อาจต้องสูญเสีย…8/2
1274 Words
อธินินทร์พยายามจะปลูกกุหลาบของเธอใหม่ลงในกระถางกับลุงชม ตั้งใจว่าจะปลูกไว้สักสามกระถางพอไว้ดูความสวยงามของมัน ในตอนที่ลุงชมเดินไปขนดินจากโรงเรือนมาเพิ่มสองแม่ลูกก็เดินเข้ามา
“หลีชอบดอกลิลลี่ ไม่รู้ว่าพี่รามจะปลูกให้หลีมั้ยนะคะคุณแม่”
“คุณรามต้องปลูกให้ลูกแม่ได้อยู่แล้ว พี่เขาตามใจลูกหลีของแม่ยังกับอะไร วันก่อนแค่เปรยว่าไม่ได้กินสละลอยแก้วมานานแล้ว ตอนเย็นมาเลย เนี่ยแล้วดูสิแค่หนามกุหลาบทำมือหลีเป็นแผลยังสั่งให้ตัดทิ้งหมดไม่ให้เหลือแม้แต่ตอ ดูแลเอาใจใส่ลูกแม่ดีเหลือเกิน”
อธินินทร์ได้ยินเสียงพูดคุยที่ดังอยู่ข้างหลังของเธอแล้วแต่ก็ทำเฉยไม่หันไปสนใจ คิดเสียว่าเป็นเสียงของแมลงหวี่แมลงวันบินผ่าน แต่คนที่มันตั้งใจมาหาเรื่องมีหรือจะยอม ลีลาวดีที่เข้ามาเป็นเลขาของปรศุก่อนหน้าที่เดหลีจะกลับมาเป็นคนที่เธอขอให้ชายหนุ่มรับเข้าทำงาน ปรศุรับลีลาวดีเข้ามาเพราะเห็นแก่คนรัก ในฐานะเลขาลีลาวดีจึงรู้ทุกความเคลื่อนไหวของปรศุและคอยรายงานให้กับสองแม่ลูก
ก่อนหน้าที่นางร้ายทั้งสองจะเดินมาหาเรื่องอธินินทร์ ลีลาวดีได้ส่งข้อความเสียงมาบอกว่า ปรศุออกจากออฟฟิศแล้วและบอกว่าจะกลับบ้านเลย สองแม่ลูกยิ้มอย่างพอใจเพราะจังหวะช่างเหมาะเจาะ
“คนเรานี่นะ ผู้ชายเขาไม่ได้รักไม่ได้ชอบสักนิด แค่เอาเล่น ๆ ฆ่าเวลารอตัวจริงเขากลับมา ก็ยังจะหน้าด้านหน้าทนยื้อเขาไว้ ใครกันนะ” เดหลีเอ่ยขึ้น ผู้เป็นแม่จึงรีบเสริม
“แหม ก็คนเคยสูงส่งมาก่อนนี่ลูก มองไม่เห็นหัวใคร พอถึงเวลาตกต่ำก็ทำใจไม่ได้เป็นธรรมดา เจอหลักยึดก็ต้องเกาะไว้ให้แน่นแบบนี้แหละลูก”
จบประโยคก็มีเสียงหัวเราะเยาะหยันดังขึ้น
“นั่นสิคะ ตกอับขนาดนี้แล้วก็ยังจะกล้าเชิดหน้าทำท่าหยิ่งยโส คิดว่าตัวเองยังเป็นคุณหนูผู้เลิศเลอ ไม่ได้รู้ตัวเลยว่าคนเขารังเกียจ เขาไล่ก็ไม่ไป ยังด้านหน้าอยู่ให้เขารำคาญตา”
“แหม ลูกหลีก็ หนังหน้าคนเนี่ย บางทีก็เป็นแบบหนาพิเศษ ถนนคอนกรีตยังต้องหลีกให้ แถมต่อมความอายยังบกพร่อง ถูกด่าถูกไล่ก็ไม่รู้สึกรู้สาหรอกลูก” แม่ลูกรับส่งกันอย่างเข้าขา
อธินินทร์ทั้งรำคาญใจและขยะแขยงแม่ลูกใจหยาบคู่นี้ เธอไม่อยากอารมณ์เสียเพราะเสียงเห่าหอนไร้สาระของหมาจรจัดสองตัวที่เนรคุณแว้งกัดคนให้ข้าวให้น้ำพวกมัน แต่ความเงียบไม่สามารถทำให้มันสองตัวหยุดเห่า กลับทำให้มันได้ใจเห่าดังมากขึ้น หญิงสาวลุกขึ้นยืนแล้วหันกลับมามองสองแม่ลูกที่พากันจ้องหน้าเธอด้วยสายตาที่พร้อมมีเรื่องเต็มที่ อธินินทร์รู้ดีว่าถ้าเธอตอบโต้ก็จะเข้าทางพวกมัน เธอต้องรับมือกับตัวร้ายแม่ลูกนี่อย่างมีสติ การโต้เถียงไม่เกิดประโยชน์เปลืองน้ำลายเปล่า และไม่ว่าเธอจะพูดอะไรพวกมันก็สามารถบิดเบือนสร้างสตอรีใหม่ใส่ไข่บีบน้ำตาจนเธอกลายเป็นนางมารร้าย ส่วนสามีเธอก็พร้อมจะเชื่อแบบไม่ลืมหูลืมตา
ทำไมเธอต้องทำให้พวกมันได้สมใจ อดใจไว้อีกนิด รอจัดการทีเดียวให้พวกมันนิ่งตายคาหลักฐานดีกว่า
อธินินทร์ยิ้มออกมาด้วยความสะใจล่วงหน้า ทำให้สองแม่ลูกเห็นแล้วรู้สึกเจ็บยิ่งกว่าถูกด่า
“แกยิ้มอะไร”
“ยิ้มให้ความโง่ของพวกเธอแม่ลูกมั้ง”
ก่อนที่ริมฝีปากสวยจะบิดคว่ำลง ตอนนี้เธอจะเก็บแรงไว้ไม่ปะทะ อธินินทร์หมุนตัวจะเดินกลับเข้าไปในบ้าน แต่ก็ถูกมือของเดหลีกระชากกลับมาเผชิญหน้า
“แกว่าใครโง่”
เดหลีเค้นเสียงลอดไรฟันออกมา อธินินทร์สะบัดแขนออกจ้องหน้ากลับอย่างไม่เกรงกลัว ตอนที่ดาหลาพาลูกสาวเข้ามาอยู่ในบ้านเธอทำดีกับสองคนแม่ลูกนี้ตลอด ไม่มีท่าทีแสดงความรังเกียจ เดหลีเห็นชุดของเธอแล้วอยากใส่บ้าง เธอก็ยินดีมอบให้ทั้งที่รูปร่างและส่วนสูงของทั้งคู่ต่างกันค่อนข้างมาก รวมถึงเครื่องสำอาง กระเป๋ารองเท้า หากเดหลีเอ่ยปากว่าอยากได้อธินินทร์ก็ให้หล่อนอย่างเต็มใจ เธอไม่เคยทำไม่ดีกับสองแม่ลูกนี้เลยสักครั้ง แล้วทำไมพวกมันสองคนถึงได้ทำร้ายบิดาเธอ อธินินทร์รู้จากแม่บ้านเก่าแก่ที่ถูกดาหลาไล่ออกว่า ดาหลาเป็นคนชักชวนบิดาของเธอให้เข้าบ่อนจนกระทั่งอธิปติดการพนันไม่เป็นอันทำงานและท้ายที่สุดก็หมดเนื้อหมดตัว ส่วนเดหลีก็ทำตัวเป็นคุณหนูของบ้านเต็มตัวหลังจากที่เธอไม่อยู่ กินอยู่ใช้จ่ายอย่างหรูหราฟุ่มเฟือย แมลงดูดเลือดแม่ลูกยังแอบนำของมีค่าในบ้านไปขาย ยักย้ายถ่ายเททรัพย์สิน เรียกได้ว่าสองคนนี้เข้ามาล้างผลาญครอบครัวเธอจนย่อยยับ
“ก็ใครล่ะ ที่คิดว่าตัวเองจะรอด” อธินินทร์ยิ้มเหยียด
“ฉันสองคนไม่ได้ทำอะไร แกนั่นแหละที่หาเรื่องใส่ร้ายพวกฉัน”
“เหรอ อีกไม่นานก็จะรู้เอง ไม่ต้องให้ฉันพูดเยอะหรอก”
“ถ้าฉันเป็นอะไรไป พี่รามไม่ปล่อยแกไว้แน่”
“เธอคิดว่าฉันกลัวผู้ชายคนนั้นมากขนาดนั้นเลย”
เดหลีทำหน้าเยาะ “กลัวหรือไม่กลัว เขาก็เป็นคนที่ทำให้แกต้องเจ็บปวดกว่าคนอื่น ๆ แหละ เห็น ๆ กันอยู่ แค่ฉันกลับมาเขาก็รีบพาฉันเข้ามาอยู่ในบ้านไม่ยอมให้ห่างสายตา ส่วนแกก็แทบจะดิ้นตายเพราะเขาไม่แยแส ฉันโง่หรือเปล่ายังไม่รู้แต่ที่แน่ ๆ น่ะ แกนั่นแหละที่โง่!”
คำว่า ‘โง่’ ที่เดหลีพูดออกมาเน้นเสียงหนักแต่ก็ไม่ดังเกินไปนัก อธินินทร์รู้สึกหน่วงหนึบกับประโยคนี้ไม่น้อย เธอเพิ่งรู้ชัดว่าสาเหตุหนึ่งที่ทำให้เขายอมแต่งงานกับเธอก็เพราะเชื่อเรื่องปั้นแต่งของผู้หญิงคนนี้และอยากจะเอาคืนให้หล่อน แต่เรื่องนั้นไม่ได้ทำให้เธอเจ็บปวดมากเท่ากับการที่ได้รู้ว่าเขาไม่เคยมีใจให้เธอเลยแม้แต่น้อยนิดเพราะเขามีคนที่อยู่ในใจมาตลอด และคนในใจเขาก็คือหนึ่งในสองหญิงร้ายที่เธอเกลียดที่สุดในโลก
“หึ ถึงกับเงียบปากเลยเหรอ คงเสียใจมากสินะที่ทำยังไงผู้ชายเขาก็ไม่รัก อุตส่าห์อยู่กันมาเป็นปีเขายังไม่รู้สึกอะไรด้วย จะบอกให้นะถ้าไม่ใช่เพราะฉัน รับรองได้เลยว่าพี่รามไม่มีวันแต่งงานหรือข้องเกี่ยวกับคนอย่างแกแน่”
มีเสียงลุงชมลากล้อใส่ถุงดินกลับมา พร้อมกับบอกว่า
“คุณนินทร์ครับคุณรามกลับมาแล้วครับ”
^
^
^
***โปรดติดตามตอนต่อไปนะคะ ฝากกำลังใจมาให้กันด้วยน้า
- Writer
