อาจต้องสูญเสีย…8/3
962 Words
“คุณนินทร์ครับคุณรามกลับมาแล้วครับ”
สองแม่ลูกก็ได้ยินเหมือนกัน เดหลีจึงจับต้นแขนทั้งสองข้างของอธินินทร์แล้วหมุนกระชากให้เธอหันหน้าสลับกันคนละทิศ อธินินทร์รับรู้แผนขั้นอนุบาลนี้ของอีกฝ่ายทันที แต่เธอก็พร้อมจะเล่นให้สมบทบาท
“อยากเป็นฝ่ายถูกกระทำมากเหรอ ได้ ฉันจะสนองให้”
เพียะ! เพียะ!
ยังไม่ทันที่เดหลีจะทันได้ตั้งตัวก็ถูกฝ่ามือของอธินินทร์ตวัดใส่หน้าเต็ม ๆ ทั้งสองแก้มจนเซล้ม ดาหลาที่ยืนคุมเชิงอยู่รีบถลาเข้ามารับตัวลูกสาว
“ว้าย ลูกหลี เจ็บมากมั้ยลูก”
“ตัวแม่มันก็ต้องโดนด้วย”
อธินินทร์ตวัดฝ่ามือลงมาที่ใบหน้าของดาหลาอย่างเต็มแรงอีกคน จนทั้งสองคนล้มกลิ้งลงไปด้วยกัน เธอมองด้วยความสะใจถึงแม้จะเดาได้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นตามมาจะเป็นอย่างไร และเธอจะโดนชิงชังมากขึ้นขนาดไหน ในเมื่อจะพูดจะแก้ต่างอะไรไปก็ไม่มีประโยชน์ ไหน ๆ ก็ถูกเกลียดอยู่แล้ว ถ้ามันจะเพิ่มมากขึ้นจะเป็นไรไป
“ยังไม่สะใจ แค่นี้ยังไม่สมบทบาทเลย มานี่”
“อย่าทำอะไรเราสองแม่ลูกเลย เรายอมแล้ว เรายอมแล้ว...กรี้ดดด ช่วยด้วย”
“เอาเลย ร้องออกมาเลย ร้องดัง ๆ จะได้ดูสมจริง”
อธินินทร์ตามมาจิกผมของเดหลีกระชากจนหน้าหงาย ตอนนี้เธอพร้อมจะเป็นนางร้ายเต็มตัว มือเรียวง้างขึ้นสูง เหยียดปากยิ้มเยาะ ในขณะที่มองเห็นความหวาดกลัวในแววตาของคู่ต่อสู้ เธอไม่กลัวหรอกว่าพระเอกจะมาเห็นช็อตนี้ เห็นก็ยิ่งดี
“อยากโดนมากใช่มั้ย”
“อย่า...กรี๊ด”
“หยุด!”
สถานการณ์กำลังเดือดระอุ เสียงทรงพลังก็ดังขึ้นทันท่วงที พระเอกถูกปล่อยคิวออกมาจังหวะพอดีเป๊ะ เขาพุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็วกระชากมือที่ง้างขึ้นและกำลังจะตวัดลงบนใบหน้าของนางเอกพร้อมกับเหวี่ยงร่างนางอิจฉาปลิวว่อนออกไป แต่ขาที่แข็งแรงจากการบริหารอย่างสม่ำเสมอก็พาร่างกายให้ทรงตัวได้ไม่ถึงกับล้ม ปรศุเข้าไปประคองร่างที่บอบช้ำของเดหลีในสภาพยับเยิน ใบหน้าทั้งสองข้างแดงเป็นรอยนิ้วมือ ผมยาวกระเซิงจากการโดนจิก เห็นกับตาแบบนี้ต่อให้อธินินทร์จะแก้ตัวอย่างไรมันก็ไม่มีทางฟังขึ้น
“เธอทำบ้าอะไร”
เขาหันมาตะคอกอย่างเดือดดาลใส่เธอ หญิงสาวยิ้มยินดีด้วย เมื่อทุกอย่างตรงตามแผนการของอสรพิษแม่ลูกสองตัวนั่นทุกช็อต
“เล่นละครอยู่”
คำตอบยียวน สีหน้าไม่สลดยิ่งทำให้ปรศุโกรธจัด
“เอาอีกมั้ยล่ะ ยังสนุกอยู่เลย มานี่”
อธินินทร์ขยับตัวจะเข้าไปหาเดหลีที่กำลังทำท่าทางน่าสงสาร ร้องไห้กระซิกเนื้อตัวสั่นเทาซุกอยู่กับแผ่นหลังของปรศุ
“อธินินทร์!” ปรศุตวาดชื่อเธอ คว้ามือที่หมายจะทำร้ายคนของเขาแล้วกระชากออกห่าง ทั้งสีหน้าและแววตาบ่งบอกถึงความโกรธที่พุ่งขึ้นจนถึงขีดสุด หากฆ่าเธอได้เดี๋ยวนี้ตรงนี้เขาคงทำไปแล้ว
“มันจะมากเกินไปแล้วนะ พรุ่งนี้เราไปหย่ากัน” เขาจ้องหน้าเธอ นัยน์ตาแทบลุกเป็นไฟ “แล้วฉันก็จะไม่ให้เธอแม้แต่สตางค์แดงเดียว อย่าคิดว่าแค่เธอไม่ยอม ฉันจะทำอะไรเธอไม่ได้”
“แปะ แปะ แปะ” อธินินทร์ปรบมือพร้อมกับหัวเราะทั้งที่ไม่ได้รู้สึกขำ แววตาเย้ยหยัน ก็กะไว้แล้วต้องได้ยินคำนี้
“อยากจะหย่าใจแทบขาดแล้วสินะคะ จะได้จดทะเบียนใหม่กับคนในใจ ถถถ...ไม่คิดว่าคุณปรศุที่แสนจะฉลาดปราดเปรื่องจะมาตายน้ำตื้น เสียท่าให้มารยาพื้น ๆ ของงูพิษเอาง่าย ๆ” อธินินทร์จุปากแล้วส่ายหน้า ท่าทางกวนประสาท
พายุโทสะของปรศุยิ่งลุกโหม เขาคว้าไหล่บอบบางของเธอแล้วบีบอย่างแรงจนอธินินทร์นิ่วหน้า แต่ก็ไม่สามารถหยุดคำพูดต่อมาของเธอได้
“งั้นก็เตรียมโดนหลอกจนหมดตัวนะคะ ปลิงควายแม่ลูกนี่มันยิ่งกว่าผีนรก มันไม่ได้แค่สูบเลือดสูบเนื้อแต่มันยังกินจนไม่เหลือแม้แต่กระดูก”
“หยุด!”
“ฉันไม่หยุด”
ผลัก...ปัก!
พูดยังไม่ทันจบประโยคดีร่างบางของเธอก็ถูกเขาเหวี่ยงให้ล้มลงกับพื้น สีข้างกระแทกกับราวบันไดก่อนจะทรุดตัวก้นจ้ำเบ้า
“โอ๊ย”
แต่อธินินทร์ก็ยังไม่หมดฤทธิ์ เธอจ้องมองแม่ลูกคู่นั้นด้วยสายตาเคียดแค้น
“พรุ่งนี้เราไปหย่ากัน เธอไม่มีทางปฏิเสธฉันได้อีก”
“แล้วคุณจะต้องเสียใจ”
“มีแต่เธอนั่นแหละที่จะต้องเสียใจ เพราะฉันไม่มีวันเสียใจเพราะหลีกับคุณน้า”
อธินินทร์น้ำตาร่วงเผาะ ไม่ได้เสียใจกับสิ่งที่เขาทำอีกแล้ว แต่เพราะคับแค้นใจที่ ‘โง่’ ให้ใจกับคนผิด
ปรศุประคองร่างเดหลีกลับไปที่เรือนหลังเล็กโดยไม่แม้แต่เหลือบมองเธอที่นั่งอยู่กับพื้นเพราะแรงเหวี่ยงของเขา หญิงสาวรู้สึกจุกจนลุกขึ้นไม่ได้ในทันที ป้าจิตรกับแม่บ้านอีกคนจึงรีบเข้ามาช่วย
“คุณนินทร์เป็นยังไงบ้าง เจ็บตรงไหนบ้างคะ” แม่บ้านใหญ่ถามอย่างห่วงใย
“ไม่เป็นอะไรมากจ้ะป้า กระแทกกับบันไดเลยจุกนิดหน่อย” อธินินทร์พยายามยิ้มให้
“มาค่ะ ป้าจะพยุงขึ้นไปพักบนห้องนะคะ”
^
^
^
- Writer
