"เหตุใดจวนเจ้าเงียบราวกับไม่มีผู้คน"
โม่โฉวที่อุ้มฟางหรูเข้ามาในจวนเอ่ยถามออกไปเสียงเรียบ มองสำรวจรอบ ๆ จวนที่ไม่มีแม้แต่คนเฝ้าประตู ภายในจวนมืดสนิทไม่มีแสงสว่างจากโคมไฟเลยสักนิด
"ในจวนมีเพียงข้าผู้เดียว"
ฟางหรูพูดออกมาด้วยรอยยิ้มเศร้า นางเลือกที่จะอยู่คนเดียวและเลือกที่จะไม่พบเจอผู้คนหากไม่จำเป็นนางก็แทบจะไม่ออกจากจวนเลยด้วยซ้ำ เพราะหากนางจากไปแล้วพวกเขาจะได้ไม่ต้องรู้สึกเสียใจหรือโศกเศร้าเช่นเดียวกับที่นางเคยเป็น
โม่โฉวที่ได้ยินเช่นนั้นก็ขมวดคิ้วทันที เขาก้มลงมองสตรีที่อยู่ในอ้อมแขนไม่ใช่ว่านางร่ำรวยหรือ หรือว่าหีบทองที่จ้างข้าคือทั้งหมดที่นางมี
"หลังจากนี้ วางข้าลงเถอะเจ้าค่ะต่อจากนี้ข้าเดินเองได้เจ้าค่ะ"
โม่โฉววางฟางหรูลงให้ยืนอยู่ตรงหน้าเขา
"ท่านจะเข้าไปดื่มชาไหมเจ้าคะ"
"ไม่ล่ะ ข้าจะกลับแล้ว"
"ข้าเดินไปส่งนะเจ้าคะ"
ไม่ต้องรอให้โม่โฉวตอบอะไร ฟางหรูก็เคาะไม้เดินนำเขาไปที่ประตู
