“ฝน…” มินตราขืนตัวไม่ยอมเดินเข้าไปในห้อง
“มาเถอะมิน อย่าเกรงใจอะไรเยอะแยะเลย เราเป็นเพื่อนกันนะ” ชนิดาถอนหายใจว่า
คำว่า เราเป็นเพื่อนกันนะ ทำให้มินตราเริ่มทลายกำแพงในหัวใจลงทีละน้อย เธอรู้สึกซาบซึ้งที่ชนิดาไม่รังเกียจคนตกยากแบบเธอ เพื่อนคนอื่นที่สนิทกว่านี้ ร่วมกินร่วมเที่ยวกันมาหลายปีพอรู้ว่าเธอตกอับก็หนีหน้าหายหัวไปกันหมด โทร.ไปหาก็ไม่มีใครรับสาย คงกลัวไปยืมเงิน ต่างคนต่างบล็อกเฟซบล็อกเบอร์โทรฯ ของเธอหมดสิ้น เรียกได้ว่าตัดขาดความเป็นเพื่อนทุกช่องทาง
แบบนี้สินะที่โบราณว่าไว้ เพื่อนกินหาง่าย เพื่อนตายหายาก
“มินใส่เสื้อผ้าชุดนี้นะ”
ชนิดาหยิบชุดเดรสสีฟ้าอ่อนยื่นส่งให้มินตรา
“จะดีเหรอฝน ชุดนี้มัน…”
สวยเกินกว่าที่จะมาอยู่บนเรือนร่างของเธอ
“ดีแน่นอน นี่ๆ” ชนิดาจูงแขนมินตรามาหยุดยืนตรงหน้าโต๊ะเครื่องแป้งที่ประดับประดาไปด้วยเครื่องประทินโฉมราคาแพง
“พออาบน้ำเสร็จแล้ว มินจะแต่งหน้าหร
