‘อีหน้าด้าน ไม่มียางอาย!’
‘สมควรแล้วที่ผัวมันติดเอดส์ เล่นชู้แม้กระทั่งกับพ่อผัวตัวเอง!’
‘คนอย่างมันน่าจะตายโหงตายห่าไปซะ!’
‘ไป๊! อีผู้หญิงสำส่อน อย่ามาเหยียบร้านกู ไป๊!’
หลากหลายคำด่าทอที่พากันตะโกนใส่หน้าหญิงสาว มินตราได้แต่กล้ำกลืนฝืนทนต่อโชคชะตาแสนโหดร้าย ร่างบางก้มเก็บเศษเหรียญที่เผลอทำตกข้างทาง ไม่อยากเงยหน้าขึ้นสบตากับใครทั้งสิ้น ตอนนี้เธอเหมือนขยะเปียกไร้ค่า ทุกคนมองเธอด้วยสายตาชิงชัง เหยียดหยามศักดิ์ศรีจนหมดสิ้น
แต่ก็อย่างว่าแหละ ผู้หญิงหลายใจอย่างเธอจะไปเหลือศักดิ์ศรีอะไรให้น่าภาคภูมิ ในเมื่อเรื่องคาวโลกีย์ดังกระฉ่อนไปทั่วหมู่บ้าน ทุกคนต่างรังเกียจในการกระทำจนไม่มีใครอยากเสวนาด้วย หนำซ้ำโรคเครียดที่กัดกินหัวใจก็ทำให้มินตราตกอยู่ในสภาพย่ำแย่ ไม่มีใครจ้างงาน ต้องอาศัยเก็บของเก่าขายประทังชีวิตไปวันๆ
“พี่ธร มากินข้าวจ้ะ”
มินตราร้องเรียกหลังกลับจากขายของเก่า วันนี้ได้เงินพอซื
