ผู้หญิงคนนั้น…4/2
706 Words
“เดี๋ยวเราค่อยคุยกัน”
อธินินทร์ยืนหอบหายใจแรง หัวใจแทบระเบิดด้วยความโกรธที่อัดอั้นอยู่ภายใน เธอต้องสะกดกลั้นน้ำตาแห่งความน้อยใจ เสียใจ เจ็บใจ และแค้นใจไม่ให้ไหลออกมาต่อหน้าสองแม่ลูกตัวร้ายนั่น เธอจะไม่ยอมให้พวกมันเก็บไปหัวเราะเยาะเธอได้ในภายหลัง
ปรศุพาเดหลีและมารดาไปพักที่บ้านพักหลังเล็กด้านหลังตึกใหญ่ บ้านหลังนี้สร้างขึ้นไว้สำหรับรับรองแขก เป็นบ้านหลังเล็กกะทัดรัดน่ารัก มีสองห้องนอนและห้องรับแขกในตัว รอบบ้านเป็นสวนร่มรื่นและมีธารน้ำเล็ก ๆ ไหลผ่าน ห่างจากตัวตึกใหญ่ไม่ไกล ให้ความเป็นส่วนตัวมากพอสมควร
“น้องหลีกับคุณน้าพักที่นี่กันไปก่อน เรื่องอื่นค่อยว่ากัน พักให้สบายใจนะครับ”
ปรศุหันไปมองหน้าหญิงสาวที่กำลังยกมือซับน้ำตาโดยไม่พูดอะไร คนเป็นแม่จึงรีบเอ่ยด้วยน้ำเสียงดุแบบเอ็นดูว่า
“ขอบคุณพี่เขาสิคะ ที่ช่วยเราแม่ลูก”
เดหลีส่ายหน้า ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาทั้งน้ำตานองหน้าอีกครั้ง เอ่ยว่า
“หลีว่าเราไม่ควรอยู่ที่นี่นะคะคุณแม่ พี่รามแต่งงานแล้ว แล้วยังแต่งกับคนที่...จ้องจะทำร้ายเรา หลีกลัวค่ะแม่”
“ไม่เอาน่าลูก ตอนนี้เราเพิ่งกลับไทย ยังไม่มีแผนว่าจะไปที่ไหนทำอะไร เลยนะคะ พี่เขาให้มาพักที่บ้านก็ดีแล้วนะ”
ผู้เป็นแม่ปลอบลูกสาวที่กำลังสะอึกสะอื้นอย่างน่าสงสาร ชายหนุ่มจึงเข้ามาช่วยพูด
“อยู่ที่นี่ไปก่อนเถอะครับน้องหลี พี่รับรองจะไม่ให้ใครมาทำอะไรน้องหลีกับคุณแม่ได้”
“แล้วถ้ามี พี่รามจะทำยังไงคะ ถ้าเขามาทำตอนพี่รามไม่อยู่”
เขานิ่งเงียบไป เมื่อถูกดวงตาแดงก่ำที่กำลังร้องไห้จ้องถาม
“พี่ก็จะจัดการเขาอย่างเด็ดขาด”
“หลีไม่เข้าใจเลย ทำไมพี่รามถึงไปแต่งงานกับผู้หญิงใจร้ายคนนั้นได้”
“เป็นความต้องการของผู้ใหญ่น่ะ”
“ใช่ตอนที่หลีปฏิเสธพี่รึเปล่าคะ”
ปรศุเงียบ ถ้านับเวลาและสภาพจิตใจในช่วงนั้นก็ใช่ แต่เขาไม่อยากบอกเธอไปตามตรง
“เอาน่าลูก อย่าเพิ่งถามอะไรพี่เขามากเลย พักผ่อนก่อนเถอะ ร่างกายหนูยิ่งอ่อนแออยู่เดี๋ยวไม่สบายนะ”
สาวน้อยที่ถูกเลี้ยงดูมาอย่างดีจากผู้เป็นแม่หันไปสบตา แต่ยังมีข้อข้องใจเกี่ยวกับตัวเขาจึงหันมาถามอีกครั้ง
“เมื่อกี้หลีได้ยินว่าพี่รามจะหย่ากับเธอเหรอคะ”
ชายหนุ่มพยักหน้า ก่อนตอบ “ใช่ เรากำลังตกลงกันอยู่”
“แล้วเมื่อไหร่คะ”
“หลี พอแล้วลูก ไปพักผ่อนกันเถอะ”
ดาหลาที่เชี่ยวเกมมากกว่ารีบปรามลูกสาวที่เริ่มซักถามไม่หยุด อาจส่งผลให้ชายหนุ่มไม่พอใจขึ้นมาได้
“หลีขอโทษค่ะ ตอนนี้หลีเป็นคนนอกสำหรับพี่รามแล้วจริง ๆ” น้ำตาไหลออกมาอีกครั้งราวกับสั่งได้
“น้องหลีอย่าเพิ่งถามอะไรมากเลย พักผ่อนให้สบายใจก่อนดีกว่า” ชายหนุ่มปลอบประโลม
“น้าขอบคุณคุณรามอีกครั้งนะคะ ที่เมตตาลูกสาวของน้า”
“ยินดีครับ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมขอตัวก่อน ส่วนเรื่องอาหาร ทุกมื้อผมจะให้คนจัดมาส่งให้ที่นี่นะครับ”
“ค่ะ ขอบคุณค่ะ”
เรียบร้อยแล้วชายหนุ่มก็เดินกลับไปที่ตึกใหญ่ คราวนี้พออยู่กันสองคนแม่ลูกดาหลาก็คืนร่างเดิมเป็นดาหลาคนเก่า
“แกนี่จริง ๆ เลยนะเดหลี สอนเท่าไหร่ก็ไม่รู้จักจำ ผู้ชายน่ะไม่ชอบให้ใครมาเซ้าซี้เขาเกินไปรู้มั้ย ถ้าเขาจะบอกเขาก็บอกเองนั่นแหละ อยากได้ของของเราคืนก็ต้องใจเย็น ๆ จำไว้ อย่าให้เตือนหลายรอบ! ฉันบอกแกตั้งแต่ก่อนลงเครื่องแล้ว”
^
^
^
***ส่งกำลังใจให้ลูกสาวด้วยนะคะ บอบช้ำกันมากแน่ ๆ
Ebook ลดราคาทุกเล่ม กดได้เลนค่า
- Writer
