 'การเอาคืน' โดยการละเมิดความปลอดภัยส่วนตัวเป็นสิ่งที่ไม่ควรทำ]
อันอันก้มหน้าลงอย่างสำนึกผิด เขารู้จนได้
จู่ ๆ ก็มีรถยนต์ไฟฟ้าซีดานสีดำคันหรูมาจอดเทียบข้าง ๆ เธอ กู้จิ่นหาน ลดกระจกลง ใบหน้าหล่อเหลาของเขายังคงเย็นชา
"ขึ้นมา" เขาพูดสั้น ๆ
"จะ... จะไปไหนคะอาจารย์?"
"ผมจะไปส่งคุณที่บ้าน และผมจะไปคุยกับคุณด้วยเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้... คุณต้องถูกลงโทษ"
จิ่นหานไม่ได้พูดด้วยน้ำเสียงดุดัน แต่แฝงไว้ด้วยอำนาจบางอย่างที่ทำให้อันอันปฏิเสธไม่ลง
อันอันเปิดประตูและเข้าไปนั่งข้าง ๆ เขา ในรถที่เงียบสนิท จิ่นหานขับรถออกไปสู่ท้องถนนในมหานคร ดวงอาทิตย์กำลังจะลับขอบฟ้าพอดี
"การลงโทษของคุณคือ..." จิ่นหานเริ่มพูด โดยไม่หันมามอง "คุณจะไม่ได้สัมผัสแป้นพิมพ์เป็นเวลา 24 ชั่วโมง และคุณต้องกินอาหารค่ำที่มีสารอาหารครบถ้วนตามที่ผมกำหนด... เพื่อไม่ให้ร่างกายอ่อนแอเกินไป"
เขาเลี้ยวรถเข้าไปในตรอกซอกซอยเล็ก ๆ ที่เต็มไปด้วยร้านอาหารเก่าแก่ที่อบอุ่น ก่อนจะดับเครื่องและหันมามองอันอันด้วยสายตาที่อ่อนลงเล็กน้อย
"ไปกันเถอะ... ผมหิวแล้ว และคุณต้องกินข้าวให้หมดจาน นี่คือคำสั่ง"
'อันอันมองใบหน้าของเขาอย่างสับสน เขากำลังลงโทษเธอ... หรือกำลังดูแลเธออยู่กันแน่?
- Writer
