จื่อหานยกน้ำชาดื่ม จ้องมองสตรีที่อยู่ตรงหน้าไม่วางตา มุมปากของเขายกยิ้มอย่างพอใจเมื่อเห็นว่าเยี่ยนฟางทำตามคำของเขาอย่างเชื่อฟัง นางค่อย ๆ ถอดชุดออกทีละชิ้นเผยให้เห็นผิวขาวราวน้ำนมของนาง
พรึบ!!
ผ้าชิ้นสุดท้ายถูกโยนลงบนพื้น จื่อหานมองเรือนร่างเปลือยเปล่าของสตรีตรงหน้า แม้เขาในตอนนี้มีสีหน้าเรียบเฉยราวกับไม่รู้สึกอะไรแต่ภายในใจกลับรู้สึกอยากกระโจนเข้าหาคนตรงหน้า ทำให้ใบหน้าสวยของนางเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำรักของเขา จื่อหานพยายามเก็บซ่อนอาการหื่นกระหายของเขาเอาไว้ไม่ให้คนตรงหน้ารู้ตัว
เยี่ยนฟางสูดหายใจเข้าเพื่อเรียกความกล้าของตัวเอง ก่อนจะค่อย ๆ ขยับขึ้นไปบนเตียงนางจ้องมองอาชุนหุ่นไม้ที่นอนอยู่บนเตียง ก่อนจะปรายตามองไปที่จื่อหานที่จ้องมองนางด้วยสายตาเรียบเฉยอยู่เช่นเดียวกัน
"ไม่ใช่ข้าที่เจ้าต้องสนใจ แต่เป็นอาชุนต่างหาก"
จื่อหานพูดออกมาเสียงเรียบ เยี่ยนฟางที่ได้ยินเช่นนั้นก็พยักหน้ารับเบา ๆ น
