ราคะปีศาจ 9 ตน

ปีศาจดอกไม้พิษ ตอนที่ 6

"หมอหญิง??"

"พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมได้ยินว่านางเชี่ยวชาญเรื่องการถอนพิษจึงพานางมารักษาองค์ชาย"

แม่ทัพเผิงพูดออกมาเสียงเรียบ จ้องมองศิษย์โง่ของตนที่เมื่อครู่ตะโกนร้องโวยวายว่าถูกสตรีขืนใจ

องค์ชายหกเองในตอนนี้เริ่มเข้าใจเหตุการณ์ก็มีสีหน้าอ่อนลงความโกรธของเขาเริ่มจางหายไป

"ในเมื่อองค์ชายหายดีแล้ว ก็คงกลับวังหลวงได้แล้ว"

องค์ชายหกที่ได้ยินเช่นนั้นไม่ได้รู้สึกโกรธอะไร เพราะแม่ทัพเผิงผู้นี้ขึ้นชื่อเรื่องเย็นชาและไร้มารยาทอยู่แล้วเขาที่เป็นศิษย์มาหลายปีรู้สึกชินกับการกระทำเช่นนี้ของอาจารย์แล้ว

"ข้าจะให้ทหารคุ้มกันท่านกลับไป"

"เดี๋ยวสิ นี่ก็ดึกมากแล้วอย่างน้อยให้ข้าพักที่นี่อีกสักคืนไม่ได้หรือท่านอาจารย์ อีกอย่างข้าก็ควรกล่าวคำขอโทษกับหมอหญิงผู้นั้นก่อนไปสิ"

"ขอโทษ??"

"ใช่ ข้าคิดว่านางเป็นนางกำนัลที่อยากปีนป่ายเตียงข้าก็เลยผลักนางตกเตียงไป"

พอนึกถึงฉากนั้นความรู้สึกผิดก็เกิดขึ้นในใจองค์ชายหก แทนที่จะกล่าวคำขอบคุณนางแต่เขากลับทำเช่นนั้น ไม่แปลกที่เมื่อเย็นนางจะมีท่าทางโกรธแบบนั้น

"กลับไป อย่าต้องให้กระหม่อมพูดเป็นครั้งที่สอง"

ด้านหลันฮวาในตอนนี้กำลังนั่งดื่มสุราอยู่บนหลังคาของจวนแม่ทัพเผิง นางเงยหน้ามองดวงจันทร์ก่อนจะยิ้มเศร้าออกมา

"ใครใช้ให้ข้าหลงรักมนุษย์กัน"

หลันฮวาพูดออกมาเสียงเรียบ แม้จะเป็นการเดินทางสั่น ๆ แต่ระหว่างทางแม่ทัพเผิงก็ดูแลนางเป็นอย่างดี จนนางเผลอคิดว่าเขาเองอยากแต่งนางเป็นฮูหยินจริง ๆ

"จะมีมนุษย์โง่เง่าที่ไหนอยากแต่งกับปีศาจกัน"

หลันฮวาพูดออกมาเสียงเรียบในใจรู้ดีว่าไม่มีทางสมหวังกับความรักในครั้งนี้ นางยกสุราขึ้นดื่มก่อนจะยิ้มเศร้ากับดวงจันทร์อีกครั้ง

ลี่อินเคยบอกว่ารักแรกมักลืมยากใช่หรือไม่อีกกี่ร้อยปีกันข้าถึงจะลืมได้...

"เจอแล้วโจรขโมยสุรา"

เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้น แต่ไม่ได้ทำให้หลันฮวาที่นั่งดื่มสุราอยู่รู้สึกดีใจเลยสักนิด

แม่ทัพเผิงเดินมานั่งข้าง ๆ หลันฮวา เขาได้ยินทุกสิ่งที่นางพูดแม้จะรู้สึกดีใจที่นางรักเขาแต่ก็ยังรู้สึกผิดที่โกหกนาง จึงคิดอธิบายทุกอย่างให้นางเข้าใจ

"หลันฮวา ข้าขอโทษที่โกหกเจ้ามาตลอด"

"........"

"แต่เรื่องที่องค์ชายหกที่กำลังจะได้แต่งตั้งเป็นรัชทายาทโดนลอบสังหารจนนอนไม่ได้สติ ข้าไม่อาจบอกผู้อื่นได้จริง ๆ"

"แต่ข้าคือคนที่มาช่วยเขา มีสิ่งใดต้องกลัว"

"ผู้ที่สั่งการให้มีการลอบสังหารครั้งนี้ขึ้นคือฮองเฮามารดาขององค์ชายหก ทำให้ข้าในตอนแรกไม่อาจไว้ใจใครได้ ข้าไม่รู้ด้วยซ้ำว่าปีศาจเช่นพวกเจ้าเชื่อถือได้แค่ไหน"

"............"

"แต่พอข้าได้อยู่กับเจ้าข้าก็เข้าใจว่าเจ้าดีต่อข้าเพียงใด มีหลายครั้งที่ข้าคิดจะบอกออกไปแต่ก็กลัวว่าหากเจ้ารู้แล้วจะหนีข้ามาเช่นนี้"

"หึ เพราะกลัวว่าข้าหนีไปแล้วจะไม่มีใครรักษาองค์ชายโง่ผู้นั้นสินะ"

"ไม่ใช่"

แม่ทัพเผิงพูดออกมาเสียงแข็ง หลันฮวาเองก็หันไปมองหน้าเขาเพื่อฟังคำตอบ

"เพราะกลัวว่าเจ้าจะจากไป...แล้วข้าจะไม่ได้เจอเจ้าอีก"

"........."

"ในตอนนั้นข้าลืมไปด้วยซ้ำว่าที่เจ้าเดินทางกับข้าเพราะเหตุผลอะไร นอกจากเรื่องนี้ตลอดมาที่ข้าทำไม่เคยเสแสร้งหรือโกหกเจ้า ทุการกระทำทุกคำพูดข้าตั้งใจและจริงจังมาตลอด ข้าขอสาบานต่อฟ้าหากโกหกแม้ครึ่งคำของให้ข้าไม่ตายดี"

"ชะ...เช่นนั้นเอง"

หลันฮวาหันไปมองทางอื่นเพื่อหลบสายตาของคนตรงหน้า นางเม้มปากแน่นไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดเมื่อได้ยินเช่นนี้นางก็รู้สึกโล่งใจและดีใจอย่างประหลาด

"นี่ หลันฮวาเจ้าว่าทหารที่เดินตรวจตราอยู่ด้านล่างมีกี่คน"

หลันฮวาก้มลงไปมองทหารที่ตรวจตราอยู่ด้านล่าง ไม่ต้องนับก็รู้ว่ามีเพียงสามคนเท่านั้น

"สามคน"

"เช่นนั้นหรือ เหตุใดข้าถึงนับได้แค่สองคนกัน"

แม่ทัพเผิงลูบคางตัวเองอย่างใช้ความคิด

"มีเพียงสามคน ดูสิ หนึ่ง สอง สาม"

หลันฮวาชี้ไปที่ทหารที่เดินอยู่ก่อนจะนับให้แม่ทัพเผิงดู แต่เมื่อหันไปมองหน้าเขาพบว่าแม่ทัพเผิงไม่ได้มองเหล่าทหารแต่อย่างใดเขากลับทำเพียงจ้องนางด้วยรอยยิ้ม

"สามคนจริง ๆ ด้วย สงสัยข้าจะเป็นมนุษย์โง่เสียแล้ว"

"หะ"

"เจ้าบอกไม่ใช่หรือว่า จะมีมนุษย์โง่เง่าที่ไหนอยากแต่งกับปีศาจ"

แม่ทัพเผิงยกยิ้มก่อนจะจับมือของหลันฮวามาทาบที่อกข้างซ้ายของเขา

"ข้ายอมเป็นมนุษย์โง่ ที่ได้แต่งปีศาจเป็นภรรรยา"

"มะ..แม่ทัพเผิง"

"หลันฮวา เจ้าจะแต่งกับมนุษย์โง่ที่แสนอัปลักษย์คนนี้ได้หรือไม่"

หลันฮวามองแม่ทัพเผิงน้ำตาคลอ นางไม่อาจพูดความดีใจออกมาเป็นคำพูดตอนนี้ได้ ทำได้เพียงพยักหน้าด้วยรอยยิ้มเท่านั้น

ข้าเองก็คงเป็นปีศาจโง่เง่าที่ยอมตกหลุมรักมนุษย์เช่นกัน...

หนึ่งปีต่อมา

ณ.ห้องหอ

“พี่ใหญ่...”

หลันฮวาชุดเจ้าสาวที่กำลังนั่งรอเจ้าบ่าวอยู่ในห้องหอ พูดออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อนเมื่อสัมผัสได้ว่าผู้ที่กำลังเดินเข้ามาในห้องหอของนางเป็นใคร หลันฮวาวางพัดลงจ้องมองคนทั้งสามที่ยืนอยู่ตรงหน้านาง

"ลี่อิน โม่โฉวนี่พวกเจ้าก็..."

ลี่อินปีศาจแมงมุมและโม่โฉวปีศาจงูดำทำสีหน้าเบื่อหน่ายก่อนจะปรายตามองไปที่ ซีฮันปีศาจจิ้งจอกที่ยืนคั่นกลางระหว่างพวกเขา

โดนพี่ใหญ่บังคับมาสินะ...

"เอาสิโม่โฉว ล้างความจำนางให้นางลืมเจ้ามนุษย์เจ้าเล่ห์นั่นซะ"

"พี่ใหญ่ ทำเช่นนั้นไม่ได้นะเจ้าคะ"

หลันฮวาพูดออกมาเสียงเรียบ ก่อนจะเดินไปกุมมือซีฮันที่มองนางน้ำตาคลอ เพราะซีฮันเป็นผู้เลี้ยงดูนางมาตั้งแต่เป็นดอกไม้การที่เขาจะเสียใจที่นางแต่งงานออกไปเช่นนี้ก็ไม่ใช่เรื่องแปลก

"เด็กดี เจ้าโดนมนุษย์เจ้าเล่ห์นั่นหลอกใช่ไหม"

"พี่ใหญ่ ข้ารักเขาจริง ๆ เจ้าค่ะ"

หลันฮวาพูดออกมาด้วยรอยยิ้ม ซีฮันลูบหัวนางเบา ๆ

"ข้าสัญญาจะไปหาท่านบ่อย ๆ ดีหรือไม่เจ้าคะ"

"สัญญาแล้วนะ"

"เจ้าค่ะ"

ลี่อินและโม่โฉวหันไปสบตากัน ก่อนจะยกมือลูบหัวหลันฮวาเบา ๆ

"อย่าห่วงเลย ซีฮันข้าจะดูแลให้เอง" ลี่อิน

"เด็กโง่ หากมนุษย์โง่นั่นรังแกเจ้ามาบอกข้า ข้าจะฆ่ามันให้เอง" โม่โฉว

"ขอบคุณพวกท่านมากเจ้าค่ะ"

"ในเมื่อนางไม่อยากไปเช่นนั้นซีฮันเจ้าก็อย่าวุ่นวาย ออกมากับข้า"

เมื่อเห็นว่าซีฮันถูกลี่อินและโม่โฉวลากออกไปจากห้อง หลันฮวาก็ส่ายหัวเบา ๆ

"ข้าสัญญาว่าจะใช้ชีวิตให้ดีเจ้าค่ะ หวังว่าพวกท่านพี่เองก็จะพบคนที่เป็นคู่ชะตานะเจ้าคะ"

หลันฮวากลับมานั่งบนเตียง ก่อนจะหยิบพัดมาปกปิดใบหน้าไว้เช่นเดิม ไม่นานเสียงฝีเท้าที่คุ้นเคยก็ดังขึ้นอีกครั้ง หลันฮวายกยิ้มขึ้นเพราะรู้ว่าผู้ที่มาคือใคร

แม่ทัพเผิงจ้องมองสตรีตรงหน้าด้วยรอยยิ้ม มือหนาค่อย ๆ หยิบพัดออกเผยให้เห็นใบหน้าที่งดงาม

"ท่านพี่"

"ท่านพี่หรือดียิ่ง ข้าชอบให้น้องหญิงเรียกเช่นนี้"

แม่ทัพเผิงพูดจบก็ดึงสตรีตรงหน้ามาโอบกอด กลิ่นหอมอ่อน ๆ ที่มาจากสตรีตรงหน้ายิ่งทำให้เขาพอใจ ความรู้สึกดีใจและมีความสุขแท้จริงเป็นเช่นนี้เอง

"ท่านพี่ข้ารักท่านนะเจ้าคะ"

หลันฮวาพูดออกมาด้วยรอยยิ้ม นางผละออกจากแม่ทัพเผิง ทั้งสองสบตากันหวานซึ้ง

"ข้าก็รักเจ้า น้องหญิง"

แม่ทัพเผิงพูดจบก็โน้มตัวเข้าไปหานาง ริมฝีปากของทั้งสองประกบเข้าหากันก่อนแม่ทัพเผิงจะส่งลิ้นร้อนเข้าไปตวัดไปมาราวกับต้องการให้รางวัลคนตรงหน้า

"อืมมมมม"

มือหนาลูบไล้ไปตามร่างบาง หลันฮวาสะดุ้งตัวเล็กน้อยก่อนจะผลักแม่ทัพเผิงออก นางเม้มปากแน่นเพราะไม่เคยทำเช่นนี้เลยรู้สึกกลัว แม้นางจะศึกษาตำรากามสูตรมามากมายแต่พออยู่ในสถานการณ์แบบนี้ก็รู้สึกกลัว

"ข้า..."

หลันฮวามองแม่ทัพเผิงที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ด้วยสายตาเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด

"น้องหญิง ไม่เป็นไร"

แม่ทัพเผิงพูดออกมาด้วยรอยยิ้ม ก่อนเขาจะโน้มลำตัวนอนลงบนตักนุ่ม หลันฮวาที่เห็นเช่นนั้นก้มลงมองสามีด้วยความรู้สึกผิด

"เจ้าไม่ต้องกังวลไป ตอนนี้อาจจะยังไม่ถึงเวลา"

"ท่านพี่ไม่โกรธหรือเจ้าคะ"

แม่ทัพเผิงดึงมือของหลันฮวามาก่อนจะพรมจูบเบา ๆ เขาไม่ได้รู้สึกโกรธหรือไม่พอใจคนตรงหน้าเลยสักนิด

"ข้าจะโกรธได้เช่นไรแค่เจ้ายอมแต่งกับข้าก็ถือว่าคุ้มค่าแล้ว เอาเถอะข้าจะรอคอยอย่างใจเย็น"

"เจ้าคะ"??

"รอคอยให้ภรรยาของข้าหิวกระหายในตัวสามีจนต้องกระโจนเข้าหาด้วยท่าทางที่ร้อนแรง สักวันต้องมีวันนั้นข้าจะอดทนรออย่างใจเย็น"