“เราฝนไง จำเราได้ไหม”
มินตรางงหนักเข้าไปใหญ่
“ฝนเหรอ?” เธอไม่คุ้นชื่อนี้เลย เพื่อนที่รู้จักก็ไม่มีใครชื่อนี้
“คุณคงจำคนผิดแล้วล่ะ ฉันไม่เคยรู้จักคุณมาก่อน”
มินตราคิดว่าต้องเป็นเช่นนั้นแน่ๆ หล่อนจึงรีบบอกปัดและก้มหน้าก้มตาเก็บขวดน้ำเปล่าต่อ
นี่ก็บ่ายคล้อยใกล้เย็นเต็มที เธอต้องรีบทำงานแข่งกับเวลา เดี๋ยวพอเก็บขวดน้ำแถวๆ นี้เสร็จก็ต้องรีบไปหาเก็บของเก่าจากที่อื่นต่อ เห็นทีวันนี้คงได้เยอะ พรุ่งนี้จะได้มีเงินกินข้าว
“มินจำเราไม่ได้จริงๆ เหรอ เราฝนไง”
อีกฝ่ายยังไม่เลิกตื๊อ มินตราเริ่มรำคาญ
“ฝนที่มินเคยช่วยไม่ให้ถูกตบเมื่อสิบปีก่อนไง”
สองมือที่ง่วนกับการทำงานหยุดชะงัก…
มินตราเงยหน้ามองหญิงสาวที่อ้างว่ารู้จักกับเธออีกครั้ง แต่ครั้งนี้แววตาเปลี่ยนไป
“ฝน” ดูเหมือนความทรงจำที่หลงลืมไปนานแล้วค่อยๆ ประกอบเป็นรูปเป็นร่างอีกครั้ง
“ฝนที่ถูกพวกนักเรียนห้องสามรุมทำร้ายหลังโรงเรียนใช่ไหม”
