ผู้คนมักพูดว่า ปีศาจมักเต็มไปด้วยความโลภและราคะ พวกเขามักล่อลวงมนุษย์ด้วยร่างกาย หากมนุษย์ใดตกหลุมพรางก็ไม่อาจถอนตัวได้อีก คำพูดเช่นนี้อาจใช้ได้กับปีศาจตนอีกแต่กับข้ามันต่างออกไป ข้าซูมี่ปีศาจนก เมื่อเดือนก่อนข้าในร่างนกบาดเจ็บสาหัสและถูกมนุษย์ผู้หนึ่งช่วยไว้ หลังจากหายดีข้าจึงบินหนีไป บุญคุณที่เขาช่วยข้าจึงคิดตอบแทนตกดึกข้าจึงปีนป่ายขึ้นเตียงของเขาและตอบแทนเขาด้วยร่างกายของข้า แต่นั่นเป็นสิ่งที่ข้าทำพลาดที่สุดเพราะหลังจากวันนั้น ข้าก็หลงใหลในแท่งหยกของเขาราวกับถูกมันล่อลวง จนหยุดที่จะปีนป่ายเตียงของเขายามค่ำคืนไม่ได้เลยแม้ผ่านไปสามเดือนข้าก็ยังคงทำเช่นนี้อยู่
"อ่าส์ ข้าชอบแท่งหยกท่านยิ่งนัก ซี๊ดดดด"
ซูมี่ครางออกมาเบา ๆ พลางบดสะโพกลงบนแท่งหยกที่อยู่ในรูสวาทของนางอย่างเอาแต่ใจ มือบางลูบไล้ตามแผงอกของคนที่หลับอยู่อย่างหลงใหล
"หานตงเจ้าชอบหรือไม่ ซี๊ดดดดด"
แม้จะรู้ว่าคนที่หลับอยู่ไม่ได้
